Afgelopen week zag ik een reportage voorbijkomen van Rafael van der Vaart en zijn zoontje. Uiteraard ging het over voetbal en een beroemde voetbalpapa zijn. Wat me echter trof, was de openheid van zijn zoon over de scheiding van zijn pa.
Dat je vader in een ander land woont en je hem maar eens in de zoveel tijd ziet. Hij vond het moeilijk dat wanneer hij twee weken bij zijn vader geweest was dat hij dan weer terug moest. Een zichtbaar geraakte Rafael probeerde het nog te verzachten dat hij gelukkig wel zijn zusje had. Je las op hun beider gezicht dat dit niet veel uitmaakte.
‘Mis je hem vaak?’
‘Ik mis hem altijd.’
Rafael kon niets anders dan onbeholpen kijken. Proberen de emoties weg te drukken, waar hij slechts half in slaagde.
‘Laten we maar gauw gaan voetballen,’ zei de presentatrice.
‘Ja,’ riepen beiden opgelucht in koor.
Twee mannen en hun stille emoties die schreeuwend door het oppervlak van hun gelaat barstten. Ze willen helemaal niet uit elkaar. Ze willen elke dag bij elkaar. Ze horen bij elkaar.
Dit raakte me zo dat ik ervan schrok. De herkenning. Je hebt een kind samen op de wereld gezet en door omstandigheden kan je met je eega niet meer door een deur. Gevolg, je moet je kind delen. Ergens komt er een acceptatie, van jezelf en van je kind. Maar tegelijkertijd weet je dat het een noodgedwongen aanname is.
Wanneer mijn zoon na een paar dagen naar zijn moeder gaat, doet mij dat pijn. Want dat wil ik niet. Dat geldt andersom natuurlijk ook. Als ouder wil je je kind elke dag bij je hebben. Kan je nagaan hoe dat voor je kind is. Dat Rafael zich groot houdt is niet omdat hij de stoere voetballer is die dat wel “even” doet. Nee, dat is de gevoelige papa die veel liefde voor zijn kind heeft en daarom dit soort dingen zegt.
Toen ik zijn gezicht zag, wilde ik hem wel knuffelen. Ja, knuffelen. Van “stoere” man naar “stoere” man. Je zag zoveel liefde op zijn gezicht. Ik wilde naar de tv roepen: ‘Goed zo, Rafael, laat de wereld maar zien dat je hart op de goede plek zit. Dat je grappen en grollen een camouflage zijn voor de liefde die je hebt voor je kroost. Dat wij gescheiden ouders het ook gewoon kut vinden. Maar dat we altijd ons best doen er het beste uit te halen. Jij met je voetbal en ik met mijn pen.’
Even later waren ze op het doel aan het schieten. Vanaf de cornervlag. De knuffels waren niet op een hand te tellen. De glimlachen ook niet. Zijn zoon had zijn twee weken met pa er bijna op zitten. Zijn pa had voor een mooie gouden rand om deze twee weken gezorgd. Dat was voor mij zijn doelpunt van de eeuw.
Reacties
Ja was mooi om te zien en pijnlijk tegelijk, jammer dat het weer een staartje moest krijgen 😉
Auteur
Ja precies! En aandoenlijk. Het staartje heb ik even gemist.
De reportage heb ik niet gezien maar je blog raakt me. De pijn van een scheiding en het gemis van je kind als het bij de andere ouder is heb je indringend en voelbaar beschreven. Het is een verdriet waar alle betrokken partijen mee moeten leren leven. Het is mooi om te lezen dat je niets beters kunt doen dan het accepteren. Niet de schone schijn ophouden, nee het is niet anders maar het is en blijft kut en omdat het niets anders is maken we er maar het beste van.
Een knuffel voor jou en voor jr, van een emotionele muts voor twee mooie stoere mannen.
Auteur
Aww dank! Het item raakte mij ook. De pijn en ongemakkelijkheid was zo mooi zichtbaar. Het liet beter zien wat een scheiding doet dan alle scheidingsprogramma’s bij elkaar.
Het programma heb ik niet gezien, maar door jouw stukje heb ik het gezien. Je hebt de gevoelens en emoties haarfijn uitgedrukt. Ik werd er erg door geraakt.
Auteur
Heel erg dank… dat doet mij goed te lezen. 🙂
Mooi geschreven weer, behoorlijk emo. Heerlijk om dat zo te lezen. Het programma waar jij het over hebt, heb ik niet gezien, maar ik kan me er wel wat bij voorstellen.
Scheiden is het vervelendst voor kinderen (denk ik) maar soms is er geen andere oplossing inderdaad. Wanneer ouders dat dan zo goed mogelijk kunnen oplossen, is ook dat weer mooi voor een kind, want die leert daar ook weer van.
Niet ieder(e) ouder(paar) lukt het om op een volwassen manier hiermee om te gaan, helaas.
Ook van mij een dikke knuffel voor jullie
Auteur
Dank! Inderdaad… helaas zijn er ook zat ouders die na zoveel jaar scheiding in de slachtofferrol blijven en zichzelf feitelijk tegenhouden met doorgaan in het leven. Resultaat, veel negativiteit en een kind wat er gebukt onder kan gaan. Soms zou je ze wel met hun neus voor de spiegel willen zetten.
Dikke hug terug
Wat een mooie gevoelige blog Michiel!
Ik heb ook eens een reportage gezien waarin ze beiden te zien waren. Toen moest die jongen ook net weer naar Hamburg terug. Triest blijft het hoor! Voor allebei en alle gescheiden ouders en hun kinderen. X
Auteur
Dank je Trees. En verdrietig is het soms ook. X