Soms is er niets fijner om eens lekker oer-Hollands te ergeren. Wanneer ik in zo’n stand sta, vaak veroorzaakt door stress en/of slaaptekort, moeten bij mij de oudjes het ontgelden.
Zo stond ik van de week in de supermarkt aan de kassa. Het was druk. Achter mij jongde de rij mooi aan en voor mij stond een oude vrouw. Zij had de hele band volgepakt. Nu zou een efficiënt iemand haar wagen inpakken, terwijl de kassière alles netjes afstreept over haar barcodelezer. Zo niet deze vrouw. Zij staarde een beetje wezenloos voor zich uit, haar portemonnee goed vasthoudend.
De rij bleef groeien.
Mijn zoon, autistisch als hij is, werd ongeduldig. Hij kan niet zo goed tegen drukte. De oude vrouw kennelijk wel, want ze weigerde elke vorm van haar wagentje inpakken totdat alles kennelijk afgestreept was. Uiteindelijk gebeurde dat ook en lag haar berg boodschappen aan de andere kant van de kassa.
De rij bleef groeien.
Het afrekenen ging haar niet goed af. Wist je dat je een pinpas op tien verschillende manieren verkeerd in een betaalautomaat kunt doen? Ik nu wel!
Opgelucht was ik toen het haar eindelijk gelukt was te betalen. Kon ze mooi aan de kopse kant haar berg pruttel inpakken en konden ongeduldige junior en ik eindelijk ook verder.
Dit bleek een utopie. Terwijl de kassière mijn boodschappen begon af te strepen, bleef de vrouw doodleuk bij de pinautomaat staan om precies daar haar boodschappen in te pakken. Geen enkele notie van de inmiddels wat agressiever buitenwereld.
Handige van een autistisch kind is dat, wanneer hij geen geduld meer heeft, hij het boodschappenwagentje doodleuk verder duwt. Tegen de bibs van die mevrouw. Nog mooier is dat je er altijd mee wegkomt. Ik weet, ik weet, het is misbruik maken van de situatie, maar de rij achter mij was mijn zoon heel dankbaar toen hij de vrouw dit overduidelijke signaal gaf.
In de veronderstelling dat dit wel het ergermomentje van de dag was geweest, snelden we nog even naar de drogist. Ik had nog wat kleine dingetjes nodig. Liep ik daar naar binnen, greep mijn spulletjes uit de schappen en belandde achter een hele oude vrouw met rollator, die de enige weg richting kassa blokkeerde. Nou ja, blokkeerde, ze was er op weg naar toe. 0.1 kilometer per uur. Het stof dwarrelde nog sneller door de gang. Stond ik daar met mijn goeie gedrag.
De rij bleef groeien.
Achter mij hoorde ik alweer het gemor en gekuch van andere klanten, echter waar ik mijn zoon in de supermarkt nog een slome, egoïstische 60 plusser aan de kant durfde te laten bonjouren, vond ik dat nogal cru bij een tachtigjarige.
Zo werd een bezoekje aan de winkel van vijf minuten opeens een kwartier met extra bonusfrustraties op de voordeelkaart.
Oude mensen en winkels, ik kan me er soms bont en blauw aan ergeren. Maar ik moet eerlijk zijn. Ik ben blij dat ze er zijn. Want wat zou een mens moeten zonder ergeren?
Bron afbeelding: peppersandco.com
Reacties
Zooooo herkenbaar. In zo’n situatie loop ik me ook ongezond op te winden, maar realiseer me dan, net voor de “explosie”, dat ik er zelf ook niet jonger op word. Dat helpt dan wel, in ieder geval tegen die “explosie”. Dat ergeren blijft gelukkig. Je moet tocht iets te mopperen hebben, nietwaar!?! ??
Auteur
Precies! In tegenstelling tot de nu al veel ‘negatieve’ reacties die ik op social media krijg op dit stukje, snap jij het helemaal! Wij worden later waarschijnlijk geen haar beter. En dat is juist het mooie. Wij ergeren ons eraan en dat is misschien niet altijd goed of netjes, maar ze kunnen me ook niet wijs maken dat dit opeens niemand meer doet.
Als ik naast of achter de bokser loop heb ook een ergernis.
Na een wandelstok is hij nu afhankelijk van zijn rollator.
Steeds meer dingen gaan moeilijk of zelfs niet meer af.
De wegversperringen die hij moet overwinnen zijn vreselijk.
Een uitje is het enige wat hij nog heeft.
Dat hij op zijn eigen tempo toch nog zijn eigen boodschappen probeert te doen bewonder ik in hem.
Wie helpt mij als ik ook afhankelijk ben van anderen?
Vakkenvullers en klanten leven alleen maar in hun haastige spoed.
Terwijl het leven van de bokser op een steeds langzamer tempo gaat.
Een volhouder is het, de bokser.
Het relativeert mijn leven.
Misschien ook iets voor jou om over na te denken?
Jouw blog raakte net even te hard mijn te lange tenen …..
Vriendelijke groet,
Auteur
Mooi gezegd Rob en lange tenen mag je hebben. 🙂 Dat waardeer ik zeer. Een nuance is misschien, dat de betreffende vrouw bij de kassa niet echt heel onbehulpzaam was, integenstelling, ze was heel kwiek en rap. Echter had ze gewoon besloten om alle tijd van de wereld te nemen bij net die kassa waar ik stond, samen met de rest.
Uiteraard is het verhaal juist ook met een flinke knipoog geschreven en probeer ik beide kanten van de maatschappij te laten zien in de vorm van mezelf en de oudere groep.
Gezien de scherpe reacties op social media op mn column, lukt me dat aardig. Oh boy..haha.
Tja, jouw omschrijving was dan ook heel scherp.
Vandaar dat ik mij dan ook verontschuldig met te lange tenen …
Vrolijke voorjaarsgroet,
Ze zijn ook overal, die ouderen… er is geen ontkomen aan! Gelukkig heeft het niet alleen frustratie, maar ook een leuke column opgeleverd! 🙂
Oei Michiel en ik maar denken dat stress en haastig leven zo’n typisch randstadverschijnsel is. ? Nou ja, het is wel herkenbaar ook ik maak er soms schuldig aan. Gelukkig word ik dan al snel door mijn betere helft ter verantwoording geroepen.
Auteur
Hihi…mijn betere helft (lees mijn zoon) duwt gewoon het wagentje door. Mag niet, maar ja, vond het stiekem wel humor (en ja lieve mensen, ik hield hem op tijd tegen).
Twee werelden, twee spiegels, die van jong en oud… gelukkig hebben ze mekaar om over te klagen. 🙂
Ik weet nu al wat jij gaat doen als je ook oud bent 😉
Auteur
lol! Ik vrees dat wij geen haar beter zijn inderdaad. Maar gelukkig ben ik handig en modern genoeg om tegen die tijd al mijn boodschappen via bol.com laat bezorgen. 😛
Maken wij ons niet allemaal wel eens schuldig aan ergeren op de langzame of oude of sukkelende medemens? Ik denk van wel. Je hebt het mooi en beeldend beschreven, Michiel. Dat je dat ‘gewoon’ doet, waar anderen misschien wat genuanceerder zijn met de pen, siert je!
Auteur
Dank je Ellie. Dat is het ook. 🙂 We ergeren ons allemaal wel eens en tja, soms moet het gewoon even wat minder subtiel. 🙂 X
Wie ergert zich niet af en toe aan trage oudjes. Oké, waarschijnlijk zijn we ooit op een bepaald moment zelf “dat”oudje, maar goed, tot die tijd is af en toe even ergeren ook lekker. Dit hoeft niet geuit te worden, inwendig voeteren kans soms ook erg veel voldoening geven. ;).
De reactie van je zoon vind ik geweldig.
Auteur
Ik vind oudjes net als het weer…je kan er zo heerlijk over ‘zeuren’…en ja inderdaad: mijn zoon was epic. hihi
Het voordeel van ouder worden en niet meer hoeven werken is dat je gewoon tegen jezelf moet zeggen dat je heel veel tijd hebt. Dat doe ik dus ook altijd en eerlijk gezegd is het meestal ook echt waar. Ik heb echt geen zin meer om me te ergeren aan dat soort dingen. Al is de kar van mijn voorganger nog zo hoog opgeladen, kan mij het schelen. Maar ik loop wel lekker door als het kan en ik ga echt niemand in de weg staan. En als ik eenmaal betalen mag, ben ik daarna heel snel weg… Van mij zou je geen last hebben als je achter me zou staan! 😉
Auteur
Hahahahahaha.. .ik wil zo ook niet allemaal over een kam scheren hoor… maar net als op de snelweg heb je soms net die verkeerde voor je zitten… 🙂
Ik kan dus niet tegen mensen die tegen me aan duwen met hun kar. Kinderen oké, maar van die volwassenen die je steeds aanraken. Of zwáár in je persoonlijke ruimte gaan staan. Of oude mensen die mijns inziens de ganse dag voor zich hebben en dan vragen of ze voor mogen gaan. Terwijl ik ‘even snel’ in mijn lunchpauze boodschappen moet doen. Ook erg: producten die niet of niet goed geprijsd zijn. Of mensen die hun groente niet hebben gewogen. AARRGGH!
Om die reden bestel ik het meeste bij Picnic, wat een zaligheid.
Auteur
Hahahahahahahahahah…jij bent niet geschikt voor de supermarkt..hihi
Hahahaha ooh zo herkenbaar. Ik heb echt een hekel aan in de rij staan bij supermarkten. Mensen zijn zich zo vaak niet bewust van andere winkelende mensen en eisen een heel gangpad op met hun wagentje. Erlangs? Neuh, loop maar lekker om. Zucht…
Auteur
Dat herken ik…mensen die doodleuk met elkaar zit te kletsen en een heel gang blokkeren zonder enige notie van andere mensen… of opeens stilstaan zodat jij bijna met wagen en al hun zo hun eigen kar in rijdt…