Pinautomaat

Waarom zitten er tegenwoordig geen €5-biljetten meer in een pinautomaat? Dat vraag ik me al geruime tijd af.  Tenminste, bij ons in de regio begint de flappentap pas bij 10 euro.

Best wel irritant, hoe vaak heb je niet een briefje van vijf nodig? Denk alleen al aan verjaardagen. Beetje lullig om iemand op zijn verjaardag een Tikkie van 15 euro te geven. Voor hoeveel personen is een tientje al niet gewoonweg heel veel geld?

Waarom doen banken dit? Het antwoord zal eenvoudig zijn. Het zal waarschijnlijk niet rendabel zijn voor de bank. Ik zou geen andere redenen kunnen bedenken. Is de maatschappelijke functie van een bank dan zo erg veranderd?

Waar nog niet zo lang geleden de bank een fysieke, dienstverlenende functie had, lijkt het personeel nu dusdanig te zijn wegbezuinigd dat het vooral digitaal aanwezig schijnt te willen zijn. Het contact met de klant in een dorp of stad is gereduceerd  tot “alleen als het moet”.

Een paar dagen terug stond ik bij de pinautomaat. Het was net carnaval geweest. De automaten hadden alleen nog maar 50 en 100 euro in de aanbieding. Ik had twintig nodig en vond vijftig te veel.

De bank was open en ik besloot naar binnen te gaan. Waar een paar jaar terug nog veel bedrijvigheid was met een balie en wat werkplekken, stond er nu een klein receptietje en in een hoek zag ik maar liefst één medewerkster aan het werk. Netjes wachtte ik bij de receptie tot de medewerkster aan kwam lopen. Ze had kennelijk toch nog twee minuten nodig om de tien meter tussen haar plek en de receptie te overbruggen.

Ik meldde netjes dat ik geen tientje of twintig euro kon pinnen. Inwendig dacht ik de vijf euro er ook bij, maar ik had geen zin in lange discussies en zweeg daarover. Ze vertelde me dat door het carnaval afgelopen weekend de automaten zo goed als leeg waren. Vandaar. Ze zouden echter hoogstwaarschijnlijk in de avond gevuld worden.

Eigenlijk had ik het geld direct nodig en kon niet een paar uur wachten. Dus ik vroeg, in al mijn naïviteit, of ik dan bij haar aan de balie geld kon krijgen. Zoals vroeger. Dat kon niet. De bank deed niet meer aan geld aan de balies. Ze keek erbij of ik iets heel raars vroeg. Haar briljante oplossing was om 50 euro te pinnen en dan bij de supermarkt wat te kopen zodat ik het biljet “stuk” had.

“Dus de supermarkt moet jullie functie van bank overnemen met als rente een bak kwark die ik dan noodgedwongen moet kopen?” vroeg ik me hardop af.

Nee, zo moest ik dat niet zien. Zij konden het geld voor mij wisselen. Dat vond ik weer raar. Bij een bakker krijg ik brood en bij een boekhandel een boek. Daar verwijzen ze mij nooit naar de supermarkt.

Een boerenbank die pretendeert maatschappelijk betrokken te zijn, maar vervolgens de verantwoordelijk bij een supermarkt neerlegt.  Lang leve de participatiemaatschappij. Even overwoog ik nog om bijdehand te vragen of ze een Tikkie kon doen, maar heb uiteindelijk die gedachte verworpen en besloot wel een dag later te pinnen.

Een dag later stond ik bij de automaat. Mijn gedachten dwaalden weer af naar de eeuwige vraag: waarom geen €5-biljetten? Ik staarde beteuterd naar het scherm. Geen 10 euro én geen 20 euro én geen 50 euro? Het mocht duidelijk zijn, de bank ging hard achteruit.