Mijn vriendin had de kaart.

O jee, Michiel, wat ga je doen? Ga je daadwerkelijk het gladde ijs van vooroordelen en stereotypering betreden?

Ja!

Mijn vriendin had namelijk een heel mooie hardlooproute ontdekt nabij Heino; kasteel Nijenhuis. Ze had er al gewandeld en wist daardoor dat er een mooie route van zo’n 9 kilometer was.

Schrijft u even mee: 9 kilometer.

Nieuwe route, kasteel, dan heb je mij al. Afijn, wij naar kasteel Nijenhuis tuffen. Bleek bijna om de hoek te liggen van waar mijn vriendin woont. Waren we daar, ging het eigenlijk al voor de eerste keer mis. Zij wilde me links een weg in laten slaan volgens haar kaart en ik ging rechts. Want daar zag ik het bord met een hele grote P erop naartoe wijzen. We kwamen dan ook aan op de parkeerplaats.

Wij rekken en strekken bij de auto. Ready to go. Mijn vriendin had de kaart op haar telefoon. Dan volgt hieronder een korte samenvatting hoe het ongeveer ging.

‘We moeten hier rechts.’

‘Maar die andere hardlopers gingen links.’

‘Nee. De kaart zegt rechts.

Stop!… Het is toch links.

Links af… Hooo! Rechts!’

‘Misschien moeten we gewoon die pijlen op de paaltjes volgen… die wijzen iedere keer wél in één keer goed…’

Agressieve stilte.

‘Rechtuit.’

‘Nee, dat kan niet, daar kwamen we niet vandaan, we hebben namelijk een lus gelopen en…’

‘Niet waar! Het komt me helemaal niet bekend voor…’

‘Dat komt, omdat jij hardloopt met je neus in de kaart en…’

Ondertussen waren we ook nog eens vier keer dezelfde hardloopster tegengekomen. Ik wist zeker dat het dezelfde was, omdat ze ons iedere keer dat we haar tegenkwamen steeds harder begon uit te lachen.

Het kostte ongeveer al mijn overredingskracht om mijn vriendin ervan te overtuigen dat we niet rechtuit moesten, maar links af. Elke man weet dat hoe beter je het wilt uitleggen, des de duidelijker en luider je begint te praten. Ik ben daar geen uitzondering op. Met handen, voeten én die vermaledijde kaart kreeg ik haar eindelijk zover dat ze me wellicht, mogelijk, in kleine percentage geloofde. Een man van een aankomend stel lachte breed uit.

‘En? Ze gelooft je eindelijk?’ Hij gaf me een samenzweerderige knipoog.

‘Ja!’ riep ik opgelucht uit.

Zo zwabberende we links en rechts door de natuur van Heino en omstreken. Uiteindelijk kwamen we wonder boven wonder bij de parkeerplaats uit. Op de kop af 10 kilometer!

Mijn vriendin had nog het idee om de loopgroep een keertje hier mee naar toe te nemen. Dat vond ik een goed idee. Ik zei tegen haar dat je ze twee opties kon bieden. Wil je de 9 kilometer lekker relaxt rennen? Volg dan de pijltjes. Wil je een jungle adventure running event waarbij je van te voren niet weet hoe lang en hoe ver? Geef dan mijn vriendin de kaart.