Gourmetten

Iedereen heeft het wel eens gedaan. Dat kan niet anders. Het meest onvermijdelijk ritueel dat tijdens de feestdagen bij heel veel families te bewonderen is. Gourmetten. Je kunt rustig zeggen: het is traditie. Toch wel het woord van het jaar tijdens de feestdagen, maar dat terzijde.

Een bakplaat met een paar mini koekenpannetjes, een berg vlees, de aardappel-vleessalade op het aanrecht en een pan zelfgemaakte pindasaus op het vuur. Dan heb je, denk ik, wel het gemiddelde gourmetavondje of  -middagje bij een gezin. Bij ons is er een periode geweest dat de kerstdagen synoniem stonden met gourmet.

Net als elke goede ouder was je moeder altijd bang dat er te weinig was, dus werd er ongeveer een kilo vlees per gezinslid ingekocht. In mijn jeugd was de term vegetariër nog niet echt doorgedrongen in het oosten des lands, dus stonden er tegenover die kilo vlees wat paprikareepjes, een komkommer en wat uisnippers. Alles afgetopt met een bak kruidenboter.

De plaat ging  aan en dan begon het grote wachten tot deze heet genoeg was. Dat duurde bij ons ongeveer dertig seconden. Met het geduld van een ADHD’er die in een stiltecoupe zit, capituleerden we al bij de eerste glimps van een oranje opgloeiend stangetje.  Als een stel uitgehongerde wolven gooiden we een klont kruidenboter in ons pannetje en waren volgens verbaasd dat het voor geen meter smolt op de half koude plaat.

Mijn vader had daarvoor altijd de perfecte oplossing. Hij draaide de warmteknop naar standje dieprood. Dit werd ook een soort traditie. Sterker nog. Mijn vader draaide de knop zo ver naar het maximum dat de knop aan het eind niet eens meer terug kon draaien.

Ons gourmetfestijn begon ongeveer om drie uur… om vervolgens echt te starten om vijf over drie, want dan was de boter gesmolten, en het eindigde krap een half uur later. Dat zegt iets over onze kleine maaginhoud óf over ons eetgedrag. Ik laat de waarheid in het midden van de bakplaat.

Wat ongetwijfeld ook iedereen herkent, is dat je overbleef met een vleesberg. Groot! Als je creatief was, kon je er zo weer een koe van boetseren. Echt waar. Dan kwam moeders altijd in actie. Want het vlees mocht immers niet stuk gaan bederven. Ze veegde alle gesmolten boter van de schoteltjes op de bakplaat en hups! Alle restanten vlees werden erop geknikkerd. Shoarma, worstjes, varkenslapjes, één paprikareepje. Het eten voor de volgende dag was bekend. Een halve aardappelsalade met heel veel vlees en pindasaus.

Vol maar voldaan zak je langzaam weg op je stoel. Half ingestort dagdroomde je al van de avond dat er cadeautjes uitgepakt mochten worden. Nou ja, de cadeautjes die de eerste kerstdag gehaald hadden, want we stonden ook niet bekend om geduld en niet-nieuwsgierig. Vooral ondergetekende niet. Resultaat was dat de meeste cadeautjes met kerstavond al opengemaakt waren. Gelukkig wisten mijn ouders er altijd een paar te redden. Daar dagdroomde je dan van… totdat je moeder een Vienettataart voor je neus zette. Toetje! Je schrok wakker. Hoe op aarde kreeg ik deze nog weg? Nee, nu lieg ik. Ik was puber. Die ijstaart ging in mijn linkerkies.

Ach ja, de feestdagen. Een overdaad aan cadeaus, eten en verplichte bezoekjes. Een overdaad aan herinneringen aan kerst in mijn jeugd. Vorig jaar met kerst zaten we weer met ons allen aan de gourmet. Allemaal ouder en allemaal wat rustiger. Stuk minder vlees en heel veel meer groenten en vega. Toch, zodra mijn vader de draai aan de knop gaf, veranderden we allemaal weer in die uitgehongerde wolven van toen. En ik zou het ook niet anders willen.