Deze roman is een verademing in een tijd waarin alles hipster, coolst, en gaver moet. Waarom? Michiel weet door zijn kernachtige zinnespel een soort van rust – noem het sereniteit – te creëren en laat alle karakters in het boek tot hun recht komen. Dat geeft blijk van respect. Niet alleen voor de mensheid, maar naar blijkt uit zich dat ook in liefde voor het schrijversvak. Michiel weet zaken te benoemen waarvan anderen alleen nog maar kunnen dromen. En als dan ook nog blijkt dat ik de laatste alinea met een glimlach uitlees, weet ik dat ik deze positieve review mag pennen.
Het pittigst van een review schrijven vind ik dat ik niets wil weggeven van het verhaal, niets wil verpesten. Bovendien hoef je alleen maar de achterzijde van een cover te lezen, om de kern van deze roman te vatten. Als ik de moraal van het boek goed begrepen heb, is Piet de wat oudere man waarvan men – en hijzelf nog het minst – niet toestaat dat hij in eenzaamheid wegkwijnt. Piet verliest zich in muziek, waar anderen stilletjes aan verliezen door medicatie. Als norm vind ik dat een heel fijn uitgangspunt voor een boek. Ik kan iedereen dus oprecht aanraden deze roman te gaan lezen.
Natuurlijk kan ik het niet nalaten Michiel een veer mee te geven. Ik hoop dat hij gauw weer een boek zal afleveren. En ook dat hij mij de gelegenheid zal bieden weer een review te schrijven. Tot dan, goed gedaan, jochie.