Achterkaps

Ze hoeven niet meer! Joepie! De mondkapjes mogen weer van onze gezichten af. Je ziet letterlijk iedereen opgelucht ademhalen. Geen beslagen brillen meer, geen andersdenkende mensen die een winkel uitgesleept worden vanwege het weigeren. Alles weer normaal.

Hoewel normaal? Door veel zon de afgelopen weken, zie ik heel wat duo penotti’s lopen. Bruin voorhoofd, bleke smoel.  Nu we er allemaal weer ongekapt bijlopen, zie ik ook dat veel mensen moeten wennen. Vooral in winkels. Ik ben er daar eentje van.

Wees eerlijk. Wie waant zich achter een zonnebril altijd veiliger om ongegeneerd lekker rond te loeren? Precies wat ik al dacht. Veel. Of wie durft net iets meer wanneer zijn of haar hoofd verscholen is onder een hoed of pet? Precies wat ik dacht. Zo is het met de mondkapjes ook.  Wie heeft wel eens een zuur gezicht getrokken achter de kap wanneer een andere klant niet opschoot?  Dat kan dus nu niet meer.

En toch zie ik het gebeuren. Vooral bij mezelf. Ik ben gezegend met een sprekend gezicht. Handig wanneer ik op een podium sta, een vloek bij een vergadering of wanneer ik teleurgesteld ben. Nu sprak mijn gezicht  nog maar voor de helft in de winkel dankzij corona. Heerlijk! Gewoon iemand de tonguitsteken een meter bij hem vandaan. Of een braakneiging maken bij de visboer met niet zulke frisse vis. Of een stille grom tegenover een oude dame die een gang van een supermarkt doorkroop met mij erachter. Lekker je emoties eruit achter je kapje zonder dat iemand het zag of er aanstoot aan kon nemen.  Ik weet ook zeker dat ik niet de enige was. En ik weet ook zeker dat mensen mij ook achterkaps hebben beledigd.

Nu zie je dezelfde mensen ongelofelijk hun best doen hun lijkwitte smoel in het gareel te houden. Opeens is de censuur weg en is alles weer zichtbaar. De binnenkant van mijn wangen is ook aardig  stukgebeten. Ik moest ook denken aan bepaalde stripalbums. Wanneer een figuur daar scheldt, zie je zo’n  tekstballonnetje voor zijn mond met schuttingtaal en daaroverheen het woordje censuur. Zulke mondkapjes zouden er moeten zijn.

Gewoon voor ons ontkapte mensen. Mocht het ons dan toch niet lukken onzichtbaar te ergeren. Dan kunnen we bij uitzondering zo’n type mondkapje voor doen. Weet iedereen meteen hoe de vlag ervoor staat. Voor weigeraars zou er bijvoorbeeld nog steeds een wegsleepregeling moeten zijn. Gewoon huppakee, volle spaarkaart, drie gratis wegsleepbeurten. Van de zaak.

Het gaat wennen worden zo zonder mondkap. Ik heb Buienradar alweer op mijn telefoon geïnstalleerd. Want het is weer terug naar normaal. Terug naar klagen over het weer.