Gitaar

Ik speel graag gitaar. Nee, ik ben geen Jimi Hendrix of Brian May. Een beetje Wibi Soerjadi ben ik wel. “Maar die speelt toch geen gitaar?” Precies!

Zo heb ik het ook ooit geschopt tot een gemeenteband. Bij ons op het gemeentehuis werd een oproep gedaan dat er een gitarist gezocht werd. Waarop ik reageerde met “als je helemaal niemand kan vinden, wil ik wel, echter ben ik wel een huis-tuin-en-keuken gitarist”. Een week later werd ik aangenomen. En ik had ze nog wel zo duidelijk gewaarschuwd.

Met de vingervlugheid van een naaktslak en nog niet eens in staat om staand gitaar te spelen (ik moest op een krukje zitten), ging ik mijn avontuur aan in de gemeenteband. Ons eerste optreden was voor de inwijding van de nieuwe burgemeester, een Fries, dus we gingen ‘In Neije dei’ spelen. Nu ben ik als toneelacteur best wel gewend om op een podium te staan. Maar nooit met gitaar! Wat een zenuwen! Mijn gitaarvolume had ik bewust dusdanig afgestemd dat de bas luider klonk. Geen risico’s. Er stond een boom ter opleuking in de hal waar we speelden. Deze is op mijn persoonlijke commando links voor het podium gezet. Driemaal raden wie daar precies achter zat? Juist!

Uiteindelijk haalden we zelfs de krant met een mooie foto. Enthousiaste bandleden rockend op het podium… en een boom waarachter je nog net een stukje gitaar zag.

Wat jaren later toen ik wel staand kon spelen en iets sneller was met mijn vingervlugheid, zeg maar van een egel die over de snelweg hobbelt, had ik iets meer vertrouwen in mezelf. De band had nog meer vertrouwen en schreef zich in voor ‘The battle of the bands’. Een in Overijssel georganiseerde wedstrijd tussen gemeentebands.

Daar stonden we dan. In een poptempel in het oosten des lands. Volle bak, en veel bands. Bands waarvan ik hoopte dat ze net als wij een beetje leuk konden spelen, maar ook weer niet supergoed. Wat had ik het mis!

Het leek wel een festival! Enkele bands speelden de pannen van het dak! Het deed me goed dat niet alleen ik zenuwachtig werd, maar de rest van de band ook. Gezien de hoeveelheid bier die gedronken werd. Aan de tafel waar we zaten te wachten, werd het steeds stiller. Toen ook nog een band de perfecte versie van ‘Darling Nikki’ van Prince speelde, wilden we het liefst zo snel mogelijk het pand verlaten.

Onze beurt! Ik meen me te herinneren dat we begonnen met ‘When the lady smiles’ van de Golden Earring. Ik zou een gitaarloopje inzetten en de andere gitarist zou erbij komen. Mijn hart dat in mijn keel bonkte, gaf de goede maat aan. We begonnen en… het werd een succes! Nog nooit heb ik zoveel mensen zien dansen en zingen op mijn gitaarspel… en de rest van de band die er superstrak overheen speelde, maar dat terzijde.

Je weet hoe het gaat als dingen te goed gaan. Je wordt overmoedig. MichielZiet voelde zich steeds meer Slash en zo stond ik, geloof ik, ook op het podium. Stoere blink en het doen lijken alsof je de moeilijkste akkoorden speelde. Ik speelde een simpele E, maar afijn.

‘Run to you’ werd ingezet. Mijn moment! Het solootje dat er inzat was voor mij! De band viel weg, ik stapte moedig naar voren. Publiek letterlijk aan mijn voeten. Ik zette in en… zo vals als een kraai! In mijn overmoed zat ik op de totaal verkeerde snaar en fret! Vlug keek ik opzij naar de andere gitarist. Hij keek mij bemoedigend aan. Dat gaf mij moed. Snel deed ik een paar passen terug de schaduw in (er was geen palmboom) en speelde de solo. Een gejuich klonk. Ik had overwonnen!

Die avond wonnen we niet, maar kregen wel de publieksprijs. Wat een overwinning. Vooral voor mijzelf. Waar ik al schutterend en struikelend begon, stond ik die avond mijn mannetje tussen al die pro’s.

Kort daarna heb ik mijn gitaar aan de wilgen gehangen voor wat de band betreft. De keuze tussen schrijven of muziek maken was eigenlijk een hele simpele. Voor schrijven had ik net iets meer vingervlugheid. Ik koos om een boek te schrijven… maar dat verhaal kennen jullie wel.

 

En hier de roemruchte verstopt achter de boom foto:

En mijn claim of fame: