De All you can eat-toerist

Door alle toestanden en maatregelen is er afgelopen twee zomers iets bijzonders gebeurd. Niet alleen de wolf en de goudjakhals werden gespot in Nederland, ook de All you can eat toerist!

Je kent ze wel, die mensen die zich twee weken op laten sluiten in een kolossaal hotel in Turkije of Spanje om zich vervolgens onbeperkt te goed te doen aan eten, drinken en foute Nederlandstalige muziek. Die liefst ’s avonds een kroket scoren bij “Friet van Piet” en alles minder is dan Heinekenbier. De all you can eat toerist.

Twee weken hangend bij een zwembad lekker klagend wanneer het een keer 29 in plaats van 30 graden is, het  biervat niet op tijd vervangen is en wanneer hun zorgvuldig om vijf uur ‘s ochtend neergelegde handdoekje van de ligstoel is verwijderd. Dan willen ze nog wel even ruzie zoeken met degene die dat gedaan heeft. Je hebt immers niet voor niets een grote tattoo, dure zonnebril, merk boxershort en een hele winter in de sportschool gezeten. Echter wanneer de handdoekwerper een oud freefighter blijkt te zijn van twee meter lang en breed, met een nog grotere tattoo… inclusief gouden oorbellen. Dan is een plekje op een kuipstoel ook best goed.

Nu worden ze ook gespot in Nederland. Van die mensen die naar vakantieplekken gaan waar ze anders nooit naartoe zouden gaan en waar ze erg moeten wennen aan de omgeving. En de omgeving aan hen.

Zo waren wij op Schiermonnikoog. Een plek voor fietsers, natuurliefhebbers en mensen op zoek naar rust. Op dit prachtige eiland heb je ook zo’n bio-camping. Eigenlijk het andere uiterste van de All you can eat toerist. Mannen met hippie baarden, vrouwen met lang haar met bloempjes erin. ’s Avonds rond het kampvuur dansend de maanprinses oproepend om vervolgens in een grote groepshug brandnetelthee te drinken en elkaar heel lief te vinden. Afijn, de All you can I am one with mother earth-toerist.

Wij gingen daar een keertje naartoe om wat biologische groenten te kopen. De camping was precies zo als je het voorstelt. Alternatieve tentjes, lange jurken, beige broeken, een grote make love not war. Echter hoorden we het al op de achtergrond toen we binnenkwamen. André Hazes. Ik dacht nog dat zal wel van een boerderij iets verderop komen. Dat had ik mis. Op deze vredige camping had zich, jawel, een all you can eat toerist gevestigd. Muziek keihard aan, eigen terrein afgebakend met rondslingerend speelgoed, bbq-resten en een krijsende peuter. Pa met zijn Rambo-figuurtje lurkend aan een fles bier en moeder schreeuwend op de oudste in de oversized caravan op afbetaling. Dit alles onder muzikale begeleiding van Amor, amor, amor.  Iets zei me dat de hippies deze olifant niet uit de porseleinkast gingen krijgen. Ja, ritueel de caravan in de fik steken op last van de sjamaan onder het genot van een kopje hennepkoffie.

Afgelopen zomer zaten we aan het Lauwersmeer. We hadden iets meer geld aan het huisje uitgegeven om zeker te zijn dat we geen olifanten zouden tegenkomen. We liepen door de campingwinkel met ons drieën. We wilden wat broodjes halen voor de lunch. Komt me daar een gezin naar binnen gestuiterd. Luidruchtig alsof de hele winkel vol stond.

‘Waar staat het brood?’ vroeg de blonde vrouw onaangekondigd aan de kassière.

‘Goedemorgen,’ antwoordde deze toch wat verontwaardigd.

‘Ja. Waar staat het brood?’

Ze stond er nog geen anderhalf meter vanaf. Corona-proof. Dat wel.

De kassière bleef vriendelijk en wees naar de mandjes recht voor haar neus. Daar stond ook mijn vriendin een keuze te maken.

Terwijl haar man met bovenmatige interesse een blik bier in zijn rechterhand bestudeerde en een jengelend kind onder controle houdend met zijn linker, stiefelde zijn blonde eega met een vaart op het brood af. Met een blik alsof er nog maar één broodje lag. Ze duwde niet zo Corona-proof mijn vriendin opzij en greep naar de witte bolletjes alsof er vijf man voor aan het vechten waren. Nogmaals, de bakken lagen vol en we waren de enigen in de winkel.

Mijn vriendin is gelukkig wel verstandig en ze besloot het te laten bij een verontwaardigd gezicht. Bovendien eten wij geen wit brood. Dat geef je aan de eendjes of aan de all you can eat toerist.

We liepen richting kassa en serieus, onze blonde vriendin kroop doodleuk voor in een lege winkel! Onder tevreden toeziend oog van haar fitnessmannetje die zijn blikken bier had uitgekozen. Ik dacht werkelijk waar dat ik een aflevering van New Kids terecht gekomen was.

Wij zijn zelf ook niet zo bang aangelegd en konden eigenlijk wel lachen om deze live karikatuur voorstelling. De blik van de kassière zei ook al genoeg.

Ik herinnerde me opeens een uitspraak die een verkoopster op Schiermonnikoog tegen me zei.

‘Ach, het is best fijn om wat meer te verdienen hoor, maar al die dagelijkse discussies waarom er maar vier naar binnen mogen, kapjes en afstand houden, toch brutaal de regels negeren. Ja, dan heb ik eigenlijk liever dat ze volgend jaar gewoon weer in Spanje of Turkije zitten.’