Lolita?

We zitten net achter een bakje cappuccino, wanneer er een jonge dame recht tegenover ons komt zitten. Haar frivole badjas verraadt  dat ze van jonge leeftijd is. Net twintig? Net eronder? Ik zal er niet ver naast zitten. Haar grote blauwe ogen in combinatie met een brutale glimlach geven haar een grootmoedige blik. Vlug fatsoeneert ze nog even haar badjas, om zeker te zijn dat ze niet te veel van het verscholen roomblank prijs geeft. Sierlijk legt ze haar donkerblonde haar naar achteren en gaat ontspannen zitten.

Onze blikken kruizen even. Slechts een tiende van een seconde. Alleen doet ze het met zoveel bravoure dat ik vlug naar mijn cappuccino staar. Haar openheid maakt haar mooi. Verontschuldigend kijk ik naar mijn vriendin naast me. Zij lijkt echter ook even zo bevangen te zijn van haar blik.

Er komt een oudere man door de deur van de sauna naar het restaurant. Alles aan hem is grijs. Zijn haar, zijn slippers en zijn badjas. Het meisje staat enthousiast op. Haar ogen twinkelen.

‘Hoi! Daar ben je. Ik heb een plekje vrij gehouden voor je.’

De oude man lacht vriendelijk terug en stapt vrolijk op de jongedame aan. De knuffel die erop volgt is innig. Zou ik hier getuige zijn van een waar lolita avontuur in het echte leven? Ik schud een keer meewarig mijn hoofd. Nee. Het zal de vader zijn.

‘Ga maar aan die kant zitten’, het meisje wijst naast haar. Naar een gedeelte van de  bank dat gescheiden is met een leuning. ‘Anders gaan de mensen nog praten’, zegt ze met een veel betekende knipoog erachteraan.

De man lacht wat verlegen en doet netjes wat hem opgedragen wordt. Het zal gewoon haar  vader zijn, stel ik mezelf gerust.

‘Mama komt ook zo, oom Jan.’

Oom Jan? Ik heb mijn oom Jan nog nooit een innige knuffel gegeven. Ik besluit mijn koffie maar eens langzamer op te drinken.

De deur opent. Een vrouw die veel lijkt op het meisje, zij het iets gezetter en meer getekend door het leven, komt binnen.

‘Mama! Oom Jan en ik zitten hier.’

De moeder lacht en vleit zich met dezelfde charme als het meisje neer naast haar dochter. Oude en jonge schoonheid voor een moment gevangen op een sofa in het saunacentrum.

Door haar enthousiasme is de badjas van de dochter iets verschoven. Heel even is er wat zichtbaar. Ik schrik van mijn eigen staren. Ik wilde het verhaal zien en zie per ongeluk meer. Vlug drink ik wat van mijn cappuccino en inwendig zit ik mezelf te berispen. Ik heb haar al immers drie keer zonder er bij na te denken in de sauna gezien zoals moeder natuur haar bedoeld heeft. En nu doe ik spastisch? Het zal door het aangeklede komen.

‘Moet jij niet naast oom Jan zitten, mama?’

Oom Jan heeft zich inmiddels zeer “verdiept” in een Panorama. Hij veinst het gesprek niet mee te krijgen. Ik weet beter. Hij voelt zich ongemakkelijk.

Mama schudt nee. ‘Laat Jan maar lekker lezen. Of niet schat?’ Heel even streelt ze Jan over zijn knie. Jans veinzen smelt en een genietende glimlach verschijnt even. De dochter is zichtbaar blij voor moeders en haar oom Jan. Ook zij raakt oom Jan even aan. Hier weet de beste man even wat minder raad mee. Als antwoord klopt hij haar bemoedigend op haar ranke schouder. Haar ogen twinkelen. Moeders vindt het best.

Het leven heeft soms mooie verhaallijnen. Soms komen ze onverwachts voor je netvlies. Net als je denkt in een Nabokov roman te komen, blijkt het allemaal iets onschuldiger te zijn. Of toch niet?

Bron afbeelding: Wikimedia Commons

Bewaren

Bewaren