Geduld

Het is denk ik wel veilig te stellen dat wij Nederlanders eigenlijk maar weinig geduld hebben. Geef maar toe. Iedereen komt wel eens in een file terecht terwijl je over tien minuten ergens zijn moet. Of net die ene rij bij de kassa kiezen waar de klant voor je iets wil ruilen, maar de bon niet bij zich heeft. Sta je dan met je goede gedrag. Of een pakketje waar je al weken naar uitkijkt en dan via de mail een melding krijgt dat het nog een week langer duurt.

Iedereen herkent het wel, denk ik. Kinderen die het liefst dagen voor Sinterkaas de cadeautjes willen uitpakken. Of nachten niet slapen om hun verjaardag. Vaders die de laatste minuut van een voetbalwedstrijd wegkijken, omdat hun cluppie met 1-0 voorstaat in de finale.

Geduld. De meerderheid van ons heeft dat gewoonweg niet. Ook al roepen we keihard van wel. Dat is die andere eigenschap die we hebben: eigenwijsheid. Maar ook dat ontkennen we veelvuldig.

Grappig is het eigenlijk hoe geduld dan bloot wordt gelegd ten tijde van een crisis.

Covid19 trad ergens in maart ons land binnen en opeens moest overal de rem op. We moesten zoveel mogelijk thuisblijven, mochten niet meer sporten, nog maar met één persoon naar de supermarkt en zo kwamen nog veel meer regels die van meet af aan ons geduld op de proef stelden.

In het begin gaven we hier massaal gehoor aan. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, maar kansloze figuren die denken boven de wet te leven, had je helaas ookGeduld al voor de corona.

We klapten, we deden challenges, we pasten ons profiel op sociale media aan. Oh, wat waren we samen één. Maar oh, toch gingen we massaal de bossen in en het strand op. Hoe hard we ook riepen om geduldig te zijn. Gelukkig werd dat later beter, maar er moest wel heel wat dreiging vanuit de overheid komen om dit te bewerkstelligen.

Het is ook begrijpelijk. Opeens worden ons heel veel vrijheden ontnomen en moeten we heel veel geduld hebben om ze terug te krijgen. Nu nog steeds. We worden op de proef gesteld en dat gaat ons moeilijk af. Neem alleen al de drukte op de wegen die weer toeneemt. Of een rommelmarkt op koningsdag die ontruimt moet worden.

Is de covid niet dichtbij dan lijkt het moeilijk te begrijpen voor de mens en heeft men niet het geduld om iets niet te doen. Ook al roepen we keihard dat we dat wel doen. We roepen dat we een zelfstandig, intelligent persoon zijn die niet zwicht voor groepsdruk, maar zodra de IKEA nog geen minuut open is, staan al die zelfverklaarde individualisten met hun kar in de rij bij deze winkel. Allemaal met hun eigen smoes waarom ze er moesten zijn. Over losse schroefjes gesproken… Eigenlijk zouden ze daar ter plekke een selfie moeten maken en dan hun profielfoto met #samen vervangen voor die bij de IKEA. #Samen #Maardananders

We willen allemaal zo quasi intelligent overkomen op de sociale media met onze foto’s en filmpjes hoe goed we bezig zijn, maar wanneer ik de drukte zie bij meubelpleinen, IKEA en de trein vol fietstoeristen, vraag ik me soms wel eens af hoe groot het groepje is dat echt goed bezig is.

Er zijn gelukkig ook groepen die engelengeduld hebben en/of zich bij de situatie neerleggen, denk bijvoorbeeld aan de ondernemers. Echter ook alle mensen die werken in de zorg. Van schoonmaak tot arts houden geduldig vol. Helpen een patiënt terwijl Henkie boos is dat hij wel een half uur moest wachten bij de IKEA. Wanneer Miepie moppert dat zij niet naar de kapper mag, heeft ergens anders een gezin verdriet, omdat zij niet bij hun vader en opa mogen. Voelt opa zich eenzaam nu opeens de kleinkinderen niet rondstuiteren op zijn kamertje. Vecht een vrouw voor haar leven op de IC waar elke seconde voor haar telt. Nou mensen, dát is pas geduld moeten hebben. Dan is het chagrijn dat je niet naar een rommelmarkt mag toch als een kind dat geen snoepje mag.