Ik ben een nostalgisch mannetje. Dat zal iedereen in mijn directe omgeving beamen. Ik draai lp’s, lees nog ouderwets papieren boeken, kijk Laurel and Hardy en vind tekenfilms van 30 jaar geleden stiekem veel leuker dan de huidige. Series als ‘Allo ‘Allo, Red Dwarf en MASH kijk ik nog met enige regelmaat met plezier terug.
Dat wil niet zeggen dat ik in de tijd van weleer ben blijven steken. Hoewel ik vaak terugdenk aan die grappige dingen.
Die keer op de kleuterschool dat ik moest plassen en ongevraagd het lokaal uitrende en daardoor nog net zag hoe een man met rode mijter bezig was een zwabber aan zijn kin te hangen. Mijn juf die voor de helft zwart geschminkt was, keek me verschrikt aan. Gelukkig rijmde mijn kinderbrein het beeld dat ik zag niet met dat wat zou komen.
Sint kwam een uurtje later ons lokaal binnen met zijn bungelende zwabber, samen met zijn twee Pieten. Waarvan de een verdacht veel op mijn juf leek. Pas jaren later viel het kwartje.
De keer dat op de drie aangrenzende basisscholen alle Sinten en Pieten gelijktijdig aankwamen, zal ik ook niet snel vergeten. Nog nooit heb ik kleine kinderen zo verbijsterd zien kijken bij het zien van drie Sinterklazen. Later veranderde dit in vreugde. Want drie Sinten betekende immers drie keer schoen zetten! Onze Sint was trouwens verreweg de lelijkste. Zijn baard was van watten en daar was onze goedheiligman duidelijk allergisch voor.
Of die keer dat ik door een overdosis pepernoten Sint en Piet totaal heb ondergespuugd en toen letterlijk ben afgevoerd door zwarte Piet. Wat weer een mooi schrikbeeld was voor de kinderen die zich opeens heel braaf gingen gedragen.
Ach ja, noem me nostalgisch, maar terugdenkend aan de dingen geeft me nu eenmaal een warm gevoel. Een gevoel dat ik ook dolgraag mijn zoon meegeef. Ook al is hij autistisch en beperken we sinterklaas en kerst tot minimale prikkels, een bakje pepernoten en een versierd miniboompje doen al wonderen.
Nu Sint het land weer heeft betreden, merk ik dat er best wel een grote groep is die iets te veel hang naar het verleden heeft. Naar haar eigen jeugd. Enerzijds de groep die vooral niet wil veranderen en vindt dat alles moet blijven zoals het was. Aan de andere kant een groep die alles linkt aan de slavernij van weleer. Het lijkt wel of beide uitersten angst hebben voor het nu. Zwart is opeens een woord met een emotionele lading. Dat vind ik jammer.
Wordt immers nostalgie niet gecreëerd door het kind van vandaag de dag? Waarom zouden de kinderen van toen dit willen beïnvloeden? Zij hebben toch hun eigen nostalgie? Laat dan vooral de huidige generatie jongelingen het hunne maken.
Net als ik vroeger zal er ergens een kind naar de wc moeten en een bruine Sint nog net zijn pruik op zijn kalende hoofd zien doen en een verschrikte, geveegde Piet in rolstoel die verdacht veel op de leraar lijkt, zal hem aanstaren. En net als vroeger zal het kind een uur later bij binnenkomst van Sint en zijn rollende Piet geen enkele link leggen en vooral heel erg blij en opgewonden zijn.
Hopelijk schrijft hij er later een mooie column over.
Reacties
Mooi geschreven.
De Blokkeer Friezen en de dronken Voetbalhooligans moeten in de toekomst in het bejaardentehuis jouw blog maar eens doorlezen.
Misschien dat het hen tot inkeer brengt net voordat hun kleinkinderen op bezoek komen.
Vredelievende groet,
Auteur
Ik help het je hopen. Evenals de tot vervelens toe demonstreerders. 🙂
Vredelijke groet terug.
Jaren geleden zag ik een documentaire over de verbeeldingskracht van kinderen. Een stukje uit deze documentaire liet zien hoe een juf van een kleuterklas aan het voorlezen was. De kleuters zaten op kussens op de grond en de juf middenvoor de groep. Tijdens het voorlezen zette ze een bril op. Daarna volgde een rode cape een mijter en een baard. De kinderen zagen het voor hun ogen gebeuren. De juf, inmiddels getransformeerd tot Sinterklaas vervormde haar stem en sprak de kinderen aan. ‘Hallo lieve kinderen, waar is jullie juf’
De kinderen keken ademloos naar de Sint en een kindje antwoordde dat de juf ineens weg was. De rest knikte instemmend. Niet een kleuter twijfelde aan de plotselinge aanwezigheid van de Sint.
Een prachtig voorbeeld hoe kinderen gewoon accepteren wat er nu gebeurd. Die houden zich niet bezig met het verleden of met wat logisch is.
Deze kleuters zagen alleen nog maar hun grote held.
Ik ben ervan overtuigd dat geen enkele kleuter zich afvraagt waarom Zwarte Piet minder zwart is dan vorig jaar of zelfs een totaal andere kleur zou hebben. Zij zien hun helden, zien lekkers en cadeautjes en een leuk feest.
Laat ons net als de kinderen niet bezig zijn met het verleden maar leven in het hier en nu zodat iedereen weer kan genieten van een mooi kinderfeest voor iedereen.
Auteur
Precies! Dus als die Piet nu pikzwart is of lijkwit, laat de kinderen van toen alsjeblieft stoppen met demonstreren en aan de andere kant blokkeren. Laat je kind genieten. Zij kijkt niet naar het kleurtje.
Een ongekleurd kind kijkt vast niet naar het kleurtje.
Maar dat maakt de vele zogenaamd grappige opmerkingen naar een gekleurd kind niet minder kwetsend en/of pijnlijk.
Vredelievende groet,
Ik hoop dat tegen de tijd dat ik kleinkinderen heb de rust weer een beetje terug is en het weer een heerlijk kinderfeest zal zijn.
Auteur
Ik hoop met je mee.
Geweldig geschreven weer!! Het zou mooi zijn als meer mensen er zo over zouden denken…..
Auteur
Dank je. 🙂 En helemaal mee eens. 🙂