Voor het zingen de film uit

Ruim een week geleden was ik te bewonderen op het grote scherm. De première van de film Tuut, te zien op het grote witte doek in Kinepolis Utrecht, en jawel, uw favoriete columnist zat ook in deze film. Met zang en al. En dat had nog wel wat voeten in de aarde.

Zo hadden ze een provisorisch geluidsstudiootje ingericht. Ergens op een slaapkamertje in de nok van de boerderij waar de film werd opgenomen. Op twee bedden en de balken twee centimeter dreigend boven mijn hoofd mocht ik mijn gitaarspel en zang opnemen. Samen met de geluidsman en -vrouw zaten we letterlijk opgevouwen in de studio.

Eerst het gitaarspel. Dat ging nog wel redelijk vlot. Één nummer hadden zij vooraf al ingespeeld en het andere nummer ging in twee of drie takes op de band. Daarna de zang.

Vol overgave zong ik uit volle borst de teksten in. Met passie en overtuiging. De geluidsman keek strak naar zijn laptopschermpje waar hij de lange halen van mijn gezang als in een hartfilmpje voorbij zag komen. Aan het einde van het lied staarde ik hem onzeker aan. Zijn gezicht bleef even peilloos om daarna een zweem van een glimlach te produceren.

‘Dat klonk nog niet eens zo slecht, hoor,’ zei hij.

‘Echt?’ vroeg ik hoopvol.

Hij knikte en gaf me een blik van dat het wel goed zat.

Zo ging ik vol zelfvertrouwen een dag later naar de filmset. Ik kon kennelijk beter zingen dan ik dacht. Ik liep met die arrogantie ook zo rond. Als een ware Douwe Bob. Alleen iets langer, slungeliger en zonder lelijke tattoo onder mijn kin. Stoer mijn gitaar vasthoudend was ik helemaal klaar voor de grote opname. De bedoeling was dat ik mee zou playbacken op mijn ingezongen zang. Het enige wat ik dus moest doen was goed opletten en op tijd meezingen met de band.

Daar zat ik dan. Tussen de andere acteurs en figuranten en de mensen achter de schermen. Een mannetje of dertig. Nog eenmaal staarde ik de geluidsman aan, die vlak voor me met een grote hengel boven zijn hoofd klaarstond. Hij gaf mij een bemoedigend knikje dat mijn vertrouwen in de opgenomen zang alleen nog maar groter maakte. Vergeet Douwe, ik zat er als Elvis!

De opnames zouden starten, ik zat klaar met m’n gitaar. De regisseuse riep actie. Er werd in stilte afgeteld wanneer ik mijn zang in moest zetten. Ik telde mee. De gitaar klonk uit de boxen en…

Toen hoorde ik de vreselijkste lokroep van een half aangerande kalkoen ooit! Mijn zang was nog erger dan een verstopte gootsteen! Met open, verbijsterde mond luisterde ik naar die valse, dronken kraai die uit de boxen klonk. Totaal in shock.

‘En cut!’

Nou, kut was het zeker.

Ik voelde de blik van dertig man op mij gericht. Gezichten in een mix van serieus kijken, maar hun lachen proberen in te houden. Ik keek verbijsterd naar de geluidsman. Als een standbeeld stond hij nog steeds met zijn hengel boven zijn hoofd. Kijkend zoals hij altijd keek, strak en zonder enig verraad van emotie. De korte wisseling van oogcontact, wat overigens zo in een goede spaghettiwestern kon, duurde misschien nog geen twee tellen. Op dat moment kwam hij met de droogste en meest memorabele uitspraak ooit.

‘Nou ja,’ zei hij nuchter. ‘Misschien moeten we toch je stem nog een beetje bij pitchen, lijkt mij.’

Ja, dat lijkt mij ook ja!

Ik zei het niet hardop, maar het moment dat hij vlug zijn hoofd wegdraaide, wist ik dat de boodschap overgekomen was.

Uiteindelijk is mijn zang en gitaar goed op het witte doek gekomen en ik moet eerlijk zeggen dat het best goed overkwam op de zaal. Niet dat ik opeens klonk als een nachtegaal, maar een goede Jan Smit zat er wel in. Weliswaar een Jan Smit met angina, pinda allergie en net zijn amandelen geknipt, maar toch.

De film. Het is een wonderlijk iets en ik zou het zo weer doen. Mocht men nog iets weten waar ze een goede luchtalarm nodig hebben, ik houd me aanbevolen.