Voetbal is allang niet meer zo romantisch zoals in de tijden van weleer. Waar vroeger clubs uit alle landen kans maakten op Europees succes, lijkt dit nu alleen nog maar voorbestemd te zijn voor de zogenaamde grote voetballanden. Landen waar clubs meer geld lijken te kunnen besteden dan een regering kan uitgeven om hun land economisch op peil te houden. Waar belastingdiensten een oogje dicht lijken te knijpen bij clubs die dieper in het rood staan dan een failliet derdewereldland.
Waar is de romantiek wanneer je de Champions League eigenlijk niet meer wint, maar koopt? De UEFA lijkt er wel hoogstpersoonlijk op aan te sturen om rijke voetballanden nog rijker te maken en de kleine competities vakkundig de nek om te draaien. En anders is er altijd wel een geschifte miljardair die graag real life FIFA 21 speelt, een club koopt en geld uitgeeft alsof het om pepernoten gaat. Je zou ook wat aan armoede, economie en andere humane zaken kunnen doen, maar de gemiddelde investeerder is niet geïnteresseerd in de mens en koopt liever voor 500 miljoen drie of vier spelers om een beker te winnen.
Eigenlijk mag je dan best wel blij zijn met de Nederlandse competitie. Hier gelden gelukkig wel financiële regels, let de KNVB wel op wanbeleid en uitgaven van een club zijn nooit groter dan wat er binnenkomt.
Een competitie waarin Ajax door slim beleid veel geld heeft verdiend en waar we als supporters van andere clubs jaloers naar kijken. Waar ‘voetbalkenners’ het denigrerend de Mickey Mouse competitie noemen. Waar de ene week een speler het talent van de eeuw is en de andere week een koekenbakker die er helemaal niets van kan. Waar we klagen als we verliezen, maar ook als we winnen. Omdat het spel niet goed was.
Heerlijk toch? Als Heracles supporter kijk ik ook jaloers naar een club als Ajax. Die kopen een speler met wat zo’n beetje het totale budget is van mijn club uit Almelo. Waar Heracles spelers uit de derde divisie uit Duitsland moet kopen. Als ze eens de mazzel hebben om een goede speler te kopen, moeten ze die een seizoen later alweer verkopen voor een (in de ogen van Heracles) megabedrag. Het stadion moet immers ook afbetaald worden.
Daar waar we min of meer gedwongen worden door de sponsor op plastic gras te spelen, daar is het goed. Waar veel Europese topclubs geld van de sponsor uitgeven als water, heeft een club als Heracles nog wel het benul dat je elke cent moet omdraaien. Het echte leven. Gewoon een Jantje Modaal club waar we ons in herkennen.
We hebben allemaal wel eens een maand dat het geld sneller op is dan ons lief is. Of dat we flink klagen over ons werk, omdat we vinden dat we meer moeten verdienen, of dat een collega er een potje van maakte. Ga zo maar door.
Dit vind je terug bij Heracles. Ook zij maken er wel eens een potje van. Klagen we wanneer we van die ene club verliezen die nog geen wedstrijd gewonnen had. Of dat we een spits kopen die nog geen bal goed kan raken. Mopperen we wanneer we voor de zoveelste keer gemakkelijk een doelpunt weggeven.
Dit alles verdwijnt net zo gemakkelijk als sneeuw voor de zon wanneer we van een Ajax of PSV winnen. Of dat diezelfde spits opeens een hattrick maakt. Of die ene Europacup wedstrijd tegen een onbekende Portugese club die waarschijnlijk ook nooit van ons gehoord had. Of die keer dat we zomaar opeens in de finale van de beker stonden. Dat we het een seizoen beter deden dan onze buurman uit Enschede.
Wanneer je supporter bent van Heracles, dan weet je eigenlijk dat het een tel je zegeningen is. Je hoopt elke jaar bij de beste acht te eindigen, maar je weet dat dan alles moet kloppen. Wij gaan niet voor de Champions League, wij gaan voor plaats 8 of hoger! Daar zijn we ook gewoon trots op.
Daar zit hem de romantiek in. Supporters die zich kunnen identificeren in het harde werken van een club om in de eredivisie te blijven. Een club die elke jaar weer gezond uit de strijd komt en zich op Heraculeuze wijze al jaren handhaaft in de hoogste afdeling van het Nederlandse voetbal. Een club waar water uit de kraan stroomt en geen geld.
Een club waar nog niets vanzelfsprekend is, maar waar wij als supporters worden herinnerd dat wanneer je iets wilt, je ervoor moet knokken, vallen op het kunstgras en weer opstaan. Daar kan geen enkele gekochte club tegenop.
Reacties
Als geboren en getogen Rotterdammer keek ik vanuit het raam van mijn ouderlijk huis vol op de Kuip.De voetbal hooligans, op de voet gevolgd door politie en soms zelfs ME voelden zich net zo thuis in onze straat als ik. Toen de wereldartiesten hun concerten nog graag in de Kuip gaven kon je de muziek bij ons binnen horen. Toch heb ik echt helemaal niets met voetbal. Niets met welke club dan ook. Niets met het stadion. Dus dat ik dit een mooi stuk vind heeft niets met liefde voor de sport te maken maar alles met jouw schrijven.
Auteur
Hee Sonja! Dankjewel! Mooi compliment! Wat jij schrijft over de Kuip had ik andersom. Het oude Engelse stadion aan de Bornersestraat waar nog geen 5000 mensen in konden, deed mij aan als het grootste stadion ooit. er kwamen geen wereldsterren zingen (Ja, ooit in de jaren 60 Johnny Jordaan geloof ik) en als er wereldvoetballers kwamen, waren die van de andere club. (Van Basten, Gullit)… Geen ME was nodig voor die paar man en een paardenkop… het grootste vergrijp was dat iemand een andermans biertje stal.
Nu hebben we een mini-kuip en toch hebben ze de magie van weleer weten te behouden… dat maakt het meer dan sport zo’n club als Heracles. <3
Je beschrijft het zo vol liefde dat je mij bijna enthousiast zou krijgen. Mocht ik weer eens in de buurt zijn en er wordt met publiek gespeeld, mag je proberen me over te halen om samen een wedstrijd te kijken. Als je dát voor elkaar krijgt, regel ik een biertje voor je ?
Wat een leuke column Michiel. Ik heb niets met voetbal… maar tóch met plezier gelezen. Dat zegt iets over jouw schrijfstijl.
Ga zo door! ??
Auteur
Hoi Astrid,
Wat een mooi compliment! Dankjewel… ik ga door! 🙂
Fijn… kijk al uit naar je volgende column. ??
Ik heb wel iets met voetbal, ben ermee ‘groot getrokken’ en vind dat al dat geld nuet meer met sport te maken heeft, zo jammer dàt het alleen maar om geld draait. Je hebt het mooi verwoord en de liefde voor jouw club met zoveel minder geld zegt zoveel meer!! En zo’n club geeft pas een wijze les. Leuk dat je hier weer bent, Michiel!
Auteur
Heee Ellie :-),
Het begon weer te borrelen. Ik kon weer meer verhalen om me heen zien dan alleen corona en dan wordt het weer leuk om te schrijven. blij dat ik hier terug ben. 🙂
Hallo Michiel!
Ik kende je nog niet, nog nooit van je romans gehoord en/of andere stukken van je gelezen. In tegenstelling tot de meeste reacties hier, ben ik wel een voetbaldier en Heraclessupporter. En ik herken me volledig in jouw verhaal; Heracles is geen club die gekke dingen doet. Heracles is het bescheiden clubje uit de even bescheiden stad Almelo, die ondanks het grote geld dichtbij en ver weg zichzelf weet te bedruipen door iedere cent drie keer om te draaien. Dit is 10 keer mooier dan een speelbal zijn van één of andere oliemagnaat.
Bedankt voor jouw uiting van liefde voor onze mooie club en ik hoop net als jij dat weer snel naar het stadion kunnen!
Zwart-witte groet,
Geert
Auteur
Dag Geert,
Dat geeft helemaal niks, wat betreft mijn romans is het net als Heracles: altijd knokken om tussen de toppers te komen. 🙂
Mooie woorden Geert en zo is het precies. Gezond beleid, geen paniekaankopen en gewoon jezelf blijven. Ben er ook van overtuigd dat deze lange adembeleid ze stapje voor stapje verder naar de subtop brengt.