A forest

Zoals de meesten van jullie wel weten, ben ik een fervent hardloper. Wist je dit nog niet? Ik ben een fervent hardloper.

Weer of een weer, ik probeer altijd ergens in de hectiek die mijn leven heet een moment te pakken om er even op uit te gaan. Zo ook in de donkere wintermaanden.

Nu had ik er al een mooi aantal kilometers opzitten, toen ik bij mijn vaste bruggetje aankwam. Afgezet. Werk in uitvoering. Ze waren in het schemerduister bezig met het bruggetje. Paar grote lampen erop en timmeren maar.

Ik stopte nog net voor de bouwlampen. Ik had geen zin om daar in mijn hardloopoutfit in de spotlights te staan. Er was geen omleiding te zien. De enige weg voor mij was over dat bruggetje. Ik had weinig zin om weer een halve kilometer terug te rennen en daarvandaan met een omweg naar huis toe te gaan. Ik had al zat kilometers in de benen.

Nu was er links van mij een wandelpad het bos in. Dat moest vast ergens dichter bij huis uitkomen.

Op een bord stond:

“Niet bij duisternis betreden”.

Dus als een echte eigenwijze betrad ik het pad bij de invallende duisternis. Wat is het dan toch een stuk donkerder in zo’n bos. Maar goed, het was dit of niks. Ik het half zichtbare pad op. Liep een tijdje moedig hardlopend verder, stond even stil en bekeek de situatie. Ik vervolgde het kwart zichtbare pad. Stond weer even stil. Ik liep als Stevie Wonder plompverloren door een pikdonker bos.

Het bospad onder mij kreeg kuilen en wortels. Ergens wist ik dat ik waarschijnlijk niet meer geheel op het pad liep. Nu zou elk verstandig mens gaan denken dit is niet goed, ik moet me omdraaien nu het nog kan. Maar ja, ik ben Michiel. Weldenkend individu. Dus ik dacht: ‘Wel’. Het kan best wel. Moedig rende ik verder het grote donkere bos in. Roodkapje op Assics.

Het pad was al lang geen pad meer. Gebutst en geschaafd stuiterde ik door een bos dat de omvang van de Amazone leek te hebben! Waar een klein, klote bosje  groot in kan zijn. Bijna gaf ik me gewonnen en wilde me omdraaien. Totdat ik daar het maanlicht op de open vlakte zag. Ik had het gehaald! Dolgelukkig stuiterde ik als een bezetene het bos uit.  Zo een weiland in.

Twee flink gehoornde runderen keken mij aan. Overduidelijk geen Hollandse kaaskoeien. De linker zag er wel heel groot uit. En bronstig. Hij snoof een keer. Ik zal mezelf al met mijn hardloopbroek bungelend aan die hoorn. Zo half in de blote kont.

Een verstandige Michiel draait zich dan pas om. Dat deed ik. Waar was de ingang van het weiland? Ik was als een dolgelukkige labrador het bos uit gedraafd en had me geen moment bekommerd wáár. Nu zag ik alleen maar prikkeldraad… en vier hele grote hoorns. Oh, boy.

Een dreigende snuif achter mij deed me opschrikken uit mijn prikkelige probleem. Ik wilde al uit nood over het prikkeldraad klimmen toen ik gelukkig de ingang vlakbij me spotte. Als diezelfde hondsdolle labrador spurtte ik terug de bossen in. De natuurlijke hindernissen in het aardedonker waren zo mogelijk nog groter dan op de heenweg. Wat slechts enkele minuten waren, leek uren te duren. Daar was de uitgang! Gelukkig! Half geschaafd en de stukken bramentakken nog aan mijn benen hangend, rende ik de weg op. Zo de spotlights in. Heel even moest ik wennen aan het licht. Ik kneep mijn ogen wat samen en ontwaarde een viertal mannen met helm. Mij net zo raar aankijkend als die gehoornde duivels van daarnet.

‘Het is niet wat je denkt,’ zei ik nog met een wegstervende stem.

Maar wat zouden ze denken? Een man in strak broekje half beschadigd uit een bos rennend. Ze bleven nog een seconde of wat staren. Heel ongemakkelijk naar mij gapend.

‘Ik, eh, moest maar eens verder.’

Een van de mannen knikte aarzelend. Die laatste twee kilometer om heb ik nog nooit zo snel gelopen. De walk of shame.

Gelukkig was het donker.

Bron afbeelding: Pixabay