Ken je die mop van de klant die in de supermarkt komt en vraagt waar de zout ligt? Junior en ik hebben ooit zo’n soortgelijke ervaring gehad. In een dierentuin. Ik zal geen namen noemen welk dierentuin het is, maar hij ligt in het noorden des lands en is recentelijk omgetoverd tot een verkapt, overprijsd pretpark. Had ik dit feit van tevoren geweten dan was ik er sowieso nooit naartoe gegaan.
Afijn, Nederlander als ik ben, had ik gratis kaartjes voor deze wonderlijke Zoo en besloten we naar het Noorden te trekken. Het park zoals ik me herinnerde, zou rust geven en dieren in combinatie met autisme is een winner.
We kwamen in de hel! Het was stuiterdruk. Mijn hele romantische beeld van hoe het park ooit was, viel aan diggelen bij de eerste blik op het gedrocht dat ze van het park hadden gemaakt. Ik hield de moed erin. Dit was slechts het plein bij de ingang, wellicht werd het beter als we de dierentuin in zouden wandelen. Bovendien zag ik dat mijn grootste angst, mijn autistische zoon, wonderwel met plezier het park op liep. Ook zag ik aan zijn houding dat hij dringend naar de wc moest.
Ik bestudeerde de borden. Eten, koffie, nog meer eten, naar de vlinders, naar de noordpool, ik zag van alles behalve iets wat op toiletten leek op die borden. Wel zag ik een infopunt. Dan daar maar vragen. Ondertussen werd de nood hoger bij mijn zoon.
Een allervriendelijkst meisje vroeg wat ze voor me kon doen. Allervriendelijkst vroeg ik waar de gehandicaptentoiletten waren. Er viel een allervriendelijkste stilte. Op haar gezicht las ik al het antwoord: Ik weet het niet. Kan gebeuren, ze zag er ook niet uit of ze al twintig jaar op het park werkte met haar zeventien jaren. Ze wees me wel op het restaurant achter mij. En zij letterlijk:
‘Heb je het daar al geprobeerd?’
Mijn beleefdheid vasthoudend, omdat ik zag dat Junior op knappen stond, bedankte ik maar vlug en snelde naar het restaurant. Even dacht ik dat er een bruiloft was. Zo druk! De toiletten doemden op, of beter gezegd, de rijen doemden op. Zowel voor de heren als dames. Gelukkig was bij het invalidentoilet geen rij. Wel bezet, maar geen rij. Mijn zoon deed reuze zijn best om het droog te houden. We hoorden de wc doorspoelen en een niet invalide vrouw kwam de wc af. Wij wilden het toilet ingaan, toen een vrouw zo voor onze neus de wc in vloog!
‘Ik ben zwanger, dus ik mag dat,’ wierp ze verontwaardigd naar me, alsof ik iets gedaan had.
Verbouwereerd stond ik als een standbeeld te kijken. Gebeurde dit nu echt zojuist voor mijn neus? Net op het moment dat de verbazing wegebde en ik weer woorden in geluid vond, ging de deur weer open en de schuldbewuste vrouw stapte blozend eruit.
‘Sorry, ik mag geen misbruik maken van mijn zwangerschap,’ ze knikte naar mijn zoon. ‘Jullie hebben er meer recht op.’
Wel, wel, de menselijkheid is toch nog niet helemaal weg in een dierentuin, dacht ik. Ik besloot er geen ding van te maken, bedankte haar en snelde het toilet in. Te laat. Junior had in zijn luier geplast. Geen man overboord. Ik stelde hem gerust dat het niet zijn fout was en dat we gewoon even een schone voor zouden doen. In de loop der jaren ben ik wel wat gewend.
Gelukkig had het hele akkefietje geen impact op mijn zoon gehad. Hij vond het pretpark voorheen leuke dierentuin nog steeds mooi. We zochten de rustige plekjes op. Een behoorlijke opgave, maar het lukte. Het hele wc-verhaal was vergeten.
We kwamen bij een indoordingetje terecht, met water en speeldingen voor de kinderen. Het was er rustig. Perfect om koffie te drinken en voor de kinderen om redelijk prikkelvrij te spelen. Eerst maar even preventief met junior naar de wc. Voordat hij weer op knappen kwam te staan. Ik had de wc’s al ontdekt. Samen liepen we naar de invalide wc. Op slot. Serieus waar. Het toilet was op slot! Nu had ik best naar de heren wc kunnen gaan, maar met de toestanden van een uur of twee ervoor vond ik het eigenlijk best wel erg. Je praat wel over een park dat zegt dat ze er voor iedereen zijn.
We liepen naar het koffietentje tien meter van de toiletten af en wederom stond een allervriendelijkste mevrouw klaar om mij te helpen. Nou ja, helpen. Onderstaande conversatie is echt gebeurd.
‘Mijn zoon moet naar de wc, dat kan hij niet zelfstandig, dus moeten we naar het invalidentoilet. Maar die is op slot.’
‘Ja, dat klopt.’
‘Ah, oké, kunt u deze voor mij open maken dan?’
‘Nee, sorry, meneer, ik heb hier de sleutel niet.’
Stilte.
‘Oké, maar kunt u iemand halen die de sleutel wél heeft?’
‘De sleutel ligt boven bij een andere koffietent. Wanneer u hier de trap oploopt, dan linksaf gaat, stukje rechtdoor, dan rechtsaf kunt u daar de sleutel ophalen.’
Nog grotere, verbijsterende stilte.
‘Dus ik moet zelf ergens een sleutel ophalen met mijn gehandicapte zoon, dan weer terug om naar de wc te kunnen en dan de sleutel weer wegbrengen?’
‘Ja.’
Een stilte met de lucht gezwollen van woede, verbazing en een hele hoop woorden die ik hier niet durf te schrijven.
Gelukkig voelde zij deze ongemakkelijke stilte ook. Voeg daar mijn met emoties beladen gezicht bij en heel langzaam viel bij haar het kwartje.
‘Ik kan ze natuurlijk ook even naar boven bellen dat ze de deur voor u open doet.’
‘Dat lijkt mij ook veel beter, ja.’
Eigenlijk weet ik niet of dit een op zichzelf staand incident is dat me overkomen is, of dat dit normaal is in pretparken en dierentuinen. Naast het feit dat ik de hygiëne in de toiletten van bedenkelijk niveau vind en dat ik zelfs vaak op een invalidentoilet amper mijn kont kan keren om mijn zoon te verzorgen, vond ik dit toch wel het hoogtepunt… herstel… dieptepunt op het gebied van service en familieparken. Wel driedubbel de hoofdprijs betalen op het ongezondste vreten en ander kinderlokkend afval dat ze eten noemen, maar niet voor dit geld je basisfaciliteiten op orde kunnen hebben. Tel daarbij op dat ze die dag meer volk op het park hadden dan ze aankonden. Om je een beeld te geven. We gingen de giraffes bekijken. We stonden in de vijfde rij achter het hek. Gelukkig hebben die beesten een lange nek. De olifant hebben we alleen maar gehoord vanaf de zevende rij. De twee kinderen van mijn vriendin gingen even over de touwbrug van vijftig meter lang. Anderhalf uur later kwamen ze terug uit de horror kinderfile. We hadden al bijna Amber alert geslagen. Ergens daar zijn Junior en ik weggevlucht. Hij trok het écht niet meer. Ik nog minder!
Een paar weken later ging ik met Junior naar een dierentuin in Duitsland. Nordhorn. Kleinschalig en een stuk rustiger. Junior moest naar de wc. Binnen een minuut zat hij op het invalidentoilet. Het rook er fris en het glom er mooi. Junior en ik keken elkaar aan met een grote glimlach. Het kan dus wel. Nu in Nederland nog.
Reacties
Het dierenpark in Nordhorn is zeker leuk. En kleinschalig. Dat park in Nederland heb ik voor de verbouwing enkele keren bezocht en was heel prettig. Na de verbouwing niet en dat moet maar zo blijven als ik dit lees.
Auteur
Het is helaas meer een pretpark dan een dierenpark zoals ik er nu tegen aan kijk, maar wellicht was ik er op een verkeerd moment. Hoe dan ook was het wel een teleurstellende ervaring.
Goed beschreven, jammer dat je het hebt moeten schrijven.
Auteur
Ja, heb er lang over getwijfeld, maar toch maar eens op papier gezet. Dankje.
Tjonge dat is wel een hele slechte service. Voor mensen zonder handicap is het vaak al een drama om gewoon even te kunnen plassen op een schoon toilet. Vrouwen moeten deze activiteit zelfs ruim van te voren inplannen vanwege de absurd lange wachtrijen.
Dat het voor de invalidentoilet zelfs niet op orde is geeft wel aan hoe droevig het gesteld is in Nederland. Hier is op het winkelcentrum zelfs geen invalidentoilet aanwezig daarvoor moet je naar de bibliotheek. Dan moet je het winkelcentrum uit. De royale parkeerplaats oversteken. Het wijkgebouw in, naar de Bieb toe. Daar de sleutel ophalen en dan kun je eindelijk naar de WC als dat dan nog zin heeft tenminste.
Auteur
Zo hé, dat klinkt zo mogelijk nog erger!
Ik heb me ook flink verbaasd over de vrouw die schaamteloos voor kroop, gelukkig berouw kreeg, maar toch. Wij als Nederlanders denken altijd wel dat we zo goed zijn en voorop lopen, maar een dagje dierentuin maakt pijnlijk duidelijk dat we nog een lange weg te gaan hebben.
Knap dat je dit kenbaar hebt gemaakt. Hopelijk komt je stukje ergens in het noorden van het land terecht…wat een schaamteloze voorvallen daar in dat park.
Auteur
Dank je. 🙂 Het moest maar eens geschreven worden.
Als het stukje maar hard genoeg word gedeeld en geliked… dan moet het toch wel aankomen hoop ik. 🙂
Ik ben al geen liefhebber van dierentuinen, moet bijna huilen als ik dieren zie zitten in een omgeving waar ze niet voor “gemaakt” zijn (de dieren dan) en drukte vind ik niks. Maar dit verhaal is toch wel heel triest, zowel voor jou als (en vooral) voor je zoon. Niet normaal dit soort dingen. Ronduit asociaal van die zwangere dame…….In ieder geval gedeeld op Fakebook in de hoop dat iemand die er iets mee kan dit leest
Auteur
Dag Cassandra, allereerst super tof dat je het hebt gedeeld. 🙂
Het was inderdaad een bijzondere ervaring. Goeddenkend als ik ben hoop ik dat het een incident was.
Die jonge medewerkers zal het aan hun reet roesten wat de bezoekers wel en niet willen of nodig hebben… Maar goed, je gezicht sprak boekdelen gelukkig. Lastig hoor dit gedrag!
Auteur
Dat is het. Dank je Trees. 🙂
Wat een slechte service en goed dat je hier overschrijft .
Snap oprecht niet waarom een sleutel ergens vandaan gehaald moet worden ver van de wc af en niet gewoon bij het koffietentje wat dichtbij was ,raar hoor.
Heb het gedeeld op Twitter !
Auteur
Het is zeker raar…Maar tegelijkertijd verbaasd mij niets meer in pretparken. It is all about the money and less about the care.
Super dank M!
You’re welcom 😉
Hopelijk leest het dierentuin/pretpark uit het noorden het ook en doen ze er iets mee.
Wordt in ieder geval goed gelezen zag ik op mijn Twitter …
Het valt mij sowieso op dat in Scandinavië en Duitsland het voor invaliden beter geregeld is.
Auteur
Ja, echt veel beter. Nederlanders zijn vaak grotere horken dan we denken..chargeer ik maar voorzichtig.
Ik ben er onlangs geweest omdat we er heel goedkoop in konden, het was inderdaad 1 grote teleurstelling. Overal eet en drink tentjes maar een gewone frikandel was niet te krijgen op de dag dat wij er waren. Ook veel te druk, omgeving oogt heel onnatuurlijk. Voor de normale entree prijs was ik er nooit heen gegaan en na deze ervaring ook nooit meer. Ik ga wel naar de beekse bergen een groot park in Nederland dat zelfs als het druk is in het park merk je het niet door de grootte, goede voorzieningen, betaalbaar en als attractie kan je met een boot mee of bus waar uitleg wordt gegeven tijdens een rit door een natuurlijke omgeving. Wil je het helemaal gek maken dan kan je ook met je eigen auto een rondje door het park doen. Het park is leuk voor ouder en kind
Auteur
Het hoort zich aan als dezelfde dag dat ik er was. En je tip schrijf ik op. 🙂