Tuut, de eenheid

Mooie dingen willen wel eens overkomen als je er maar hard genoeg voor werkt. Trotse auteur van een boek, met deel twee onderweg, columnist in twee tijdschriften, mensen aan het lachen maken op tv en nu mocht ik opeens meedoen in een film. Hoe geweldig is dat?

Via, via werd ik geattendeerd dat men voor een korte afstudeerfilm, Tuut, een acteur uit Twente zocht. Nou, laat ik dat toevallig zijn. Ik melde me aan en na een zeer leuk gesprek met de producente en regisseuse, mocht ik een kleine rol als neef Bert spelen. Ik werd spontaan nerveus bij deze toezegging, maar tegelijkertijd maakte mijn hart ook een sprongetje van blijdschap. Iets wat ik al langer wilde, kwam bij toeval op mijn pad en ik heb het met beide handen aangegrepen.

Groen als ik was, ben ik op mijn eerste draaidag letterlijk het filmwereldje ingestapt. Ik leunde op mijn toneelachtergrond en wat acteerdingetjes uit het verleden. Die wetenschap gaf me toch enig vertrouwen dat ik wel iets kon. Anders had ik daar niet gestaan. Alleen als je tussen best wel wat ervaren rotten uit de film –en tv-wereld staat, dan besef je wel dat je wel even flink moet aanpoten om aan te haken.

Kijken, leren, opletten, nog meer kijken en leren en gewoon doen. Dat was het plan. Zoals ik met alles doe als ik iets graag wil. Tel daar de steun van de andere acteurs en vooral ook de crew bij op en ik wist meteen de eerste dag dat het hele mooie dagen zouden gaan worden.

Nog nooit heb ik zo’n eenheid meegemaakt als op de filmset van Tuut. Een man of 30, van catering tot en met de cameraman, werkten als een volmaakt team aan een gezamenlijk doel. Namelijk de mooiste korte film ooit te maken. Zo kwam het op mij over. Het duurde voor mij niet meer dan vijf minuten na binnenkomst dat ik me onderdeel voelde van deze familie. Ondanks dat ik bijna niemand kende op deze set, namens ze me op in hun club en lieten me voelen alsof ik er al jaren rondliep. Een club enthousiaste mensen die dit voor elkaar krijgt is toch wel heel bijzonder. Daar zouden vele andere groeperingen wat van kunnen leren.

De dagen dat ik er mocht zijn en waarin ik veel in een geïmproviseerde geluidsstudio gitaar heb gespeeld en gezongen, heb ik een goede band met het geluidsteam gekregen. Nou ja, gezongen. Ik denk dat velen gedacht hebben dat het de eerste maandag van de maand was. Het geluids-duo, een man en een vrouw, was zo op elkaar ingespeeld en kon zoveel van elkaar hebben, dat ik inwendig wel eens gelachen heb om dit stel, dat wel 25 jaar getrouwd leek. Wederom gold hier de wet van de familie. Het gevoel van, wij laten jou en jij ons niet vallen, was zo sterk dat mijn zelfvertrouwen per valse noot toenam. Vriendschappen ontstonden, er waarbij ik hen zeker niet wilde teleurstellen bij de filmopnames en waar ik duidelijk in hun ogen las dat dit volkomen wederzijds was.

Dat ik het vertrouwen kreeg om een stukje eigen tekst op een liedje te schrijven, deed me best goed. Niet dat het een hoogstaande wereldhit songtekst is, maar toch. Ik mocht het wel maar even doen.

De draaidagen zijn inmiddels achter de rug en ongetwijfeld zal er een vervolg komen op dit schrijven. Het klinkt misschien gek, maar na de vijf draaidagen die ik heb gehad, ga ik het missen. De opnames zelf? Uiteraard. Maar zeer zeker de hechte kameraadachtige groep enthousiaste jongelingen die one goal, one mission hadden. Waar niemand zich te goed voelde. Inclusief acteurs. Waar ik een tandwiel van werd, met de grootste grijns op de set. Dat ga ik misschien nog wel het meest missen. Toen ik op een late avond dit allemaal eens van afstand bekeek op de set, bedacht ik me, kijk, het kan wel wereld. We kunnen wel gelijkwaardig zijn ondanks verschillende strepen op onze schouders. De jongeren hebben de toekomst, van mij mogen deze jongeren die snel overnemen.