Poepen!

Hardlopen is heerlijk! Maakt mij niet uit welke afstand. Koppie loopt langzaam leeg en aan het eind heb je een heerlijk sportief gevoel. Waar ik vroeger nog wel eens fanatiek trainde op allerlei tempo’s, vind ik het nu vooral fijn om lekker  ontspannend te lopen. De ene keer is dat wat sneller dan de andere keer.

Zo vertrok ik op een zaterdagochtend een keertje met de bedoeling om zo’n achttien kilometer te lopen. De weg naar het bos toe liep al lekker soepel. Ik had in mijn hoofd al een route uitgestippeld die me langs de rand van Deventer zou leiden en dan via de weilanden weer terug naar Wijhe. Alles liep ook op rolletjes. Voorjaarszonnetje scheen, de temperatuur was perfect en mijn benen hadden er zin in. Mijn geestelijke toestand raakte in een soort zen en langzaam maar zeker vergat ik de wereld om mij heen. Totdat alles begon te ontspannen.

Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar altijd als mijn lijf zich super relaxt voelt, moet ik naar de wc. Dat of koffie. Wanneer ik in de bieb zit, lekkere muziek draai of zit te schrijven, dan… juist! Komt de drang. En nu niet vertellen dat jullie dat nooit hebben, want iedereen poept! Stelletje huichelaars! Zelfs wanneer je dit nu leest heb je of net gepoept of moet je nog. Geen enkel levend wezen op aarde kan zonder poepen. Zelfs jij niet, beste lezer.

Afijn, terug naar het hardlopen. Ik liep daar dus ergens tussen de weilanden en langzaam maar zeker voelde ik de eerste signalen van lichte drang. Eerst kon ik het nog wel een beetje negeren volgens de gebruikelijke protocollen van luchtafvoer. Gekscherend zei ik nog tegen mezelf, turbo erop. Vol gas! Hardop lachend zag ik dat een paar koeien mij verbaasd aanstaarden. Ik staarde terug met een verwijtende blik. Alsof zij naar rozen roken met hun vlaaien.

Echter na een tijdje begon de drang toch ernstige signalen af te geven. Het begon inwendig naar me te roepen. Ik moet en wel zo snel mogelijk! Damn! Daar liep ik dan. Kilometers van huis en uitgerekend in een landschap waar nog geen boom stond. Nergens was een plek waar ik me even kon verschuilen en hup vlaflip eruit en door. Ik begon te zweten. Enerzijds concentreren op het hardlopen en anderzijds al mijn focus op het tegenhouden van dat wat in mijn darmen een weg naar buiten wilde banen.

Paniek sloeg toe. Je kunt immers niet zomaar je broek even laten zakken langs de kant van de weg. Voor je het weet, word je betrapt of erger, ga je viral op het boze internet. Gelukkig doemden er voor mij bomen op. Opgelucht ontspande ik iets, wat ook gunstig was voor mijn darmen. Hier kon ik vast ergens mijzelf verhelpen van de nachtmerrie. Met een ongekende snelheid liep ik richting bomen. Ik sloeg het pad in, de redding nabij, doemde er achter deze bomen een woonwijk op. Shit! Ik was een dorp ingelopen. Spontaan begon de nood hoger dan hoog te worden. Wat moest ik? Ik ging dit nooit meer lang volhouden. Tranen van frustratie sprongen al in mijn ogen.

Met het verstand op nul rende ik door het dorp. Mijn ogen links en rechts loerend op iets wat me kon redden. Een voetbalclub! Voor mij doemde een voetbalvereniging op. Mijn redding! Tranen van vreugde biggelden over mijn wangen en ik spurtte met ongekende snelheid het gebouw in,* zoekend naar een wc. Gevonden!

Iedereen die deze situatie herkent, zal begrijpen hoe bevrijdend het wel niet voelt wanneer je op de troon voor alle lagen van Nederland zit. Ik zuchtte het uit van opluchting, alsof ik een orgasme kreeg! Heerlijk! Vreugdekreetjes ontsprongen aan mijn lippen.

Eenmaal klaar kwam ik met een zeer grote glimlach van het toilet. Toen pas kreeg ik door waar ik overal langsheen gesprint was. Een volle kantine, die direct aan de wc-deur grensde, staarde mij als een stelletje goudvissen aan. Die lange vent in zijn spandex broek en iets te blije gezicht. Ik staarde nog een keertje dommig naar de wc-deur. Daar waar je het komende uur niet wilde zijn. Het schaamrood steeg me naar de kaken. Ik lachte een keer sullig en besloot dat te doen waarvan ik hoopte dat het me zou redden.

‘Winnen we? Heren?’

De kantinejuffrouw schudde verbaasd nee. Ik lachte schaapachtig en mompelde iets dat het wel goed kwam waarbij ik met een langzame terugtrekkende beweging maakte dat ik wegkwam.

Poepen. Iedereen moet het en iedereen heeft wel eens meegemaakt dat er wel heel slecht uitkomt. Je kunt er niets aan doen… Maar het blijft shit!

Bron afbeelding: Pixabay