Eighties revival midlifecrisis

Er is een jaren ‘80 revival gaande. Bands uit dat decennium die weer optreden, kleding uit die periode wat dat weer in is (God bespaar me die schouderpads!) en het zal me niets verbazen als zaken als de lolobal, jojo en troetelbeertjes ook weer in raken.

Wat is dat toch met die plotselinge drang naar nostalgie. Een hele generatie veertigplussers lijkt  hieraan mee te doen. Niet geheel toevallig de (bijna) tieners van die tijd. Ging deze groep eerst nog gewapend met handtas dwars over de buik en opbollend, flapperend, geblokte overhemd naar dingen als De vrienden van Amstel of de Toppers, lijken ze nu allemaal de muziek van toen te willen opzoeken.

Op tv zag ik  een nieuwsitem waarin veertigplussers en vijftigers helemaal los gingen op Spandau Ballet. Dan moet je wel een heel erge hang naar nostalgie hebben. Aangezien ik zelf ook een veertigplusser ben, vroeg ik me af of mensen ook zo naar mij zouden kijken? Dat ze mij bij een concert ook zouden zien als zo’n dansende papa die denkt dat hij twintig is. Dat zou niet best zijn en een verkeerd signaal afgeven. Aangezien ik niet kan dansen of denk dat ik zestien ben.

Afijn, de midlifecrisis van de huidige generatie papa’s en mama’s zit hem dus kennelijk niet meer in snelle auto’s, bungeejumpen of sport till you drop, maar in je schaamteloos presenteren in jaren tachtig  outfit in een disco concert setting van weleer. Toonje Lager, Spandau Ballet, Level 42, Spargo, T Pau en nog meer van die opgelapte bands zullen er wel bij varen.

Mijn ouders zullen ditzelfde fenomeen hoogstwaarschijnlijk met de jaren zestig hebben gehad. Toen zij in de midlifecrisis leeftijdszone kwamen, werd er plots veel Beatles en Stones gedraaid. Compensatie voor de Ferrari die mijn vader niet kon betalen, vermoed ik.

Dat beeld herinnerend kan ik me heel goed voorstellen hoe geschokt de kinderen van nu zullen zijn wanneer ze hun ouders zo totaal uit hun plaat zien gaan als de coverband van Wham optreed. Ja, kids, zij zijn dezelfde ouders die zeggen dat je serieus je best moet doen op school. Je moeder met haar beenwarmers en schouders van twee meter breed en je pa in houthakkershemd en buttons.

De shock kwam hard aan. Zo zien ze  mij dus ook! Een dansende, ouwe randdebiel in foute kleding! Zo wordt onbedoeld de midlifecrisis wel opgedrongen. Terwijl ik er geeneens om vraag! Ik ga niet eens naar dit soort toestanden. Ga weg met die eighties, nineties of weet ik wat voor party’s! Ouwe muziek, ja oké, top! Maar helemaal terug naar vroeger was alles beter en oh wat was het fijn. Echt niet!

Vroeger was het net zoals nu. Je had mooie dingen als je eerste zoen en klote dingen als blijven zitten. Ja, tuurlijk herinner je de leuke dingen het eerst of romantiseer je die keer dat je aan de oren de klas werd uitgesleept. Maar daarvoor hoef ik toch niet anno nu als een randdebiel te doen alsof ik twintig ben op een revivalfeestje met kleding waarin je totaal voor lul loopt?

Nee, ik pas daarvoor. Als de midlifecrisis voor mijn generatie dan toch een trend schijnt te zijn, zet ik liever in op de Ferrari en bungeejumping. Ik heb er eentje gekocht bij de Bart Smit en die bungelt nu aan een elastiekje aan mijn binnenspiegel. Terwijl de muziek van Queen heerlijk door mijn boxen knalt in mijn Peugari TestaWitto Stationwagon.

Bron afbeelding: Pixabay.com