Meikever

Ik mag graag hardlopen. Dat doe ik het liefst  door de natuur. Nu wil het toeval dat je hier in Twente mooie bossen, hei, weide, van alles wat hebt. Komt dat even goed uit.

Wanneer ik zo door de natuur ren, kan ik echt genieten van al het kleine leven om me heen. Behalve dan die rotmuggen die me leegzuigen tijdens de warming up. Van die kwetterende vogels om je heen. Een reiger in het kanaal waar je een paar keer keer goed moet kijken of die echt of van plastic is, wegklimmende eekhoorntjes, met een beetje mazzel een hert en wat je altijd ziet is de swingersclub der konijnen.

Nu heb je bij ons langs het kanaal een betonnen fietspad. Daar trof ik de minst capabele vliegers aller tijden aan. De meikever. Zij zijn de grootste brokkenpiloten ooit! Het fietspad is pak hem beet drie kilometer lang. Om de haverklap liggen er meikevers op hun rug. Drie kilometer lang! Waarom? Alsof ze halverwege de vlucht bedachten ‘oei! Ik vlieg’ en vervolgens naar beneden buitelden. Of zijn zij de boterham met pindakaas van de natuur? Die vallen ook altijd verkeerd op de grond.

Dierenvriend als ik ben, wil ik er nog wel eens eentje op zijn pootjes zetten. Maar dit drie kilometer lang doen, is onbegonnen werk. Laatst had ik zo’n nobele bui. Ik zette het kevertje op zijn pootjes, het vloog weg en drie meter verderop lag het weer zijn rug. Ja, dan doe je het erom. Dan wil je gewoon geslachtofferd worden aan het grote fietspad.

Is het hun manier om de overbevolking in toom te houden? Dan zou het ook wat zijn voor de mensheid. Maar ja, wanneer de mens op zijn rug gaat liggen, komt er vaak wat anders van. Afijn, dat is een ander onderwerp.

Meikevers, ik begrijp ze niet. Ze willen niet gered worden, lijkt wel. Hardlopend ontweek ik de beestjes. Het stak toch wel wanneer je ze zo ziet liggen. Uiteindelijk haalde ik haal mijn schouders op en besloot het los te laten. Zoals zij de lucht loslieten. Voor mij donderde er net een kamikazekever uit de lucht. Hopelijk hebben junikevers meer levenslust.