Mijn tandarts had een briljant plan. Omdat ik bij twee kiezen telkens een lichte ontsteking had, had zij tussen deze kiezen de ruimte vergroot. Ik kwam niet om de logica heen. De engte was dusdanig nauw dat ik met flossen de eetresten daar niet weg kreeg. Dus door de extra ruimte kon ik beter flossen en dat zou een ontsteking voorkomen. Dat was de theorie.
Helaas hoe dat vaker gaat met dokters, ze slaan in de praktijk de plank volledig mis. Mijn tandarts had dusdanig veel ruimte tussen de kiezen gelaten dat je rustig kunt praten over een kloof. Met als resultaat dat er zich meer eten dan ooit ophoopte en ik van flossen een nieuwe mode heb gemaakt om, je voelt hem al aankomen, een ontsteking te voorkomen. De hele dag flos ik complete biefstukken en maaltijdsalades tussen die twee kiezen vandaan. Zoals Hans Klok een konijn uit zijn mouw tovert, tover ik schnitzels uit mijn kies. Dan heb je een beetje beeld over de immense kloof die de tandarts daar gemaakt heeft. In de Grand Canyon hoef je minder te flossen.
Met de kerstdagen heb ik nu dus opeens een extra uitdaging. Met al dat gevreet is er een verhoogd risico van gevulde kloven. Waar eet je veelal? Juist, bij je familie en schoonfamilie. Wanneer je Michiel heet, is de kans zeer groot dat je het flosragebolletje vergeet. Laat ik nu toevallig Michiel heten.
Zo zat ik bij het kerstdiner van mijn schoonouders met een goedgevulde buik en kies. Ik voelde de druk van het voedsel in de kloof. Zo’n irritante zenuwzeurpijn die aangeeft dat er geen stukje voedsel meer tussen kan. Het ragebolletje was ik vergeten, maar gelukkig waren er tandenstokers.
Ik de gang in en voor de spiegel met het stuk hout in de weer. Na veel gepriegel wrikte ik hem tussen mijn kiezen en voelde hoe het daar het eten tussen mijn tanden wegduwde.
Krak!
Ohooh. Het tandenstokertje was afgebroken. Dommig staarde ik naar het afgebroken stokje in mijn hand en voelde met mijn tong de rest tussen mijn kiezen. Het was hooguit een stukje van een halve centimeter dat ertussen zat. Maar voor mijn gevoel was het een complete, houten pijl! Hoogstpersoonlijk door Robin Hood zelf geschoten.
‘Michiel, kom je?’ hoorde ik vanuit de kamer.
‘Ja, ik kom,’ riep ik terug, terwijl ik in volle paniek het stukje hout tussen mijn tanden uit probeerde te halen.
Je komt er pas achter wat voor grote, lompe vingers je wel niet hebt wanneer je deze in je mond schuift. Al kwijlend en glibberend bereikte ik telkens het net niet effect. Het stokje liet iedere keer net niet los. Mijn scheldwoorden daarentegen floepten er met gemak uit. Zo gemakkelijk dat ik niet door had dat twee jongetjes achter mij me met open mond aanhoorden. Die dekselse kerstkinderen ook. Maken altijd lawaai, maar zit je in een hachelijk situatie, besluipen ze je muisstil van achteren. Gelukkig was hun nieuwe speelgoed interessanter dan mijn kwijlend lijden.
Eindelijk na minuten, die als uren aanvoelden, floepte het stukje stoker er glibberend uit. Op dat moment kwam mijn vriendin de gang op. Ze zag mij staan met het houtje op mijn vlakke hand, met nog een draadje slijm lopend van het stokje naar mijn kwijlende mond. Het moet een mooi kerstplaatje geweest zijn.
‘Ik kan alles uitleggen,’ zei ik, terwijl ik het natte stukje hout onder haar neus drukte.
Mijn vriendin hief haar handen afwerend op. ‘Laat maar. Ik lees het wel in je column.’ Toen draaide ze zich om en liep het kersttafereel weer in, ik hoorde haar nog net zeggen, ‘Michiel hoeft geen toetje, die bijt wel op een houtje.’
Reacties
Vooreerst een heel fijn jaar gewenst (liefst zonder tandproblemen). Wederom een schitterend column die me bijna tot tranen (van het lachen) heeft gebracht ?
Auteur
De beste wensen! 😀
Hihi… dat doet me deugt te horen. 🙂
Geweldige column 🙂
Auteur
Merci! 🙂
Hahaha na mijn beugel avontuur en nu dus een ‘spalkje’ achter mijn voortanden loop ik steevast met een pakje raggertjes rond en o wee als ze op zijn of ik kan met goed fatsoen (vergadering ofzo) niet lekker peuteren… mega irritant. Ik snap je helemaal Michiel
Auteur
Hahahaha… gewoon heel vaak naar de wc gaan tijdens de vergadering. 😛
Hahahahaha, geweldig geschreven weer!! Ik zie het helemaal voor me en herken t ook wel wat hoor. Vooral dat gepeur!
Anyway, je komt weer goed binnen in het nieuwe jaar. Alsnog de beste wensen….mag t nog?……tuurlijk mag altijd, denk ik dan maar.
Groet en rustig aan met die raggertjes!
Auteur
Dank je Cassandra!
De beste wensen mogen best nog vind ik, dusss de beste wensen!! 🙂
Erg leuk geschreven weer. Ik herken het gedoe met die tandenstokers, ragebolletjes en rubberen tooth picks.
Ik wilde je column eerst alleen liken, maar dat pikt deze site niet. Als ik een like wil geven, moet ik kennelijk eerst reageren, of opnieuw inloggen bij mijn eigen wordpress-site. Althans, zo gaat het vaak bij anderen. Hier lijkt dat niet te lukken, dus doe ik het maar gewoon door het invullen van wat balkjes. Die like bedenk je er dan maar bij. ?
Auteur
Dank je Joke. 🙂
Dat van dat niet kunnen liken moet ik even uitzoeken. 🙂
hahahahaha
Auteur
😀
Alsof ik erbij was ? Weer een mooi stukje van gemaakt en ja, het mag nog: alle goeds, gezondheid, inspiratie en veel plezier en geluk in dit nieuwe jaar xx
Auteur
Ik heb al weer genoeg columns voor 2019 bij elkaar geklungeld dus het moet goedkomen hihi.
Dankjewel Ellie. Jij natuurlijk ook de beste wensen. 🙂
Lekker dan. Gelukkig heb je een begripvolle vriendin 🙂
Auteur
Hahaha..heerlijk. 😉 Ja, gelukkig wel hihi.
Dankjewel. 🙂