Afgelopen donderdag gebeurde het verschrikkelijkste wat je niemand toewenst. Een bakfiets met kinderen en hun begeleidster kwamen in aanraking met een trein. Vier van de vijf kinderen overleden en de begeleidster en het vijfde kind liggen ernstig gewond in het ziekenhuis.
Zoiets gaat je verstand te boven. De schrik van elke ouder. Ook bij mij kwam het bericht behoorlijk hard binnen. Ik maakte een gedicht als een soort emotionele reactie. Het schreef zichzelf. Dat uit mijn hart geschreven stukje werd snel en veel opgepikt door volgers en daarna ging het gedichtje als een lopend vuurtje rond.
Normaal zou ik trots zijn en blij dat mijn gedicht zoveel aandacht krijgt, maar nu niet. Niet het gedicht was wat aandacht kreeg. Nee. Indirect kregen die kinderen en begeleidster deze aandacht. De collectieve rouw losgelaten op een gedicht. Niet alleen mijn gedicht, maar ook andere gedichten, schrijfsels en herdenkingsfoto´s.
Intrigerend is hoe het ene drama miljoenen Nederlanders saamhorig kan krijgen en een ander drama ogenschijnlijk stilletjes voorbijtrekt als de wolken in de lucht. Ik lees het bericht over twee omgekomen jongeren en drie gewonden bij een ongeluk. Grote, lokale impact. Ook mama’s en papa’s in rouw. Echter blijft het lokaal. We lezen het, vinden het naar en we gaan verder met ons leven.
De bak met kinderen. Ik denk dat deze schok collectief op ons netvlies gebrand is. Hoe hard het ook klinkt, verkeersongelukken met dodelijk gevolg, we lezen het te vaak. Elke dag is er wel ergens een botsing en een gewonde. Bijna elke dag wordt er wel een brommer geschept. We hebben eelt op onze ziel gekregen. We vinden het normaal. Zo normaal dat er wel iets abnormaals moet gebeuren, willen we in totale saamhorigheid schieten. Een aanslag tijdens een concert in Frankrijk, een ondergelopen grot met voetballertjes in Thailand. Of een trein die vol een bakfiets met kinderen schept.
Ik laat de laatste zin hierboven op me inwerken en krijg kippenvel. Het is ver voorbij abnormaal. Het is zo onwerkelijk dat ik kan redeneren wat ik wil, maar mijn gevoel neemt het van de columnist in mij over
Vier keer nooit meer
Vijf keer onschuld,
de bak is hun boot.
Vijf keer varen,
de fantasie is groot
Vijf keer staren
Onwerkelijk de trein
Vier keer zwijgen
Hoe vreselijk oneerlijk
kan het zijn?
Reacties
Het is ook de vreselijkheid van het ongeluk, ik kan het niet anders noemen. Die jonge mensjes op weg naar de toekomst. Ik heb er 2 dagen een steen van in de maag gehad…….Toen een twittervolger zei dat hij niet wist wat te zeggen, maakte ik:
“Het is oké als je niet weet wat te zeggen,
als je geen woorden vinden kunt hiervoor.
Als je voelt dat niets de diepte van de pijn,
de zwaarte van het verdriet,
de klap van een verschrikking omschrijven kan.
Er zijn alleen maar tranen als vloeibaarheid van leed.”
Ik weet niet of we verharden door berichten van ongeluk en rampen, mij raakt het steeds weer, of het gaat om een enkeling of meerdere mensen, het blijft niet te bevatten, vooral voor hen die het direct raakt. Om juist hen die ruimte te geven om te rouwen, blijf ik op de achtergrond en leen alleen mijn schouder voor het huilen, mijn armen voor de troost. Als we dat allemaal doen, blijft misschien wel de saamhorigheid als nationaal gevoel.
Auteur
Dag Cassandra,
Wat mooi en lief gezegd. Dat laat zien hoe je bent en dat siert je.
Laten we hopen dat we vaker saamhorig zijn.
Mooi verwoord, Michiel. Heb verder geen woorden.
Auteur
Dank je. Hug.
Ik heb geen woorden.
Maar jij omschrijft het.
Verontruste groet,
Auteur
Mooi warme dank.
Mooi onder woorden gebracht en het blijft vreemd waarom het ene bericht meer impact heeft als het andere bericht. Kijk naar Anne Faber en Orlando en zo zijn er tal van voorbeelden. Zoveel verdriet en pijn, het is niet te bevatten en toch heb jij de juiste woorden gevonden.
Auteur
Het lijkt wel soms of als we het nodig hebben, de collectieve emoties, een golfbeweging of dergelijk.
Dankjewel. 🙂
Mijn dochter is net met haar baan in de kinderopvang begonnen en was de week ervoor ook zo trots thuis gekomen dat ze met de stint had gereden kreeg een nare bijsmaak een paar dagen later…. vreselijk ongeluk zo triest voor iedereen die betrokken is.
Auteur
Dat gelood ik, dan krijgt alles opeens een hele andere lading. 🙁
Ik kon het nieuwsbericht gewoonweg niet uitlezen, wilde het gewoon niet weten. Verschrikkelijk nieuws.
Auteur
Ik begrijp je helemaal. Het is te gewoon onwerkelijk dat zoiets gebeurd.
https://vandervegtmarjon.blogspot.com/2018/09/laatste-keer.html
Ik was net zo geraakt zoals jij, of toch anders….
lieve groet, Marjon