Pakketjesmania

Mijn naam is Michiel Ziet en ik heb een bestelprobleem…

De lockdown, je kan er van alles over zeggen, maar niet dat het de bezorgdiensten geen windeieren heeft gelegd. Bussen groot en klein en in diverse kleuren rijden af en aan door de straten om pakketjes af te leveren.  Scooters met hun zwaarbeladen kubussen achterop strooiend met shoarma en pizza door de wijken.

Nu ben ik net zo’n welvaartsverwend mens als jullie en typisch Nederlander. Klagen over alles wat maar niet meer mag in de lockdown en tegelijkertijd een verwenpakket bestellen van een te duur restaurant om deze te nuttigen bij een te duur Netflix abonnement. U herkent zichzelf er vast wel in, zei hij stokend.

Komt daarbij dat mijn hobby’s perfect in pakketjes passen. Lezen, muziek en af toe nieuwe sportkleding. Vooral met de eerste twee is het wel een beetje uit de hand gelopen. Mijn platenbakken puilen uit en mijn boekenkast heeft inmiddels een hernia.

Grootmoedig wil ik nog wel eens oude boeken weggeven of aan de kringloopwinkels schenken. Laatst heb ik nog een doos met dertig boeken weggebracht. Ik trots dat ik afscheid kon nemen van mijn kindjes en mijn boekenkast wat lucht gaf. Komt mijn vriendin bij me, ze keek een keer in de kast en komt met een dodelijke opmerking.

‘Ik dacht dat je boeken zou wegdoen vandaag?’

Auw!

Zo erg is het dus. Ik beloofde beterschap en haar dat ik niet al mijn geld meer in boeken en/of platen zou steken. Dit heb ik ook noestig geprobeerd. Ik sprak met mezelf af: maximaal 2 boeken en/of comics en 1 lp per twee maand.

Dat ging best goed. Maar ja, heel Nederland zat opeens in de bestellijn. Dat had gevolgen voor mijn pakketten. Ik bestelde wel braaf volgens mijn eigen Coviddeal, alleen kwam er niets op tijd. Op een gegeven moment wist ik ook niet meer precies waar ik wat besteld had. Was het nu Ebay? Bol? Bookspot? Lokaal? Discogs? Kwam kerst ook nog om de hoek kijken… Het liep helemaal uit de hand. Sporadisch kwam er wel wat binnen.

Thuis viel ik mijn vriendin er maar niet mee lastig. Ze vond het toch al moeilijk te geloven dat ik me al die tijd braaf aan mijn eigen bestelpact hield.

Afgelopen weekend zaten we heerlijk samen thuis, de kinderen waren allemaal elders. Mooi dagje voor onszelf. Mijn vriendin staarde naar de boekenkast.

Trots zei ze; ‘Het ziet er daadwerkelijk naar uit dat je niets hebt bijgekocht. De boekenkast is aardig opgeruimd.’

‘Had ik je toch beloofd,’ zei ik met een grote glimlach. ‘Als ik zeg dat ik amper wat bestel, dan doe ik dat ook.’

Ik had het nog niet gezegd en de beroemde wet van Murphy trad in. Er stopte een bus met oranje strepen voor de deur. Pakketjes voor de heer Ziet. Vijf minuten later een bus met geelrode strepen, weer 5 minuten later een grote bus van een lokale bezorger. De optocht stopte niet en een DPD en nog wat pakketjes later leek het alsof kerstmis voor de hele straat in januari was gevallen. In mijn huis.

Mijn vriendin keek me fronsend aan. Ik staarde glazig terug.

‘Mijn naam is Michiel en ik heb een bestelprobleem.’