‘Syrische moeder wacht in eenzaamheid op haar kinderen’
Ik staarde een keer op van mijn mobieltje. We waren de enige twee wachtenden in de garage. Aan de houten tafel zat hij de papieren krant na te pluizen. Ik de digitale.
Op het moment dat ik mijn koetjes en kalfjes-reactie klaar had ging de monteur tegenover mij verder.
‘Die zitten ergens in Griekenland.’
‘Daar is het ook mooi,’ zei ik een beetje lollig.
‘Ik begrijp het niet hoor,’ vervolgde hij. ‘Waarom moet dat nu allemaal hier naartoe?’
Ik opende mijn mond maar viel even stil. Waar ik iets wilde zeggen over hoe moeilijk dat wel niet moest zijn voor een moeder. Alleen hier in Nederland en haar kroost verdeeld in Damascus en Griekenland zo begreep ik van de monteur tegenover mij.
Hij nam een slok van zijn koffie. Zijn met olie bevlekte vingers duwden het plastic bekertje half in elkaar. Lompigheid of verontwaardigdheid? Het gaf mij tijd om mezelf weer terug in het lood te slaan.
‘Kennelijk vind ze het hier mooi,’ mompelde ik een beetje.
Het was vroeg en ik had eigenlijk niet zoveel zin in deze onverwachtse draai in het gesprek. Of eigenlijk had ik het misschien wel ergens kunnen verwachten, maar was ik te moe om dit niet te beseffen.
‘Heeft ze ook nog zo’n mobieltje en een rijtjeshuis.’
Ja, dacht ik, we kunnen haar moeilijk in de vuilniscontainer laten wonen, maar goed.
‘Dat hebben wij allemaal betaald.’
Ik nipte van mijn koffie en bedacht hoe ik hier op moest reageren.
‘Ze kan wel met haar kinderen die ze al een hele tijd mist praten nu.’
‘Ja, maar moet dat hier? Ze kunnen dat toch ook gewoon in Syrië doen?’
Nou gewoon, gewoon, dacht ik.
‘Ze maken er zelf zo’n zooitje van. Dat zal nooit anders worden daarzo.’
Het Midden Oosten is inderdaad wel een bron van onvriendelijkheden, maar of deze Syrische moeder hier nu de oorzaak van is?
‘En dan hier maar een telefoon en geld krijgen.’
Een andere monteur keek om het hoekje van de kantine.
‘Meneer Ziet, U mag de auto meenemen. Hij is klaar.’
Ik slokte mijn laatste koffie naar binnen en zei gedag tegen de monteur met zijn inmiddels verfrommelde plastic bekertje.
‘Misschien komt ze binnenkort wel haar auto hier laten repareren,’ grapte ik.
En dan ben ik benieuwd of je ze weigert, dacht ik er achteraan.
Reacties
Prachtig geschreven, Michiel. Die monteur ‘ziet’ het gewoon niet… 😉
Auteur
Dankjewel Luc, Nou ja hij ‘zag’ het anders..haha. 🙂
Mooi en helder beschreven
Mensvriendelijke groet,
Auteur
Dankjewel Rob. 🙂
Wat je column oproept is de vermoeienis die over mij vaardig wordt wanneer ik die gletsjer van standaardreacties ongevraagd op me af ziet komen. De laatste tijd reageer ik door er een schep bovenop te doen. ‘Gelijk heeft u. Ze kunnen net zo goed in een vuilcontainer wonen.’ Maar ja, je wilt natuurlijk wel een mooi gerepareerde auto…
Auteur
Hahahaha…ja dat is nog een onderlaagse dilemma die er aan vast hangt. 🙂
Soit, de wereldproblemen worden opgelost aan de koffietafel bij de garagist.
Was het maar zo’n feest…
Gelukkig krijgt de moeder een telefoon en spreekwoordelijke aalmoes. Mooi en herkenbaar
Auteur
Ja inderdaad… gelukkig kan ze bellen met haar kroost.
Dankjewel. 🙂
Wegkijken is zo gemakkelijk. Met een beetje inlevingsvermogen kom je veel verder in het leven, al is het dan op postzegelformaat. Mooi geschreven, meneer Ziet (-:
Auteur
Dank je mevrouw Kakelbont. De maatschappij in het mini. 🙂
Gelukkig hebben jij en ik en met ons nog veel anderen wel empathie voor deze mensen in nood en verdriet. Mooi geschreven, Michiel ?
Auteur
Inlevingsvermogen is een groot goed. Laten we het koesteren. 🙂
Mooie column Michiel… Al dat oordelen en veroordelen wat mensen alsmaar doen, ik haat het!
Auteur
Mensen lijken het nodig te hebben… helaas. Eens met jou. X