Er gebeuren hele erge, enge dingen in de wereld. Aanslagen, moorden, onderdrukking, orkanen, nare ziektes, milieurampen, hongersnood. Wie gelovig is, zou kunnen denken dat de tien plagen in het kwadraat teruggekeerd zijn.
Sinds de opkomst van de sociale media lijkt de verbondenheid groter dan ooit. Een aanslag in Parijs zorgde ervoor dat iedereen massaal een Eifeltorentje in zijn of haar profiel had. Brussel, Berlijn, Barcelona, Manchester hetzelfde. Zo kan ik wel even doorgaan. Niets mis mee op zich, alleen vroeg ik me steevast af waarom ik nooit iets voor de slachtoffers in Syrië, Afghanistan of Jemen in een profiel zag.
Hoever reiken de grenzen van onze sociale druk? Wat is de standaard? Oftewel wanneer besluiten wij actie te ondernemen op de sociale media en wanneer laten we het voor wat het is?
Nouri. Meer dan zijn achternaam hoef ik niet te zeggen en iedereen weet over wie ik het heb. Met deze jongen gebeurde iets verschrikkelijks. De hele voetbalwereld leefde mee. Zo erg zelfs dat er misschien nog wel meer stadion acties geweest zijn dan bij het overlijden van Johan Cruijff. Heel begrijpelijk. Een jonge kerel op de drempel van een mooie carrière, wreed verstoord. Echter bekroop me op een gegeven moment het gevoel dat alle aandacht voor die jongen niet meer over hem ging. Hij werd nog net niet nationaal heilig verklaard. Opeens kende iedereen die jongen en iedereen moest er iets over zeggen. Nu nog kom ik dingen over hem tegen. Is het dan de nationale druk dat we allemaal iets menen te moeten zeggen? Of geven we opeens echt allemaal om die jongen?
Nu is er weer iets verschrikkelijks gebeurd. Anne vertrok en kwam nooit meer terug. Haar leven ruw beëindigd door een volslagen gek, die nooit vrij had mogen zijn. De media sprongen er bovenop en al gauw leefde heel Nederland mee. Net als vier jaar geleden toen er twee broertjes verdwenen. Voor wie zich dat herinneren kan. Al die aandacht. Ik vroeg me echt af of dit psychopaten af zou schrikken of juist zou aanmoedigen.
Anne werd net als Nouri een symbool. Overal zag ik haar foto voorbij komen in allerlei vormen van herdenken en wederom leken heel veel mensen Anne opeens te kennen, persoonlijk of via via.
Wat is dat toch met ons Nederlanders dat we sinds het bestaan van de sociale media zo saamhorig lijken te zijn? Een grote praatgroep waarin we eigenlijk meer onze eigen emoties en angsten spiegelen dan het daadwerkelijke leed. Is het groepsdruk of oprechte bezorgdheid? We maken het bespreekbaar, we luchten ons hart en vervolgens ebt het ergens weer weg. Tot de volgende ramp?
Mijn vraag is dan ook aan heel sociale media Nederland, hoe kunnen we deze nationale bezorgdheid uit Facebook trekken en in het echte leven doorvoeren? Dat we niet alleen het kaarsje in onze profielfoto laten branden, maar dat we ook de wereld in de realiteit laten zien dat we er klaar mee zijn?
Reacties
Een goede vraag Michiel. Ik doe er ook nooit aan mee op Social Media.
Auteur
Tis een lastige kwestie.. aangezien ik ook niemand tegen het been wil aanschoppen, maar het me wel afvroeg.
Social media rouwt niet echt. Het is een happening geworden.
Rouwen, denken aan, is in stilte, voor jezelf. Vooral stil….denken, denken aan.
Auteur
Mooie beredenering… dank. 🙂
Goed geschreven Michiel, en waarheid. Ik laat de rouw op social media ook meestal aan mij voorbij gaan.
Auteur
Dankjewel… ja ik ook.Ik herdenkt ze wel, maar dan voor mezelf.
Ben al een tijdje niet actief op Facebook… Account bestaat nog maar is gedeactiveerd. Lekker rustig. Deed ook nooit mee aan rouw-dingen.. andere profielfoto’s etc. op social media, echt niet aan mij besteed. Iedereen wordt er toch wel mee geconfronteerd. Maar jouw laatste vraag? Ik heb geen antwoord lieve Michiel.. XXX
Auteur
Lieve Trees, dan geef ik als antwoord een hele dikke knuffel. xxx
Goed verwoord, Michiel. Ik denk dat er wel meer mensen zo over denken. Het is goed om dergelijke gebeurtenissen niet onopgemerkt voorbij te laten gaan. Maar op de social media is het iedere keer een hype, een wedstrijd om te laten zien wie het best en het meest meeleeft. Prima, maar wees er dan ook niet selectief in. En laten we niet vergeten, als je niet meedoet aan een dergelijke hype, wil niet zeggen dat je niet meeleeft. Ieder doet dat op zijn of haar eigen manier, die bij hem of haar past.
Auteur
Mooi gezegd Luc, dat is ook zo’n beetje hoe ik er over denk. We moeten het niet doen om ergens bij te horen, maar omdat we het ons aantrekken.
Het zou wel goed zijn om de dingen die we na zo’n ramp leren ons te laten herinneren en door te geven. Ik heb na Anne Faber wel een SOS alarm op mijn telefoon gezet. Ik heb sinds Bob die zijn telefoon verloor en met drie vrienden bij het concert in Parijs was die trieste avond november 2015 en nog een telefoonnummer wist van een vriend ben ik wel de telefoonnummers in mijn portemonnee zitten met vriendinnen waar ik meestal mee op stap ben.
Auteur
Altijd goed dat te hebben. 🙂
Het is makkelijker om mee te leven op fb / social media, dan in real life heb ik gemerkt. Als er echt wat aan de hand is staan we op social media voor je klaar, echter de deurbel gaat nooit. Schijn medeleven… ken je de film the wave? De mens is een kudde dier.
Auteur
Ik ken de film niet, maar krijg er een beeld bij.
Het klopt wel een beetje wat je zegt.
Gelukkig werd afgelopen zondag met Runfor2 gelukkig ook het tegendeel bewezen. Toen we met 200 vooral instagrammers hardliepen voor twee speciale rolstoelen.
Je slaat de spijker op de kop met je verhaal, Michiel. Ik word eerlijk gezegd niet goed van de hype op social media als er iets ergs gebeurt en vervolgens gebeurt er niets meer tot het volgende ‘erge’, dan plots weer een hype. Ik doe er nooit aan mee, in stilte denk en gedenk ik…
Auteur
Goed verwoord… ik heb daar dus ook moeite mee. Ik begrijp de goedheid wel, maar het voelt alsof we ons doel voorbij schieten.
Het is laagdrempelig om je rouw te tonen via Social Media. En als je het niet doet dan val je uit de toon, dus je ontkomt er niet aan. Vroeger, voor het tijdperk van social media, was dit overigens gewoon het gesprek van de dag bij de bakker of op het schoolplein. En daar werden, volgens mij, dezelfde holle frasen (‘verschrikkelijk’) uitgesproken. Maar ja, bij de bakker praten we tegenwoordig niet meer met elkaar. Daarom moet het op Facebook.
Auteur
Bij de bakker moet er een foto voor Instagram gemaakt worden… als bewijs. 🙂