De bus (De Ameland columns)

Daar stonden we dan in de rij bij de bushalte. Na een stressige boottocht naar Ameland. Twee volwassenen, drie kinderen en vijf zwaarbeladen reistassen. Ik had nog wel voorgesteld om met de taxi te gaan, die naast de bussen keurig met airco en al opgesteld stonden. Helaas werd dit plan afgewezen. Ze waren allemaal gereserveerd, werd mij meegedeeld door m’n vriendin. Te moe knikte ik maar toegevend en zag met lede ogen aan hoe de niet gereserveerde taxi’s door gezinnen als het onze ingenomen werden om fris en fruitig bij plaats van bestemming aan te komen. Wij gingen met de bus.

Bij het instappen kom je er eigenlijk pas echt achter hoe fijn zoveel reistassen bij je hebben is in een overvolle bus. Tel daarbij de kinderen en twee gestreste volwassenen op en je krijgt aardig beeld hoe onze medepassagiers ons aankeken. Laten we het zo zeggen, het was allemaal wat minder fris en fruitig.

‘Waar moeten we er eigenlijk uit?’ vroeg mijn vriendin aan mij toen we goed en wel ergens zaten.

Ik staarde met mijn zwart omrande ogen terug. Hoe moest ik dat nu weten? Als het aan mij had gelegen, hadden we al lang en breed in een taxi gezeten. Waarvan ik gedwee de laatste door het bevuilde venster van de bus weg zag rijden. Zij tegen haar jongste in heldere instructies.

‘Vraag even waar we er uit moeten voor Ballummerhof.’

Ik bestudeerde het monitortje dat aan het plafond van de bus hing en zag daar alle stops staan behalve, juist, Ballummerhof. Ik maakte dit gegeven voorzichtig kenbaar. Waarop de jongste heel wijs, rustig en verstandig reageerde.

‘Ja, daag! Ga dan maar lekker zelf vragen als het niet eens een halte is.’

Shit! Je las het van haar hele gezicht af. Nu moest ze zelf. Van mij verwachtte ze de nobele daad niet, want ik had de strijd om de taxi’s al verloren. Ik besloot nog wat olie op het vuur te gooien.

‘Dit probleem hadden we met de taxi niet gehad.’

‘Nee, maar die zijn weg!’ klonk het kortaf.

Uiteindelijk schraapte mijn vriendin alle moed bij elkaar en liep zelf naar de buschauffeur toe. De jongens en ik keken elkaar aan. Zou de buschauffeur haar vraag begrijpen? Waarschijnlijk wel, want er keerde een triomfantelijk gezicht terug. Ballum centrum moesten we eruit.

Ballum centrum werd netjes voor ons omgeroepen. De hele bus zag dankbaar toe hoe het gevolg met de vijf reistassen de bus ging verlaten. Nu moet je een beetje weten dat we drie verschillende type kinderen hebben. Eentje loopt als eerste de bus uit en gaat daar staan waar het levensgevaarlijk is. Midden op de weg. Eentje stapt dromerig de bus uit en staat precies daar waar jij de zware reistassen uit de bus probeert te krijgen. En eentje is zo overactief met voornamelijk de randzaken bezig dat hij denkt mee te helpen, maar eigenlijk daardoor de situatie van kind een en twee onoverzichtelijker maakt. Waardoor volwassene nummer een, ik, de draad kwijt raakt.

Deze draad raakte ik dusdanig kwijt dat ik dacht dat ik vijf reistassen, drie kinderen en volwassene nummer twee uit de bus had gehaald. Dat ik gestrest moe de buschauffeur een sein gaf dat hij kon rijden.

De deuren sloten al half. Toen hoorde ik de hele bus “Ho!” roepen. Ik draaide me om. Bleek dat mijn vriendin nog helemaal en de koffer nog half in de bus stonden. Achter de schuifdeuren hoorde ik een gedempt, hoog, paniekerig stemmetje van mijn vriendin. De deuren schoten meteen weer open. Het gedempte stemmetje klonk weer in vol volume. Ballum wist dat we er waren. Ik staarde mijn vriendin in volle onschuld aan. Misgeteld kon toch iedereen overkomen?

‘Je eigen vriendin?’

‘Dat was ons met de taxi niet overkomen,’ gooide ik er nog een keer ondoordacht in.

De term “als blikken konden doden” geldt ook op Ameland. Uiteindelijk moest ik toch wel toegeven dat met de bus best wel handig en vooral goedkoper was. Helemaal nadat ik de rekening van het fietsenverhuur moest betalen. Dan was die bus zo slecht nog niet.