Hallo Jumbo! (II)

Tijdens de coronacrisis is het online boodschappen doen helemaal booming geworden. We bestellen tegenwoordig net zo gemakkelijk een bos wortelen als een boek of flesje parfum voor de vrouw… of een mondverfrisser voor de man. Tja, thuiswerken heeft ook nadelen.

Nieuwsgierig als ik ben, heb ik mij ook gewaagd aan het online boodschappen. Met een reden, dat wel. Zoonlief en ik moesten veertien dagen samen in quarantaine, omdat we in contact waren geweest met een positief ingesteld persoon. Oftewel: corona. De kans dus om eens met een digitaal winkelwagentje pruttel te kopen. Geen rijen, geen asociale mondkaploze mensen, geen karren die als een vrachtschip in het Suezkanaal dwars over in de gang stonden en de eigenaar twee gangen verderop. Wat kon er nog misgaan?

Alles! Ik bleek mijn eigen vrachtschip te zijn en blokkeerde helemaal bij het zien bij de online winkelsite van Jumbo. Mijn hersens hadden wel vijf sleepboten nodig om mij uit de misère van deze boodschappenrivier te trekken.

Eerst moest ik mij door allerhande, oh wacht dat is de concurrent, door allerlei acties, reclames en andere meuk, worstelen voordat ik op het gedeelte kwam waar je kon inkopen. Ik klikte op een netje mandarijnen.

Heeft u al ingelogd?

Nee?

Moet u eerst doen.

Grrr.

Opnieuw.

Het leek wel een schoolexamen. Die druk voelde ik ook. Nadat ik eindelijk alles volgens de commerciële regels had ingevuld, gooide ik digitaal mijn eerst product in het mandje. Een gevoel van victorie.  Dat ebde meteen ook weg. Ik merkte dat mijn autistische, mannelijke brein moeite had met het feit dat ik niet kon zien wat ik in mijn wagentje had. Fysiek in een supermarkt rijd je een bepaalde volgorde en zo bepaal je wat je die avond min of meer eet. Bijvoorbeeld de volgorde: aardappelen, andijvie, rookworst. Digitaal werkt dat zo niet. Je moet eerst naar aardappelen, dan surf je naar het onderdeel groente, groente in de koeling, andijvie en dan… wat at ik ook alweer? O ja, rookworst.

Wanneer je dit voor 5 dagen moet doen, raak je al snel de draad kwijt. Ik wel. Tussendoor moet je ook nog sla-ommen langs allerlei onzin reclame en voilà, de kosten van je inkopen zijn sky high en je hebt aan het eind geen idee meer wat je allemaal hebt. Mijn brein is aan het eind een grote spaghetti! Oh ja! Pasta moet ook nog in de mand.

Uw boodschappen komen tussen 16:00 en 18:00 meldt het systeem nadat ik mezelf failliet heb gepind. Dus klokslag 18:00 komen ze. Wet van Michiel.

Junior en ik stonden verwachtingsvol door het raam te turen. Beide met mondverfrisser. Komt me daar een joekel van een vrachtauto de straat in. Hallo Jumbo! Nu pas snapte ik hun slogan. Een kleine, jonge dame stapte uit. Hoe ironisch.

‘Heb ik zoveel besteld?’ vroeg ik bijdehand.

Ze lachte schaapachtig en meldde dat er veel grote bestellingen waren. Ben ik toch niet de enige die het niet kan, bedacht ik.

Drie grote tassen en een volle mand later vertrok het grote, gele vrachtschip weer. Ik denk niet dat ik het nog geheim voor de buurt kon houden dat ook ik met de tijd ben meegegaan en online een naar diesel stinkende winkelwagen besteld heb.

Maar dan heb je wel wat. Een rookworst, andijvie en aardappelen… plus boodschappen voor een klein weeshuis.