Plantenasiel

Heb je een halfdode of zie je een gedumpte plant? Breng hem dan naar het plantenasiel. Ook wanneer de zorg voor een plant echt te zwaar wordt, kun je hem naar de opvang brengen.

Op de radio hoorde ik een item over een man die planten opving. De dj vroeg of hij er wel een beetje grappig over mocht zijn of dat dit heel ernstig was. De man antwoordde bloedserieus dat het best grappig en gezellig mocht, want planten hadden immers ook gevoel voor humor.

Mijn brein schetste allemaal beelden van honderden planten in rubberbootjes op weg naar de vrijheid. Enkele zouden de tocht niet overleven door het zoute water dat gegeven werd en in het bootje met de een cactus als passagier verdronken ze allemaal.

Ik zag gezinnen hun plant wegbrengen, omdat ze op vakantie gingen. Of nog erger; een vioolplant vastgebonden aan een boom, terwijl je nog net de auto met caravan zag wegrijden.

Toch zat er zeker een behoorlijke ernst in het verhaal. We moeten zuiniger zijn met onze wereld. De tijd dat we in een weldadige consumptiemaatschappij leven, is voorbij. Het gas raakt op, de olie raakt op en met de excessieve groei van de mensenpopulatie zullen voedsel en andere primaire behoeftes schaars  worden. Want laten we wel wezen. Een dure plasma tv is mooi, maar het ligt zo zwaar op de maag als het je portemonnee leeggetrokken heeft aan stroomverbruik.

Daarom begon ik steeds meer sympathie te krijgen voor de plantenopvang man. Ik luisterde tussen zijn regels door. Wat hij eigenlijk zei, was  dat als we steeds meer dingen moeten hergebruiken, waarom  zouden we dat dan niet met levende dingen doen? Waarom dumpen we een plant, terwijl we een stoel naar de kringloop brengen of laten opknappen?

De plant die na een tijdje niemand meer wil. Het is eigenlijk een geweldige metafoor met de mens zelf. De dakloze die een krantje probeert te verkopen aan mensen die hun best doen hem te negeren. Een gevluchte familie die voor de rijdende rechter verschijnt, omdat niemand ze verteld heeft hoe het werkt in Nederland en ze naast een familie worden geplant die niet van woestijnplanten houdt. Die meer van de oer-Hollandse tulpen houden. Zie daar de onwetendheid.

Hoe je het ook wendt of keert, we zijn met te veel en daarmee moeten we het doen. We zullen ergens een concessie moeten doen en weer leven zoals in de jaren ’50. Nederland in opbouw met de soberheid van toen en de kennis van nu. Laat je niet in de luren leggen door het woordje sober, want zoals ooit een gasbel ons het leven mooier maakte, zijn we nu ook inventief genoeg zon- en windenergie om het knus en gezellig te krijgen. Om te beginnen met extra zuurstof en huiselijkheid: een adoptieplant.

Het is ook groen, het heeft ook veel aandacht nodig en het is ook graag in een groep. Net als Whatsapp… en dat lukt ons ook aardig.