Met pijn en moeite schoof ik op het houten bankje. Zoals altijd was het weer eens koud en tochtig. Typisch dacht ik nog. Tussen de buitenwereld en de grens van de kerkdeur lijkt haast wel een onzichtbare barrière van volume te heersen. Luid kletsend komen mensen aangelopen en zodra ze een voet over de drempel …