De dag dat ik uit mijn broek scheurde

Er zijn weleens van die dagen dat er dingen gebeuren waarvan je nooit verwacht had dat die zouden gebeuren. Zo moest ik opeens een screentest doen voor Talpa. Ja, je leest het goed. Talpa. The Voice of Holland, Dance, Dance, Dance en zo. De hele mikmak.

Dat begon met een mail die ik kreeg.

Dag Michiel,

Voor een nieuw televisieprogramma zijn wij op zoek naar mooie, leuke, grappige en bijzondere verhalen, anekdotes en blunders.

Ik kwam jouw website tegen en zie dat jij heel erg leuk schrijft over alles wat je meemaakt in jouw leven!

De eerste paar zinnen uit de mail waarbij ik, hoe verder ik kwam met lezen, steeds opgewondener werd. En er zat niet eens een foto van een naakte vrouw bij.

Tig keer las ik de mail op mijn mobiel. Wie waren dit? Op mijn telefoon kon ik dit niet goed ontdekken. Bescheiden als ik ben, dacht ik dat het RTV Oost zou zijn. De lokale zender alhier. Wat geweldig! Dacht ik. Ze zoeken een Nico Dijkshoorn voor een wekelijkse column! Zou het echt?

Nee.

Het werd alleen maar bizarder. Ik moest de redactrice even terugbellen, dus deed ik dat. In mijn hoofd spookten al allerlei De Wereld Draait Door achtige taferelen. Waar ik dan zat met mijn schrijfblokje.

Iemand aan de andere kant nam op.

‘Talpa Producties goedemiddag.’

…

‘Hallo?’

‘Fucking Talpa!’

‘Pardon?’

‘Oh, eh, hallo met Michiel Zi… Zi… Ziet.’

Talpa! Het boerenkaasprogramma van RTV Oost veranderde in mijn hoofd in showballet en Adriaan van Dis. Eindelijk erkenning!

‘… als je het leuk vindt, kunnen we kijken of je kunt langskomen.’

….

‘Langskomen?’

‘Ja, meneer.’

Ik had te lang op de showtrap staan dansen. Wat had ze nu gezegd? Afijn. Om een lang verhaal nog langer te maken, ze waren erg enthousiast over mijn verhalen en ik maakte kans om eenmalig in een show te komen. Dijkshoorn smolt als sneeuw voor de zon. Geen wekelijks iets, maar een ten seconds of fame. Tja, een schrijver die graag nóg bekender wil worden dan hij al is, die nog meer in de spotlights wil staan dan hij al doet, die zou dit zeker weten doen. Dus ik ook!

Zo kwam het dat ik op die beruchte dinsdag opeens dingen moest doen, die ik normaal nooit deed. Ik moest naar Laren voor een screentest bij Talpa. Niet omdat ik mijzelf aangemeld had, neen, omdat ze mijn site ontdekten en mijn verhalen leuk vonden. Daarvoor alleen al wil ik nog wel een keer Talpa roepen als reclame. Dus Talpa, wanneer jullie dit lezen, denk eraan dat ik jullie groot gemaakt heb met de 2200 lezers van mijn site.

Oké, grootheidswaanzin uit, realiteit aan. Deze Nico moest ’s ochtends eerst nog zijn zoontje naar school brengen. Omdat het voor mij nog wel een eindje rijden is, had ik een mooi schema in mijn hoofd. Bed uit, eten zonder bovenkleding (smeergevaar minimaliseren), na topless ontbijt schoenen aan, zoon in auto, tanken, zoon naar school en op naar Talpa. Het klonk zo eenvoudig.

Shit, de wekker ging niet! Opstaan! Hup! Uhm, broek aan, sokken, waar zijn mijn sokken? Oké, oké, badkamer, tanden poetsen. Stress! Daarvoor heb ik een deodorant die 48 uur stressbestendige bescherming geeft volgens het opschrift. Nou, dat zullen we nog wel eens zien! Haren doen. Die moeten netjes zijn. Ik wist al dat ik de screentest door twee vrouwen werd afgenomen, dus het charmeoffensief moest tot in de haartjes goed zijn.

Vlug naar beneden. Shit, shit, 10 minuten minder tijd. Oké, even checken. Schoenen staan klaar. Kwark ingeschept, autosleutels op tafel. Toch vergat ik iets…

Mijn zoon!

Fuck! Ik weer naar boven. Zoon uit bed geslingerd. Voordat deze ook maar de kans had om te beseffen wat er aan de hand was, zat hij al op de wc met een tandenborstel in zijn mond, terwijl ik zijn haren kamde. Hoezo kunnen papa’s niet multitasken. Kom dan maar eens kijken bij deze… verdorie tandenborstel in de pot gedonderd.

Met een minimale tijdsmarge sjeesden we de auto in. Lag er nu iets op mijn stoel? Voelde wat raar. Maakt niet uit. Eerst tanken. Het benzinestation is gelukkig dichtbij. Ik scheurde er heen, stapte uit, weer dat rare gevoel. Ik checkte of er een knikker van mijn zoon of iets dergelijks lag. Niets. Vreemd. Vlug tanken, instappen, het onzichtbare balletje gevoel en op naar school.

Met piepende remmen kwam ik aan op de parkeerplaats. Mijn zoon had de tijd van zijn leven met deze onverwachtse achtbaan. En ik? Ik hoopte maar dat de deodorant echt zo goed was als in de reclame. We stapten de auto uit. Weer dat rare gevoel! Wat was dat toch? Ik keek op de stoel. Niets. Maar als het dan niet de stoel was, dan… ik voelde voorzichtig de achterkant van mijn broek.

Een scheur van immense proporties! De kloven van een gemiddelde 100 jarige waren er niets bij! Ik zat zo met mijn hand op mijn billen in plaats van mijn kontzak. Shit, shit, shit! Wat nu? Ik moest mijn zoon nog naar binnen brengen. Denk, Michiel, denk! Maar hoe denk je in godsnaam een gat van tien vierkante meter in je broek weg? Dat kan niet. Ik heet ook geen Harry Potter, dus wegtoveren lukt ook al niet.

Nu had ik speciaal voor de screentest een nieuw overhemd aan en gelukkig had deze enige lengte. Een beetje onhandig trok ik het stuk stof naar beneden. Het plan was naar binnen snelwandelen, zoon bij de klas neerzetten en maken dat ik wegkwam voordat iemand ook maar oog zou krijgen voor mijn moderne boxershort.

Dus wij naar binnen snelwandelen, zoon voor de klas.

‘Ah, meneer Ziet.’ De juffrouw.

Kut!

De juffrouw wilde me nog even spreken. Vrij ongemakkelijk stond ik tegenover haar. Als een klein kind dat moest poepen. Heen en weer huppend en zo onopvallend mogelijk met mijn handen op mijn achterste. Onopvallend was de bedoeling, maar het leek volgens mij meer alsof ik last had van een aambeien aanval. Ik heb geloof ik overal ook vlug ja op gezegd. Om maar van haar af te zijn. Volgens mij zit ik vast aan een kerstborrel, dagje uit en een informatie avond. Alles om daar maar weg te komen. Uit die gênante situatie.

Ik hoorde al enkele kindjes achter me lachen.

‘Ik vind alles goed,’ zei ik tegen de juf. ‘Maar ik moet nu echt gaan.’ En ik sprintte half struikelend weg. Met mijn boxer huppend door de scheur.

In de auto heb ik even een paar tellen genomen om bij te komen. Amper tijd over, ik had geen andere keuze dan eerst naar huis te rijden om een andere broek aan te doen. Ik kon daar moeilijk zo half ontbloot aankomen. Talpa heeft best wel bloot programma’s, maar om dat zo op een screentest te tonen. Geen goed idee.

Dus ik naar huis. Broek verwisseld en als een debiel naar Laren gereden. Talpa, here I come! File. Gloeiende, gloeiende! Rustig blijven, Michiel, komt goed. Mocht je het niet redden, dan bel je ze gewoon op. Dat begrijpen ze vast wel. Kalm blijven, adem in… de file loste op, ik trapte het gaspedaal in, volle snelheid naar Talpa. Ditmaal kwam ik met piepende remmen én rokende motor de parkeerplaats op. Ik had het gered.

Ik kwam binnengestuiterd en meldde me netjes aan. Na zo’n lange reis moest ik natuurlijk plassen als een paard. Ik vroeg waar de wc was en werd er netjes naartoe begeleid. Ertegenover zag ik een kantine. Helemaal in de veronderstelling dat ik daar moest wachten, ben ik daar uiteindelijk gaan zitten. Bleek het de personeelskantine te zijn. De ene bekende kop naar de andere kwam voorbij gewandeld. Er werd wat af gegoedemorgend. Ik deed vrolijk mee. Wat een gezellige boel. Totdat de receptioniste me ophaalde. Ik mocht daar helemaal niet zitten. Ze waren me al kwijt en tegenwoordig weet je maar nooit welke gekken je in huis hebt. Nou, een Tukker dus.

Braaf liep ik met haar mee en vrijwel direct werd ik opgehaald door de redactrice.

‘Goh,’ zei ze. ‘Je ziet er niet zenuwachtig uit.’

‘Komt door de deodorant,’ zei ik terwijl ik voorzichtig mijn oksel rook.

‘Sorry?’ vroeg ze met een vragende blik.

‘Laat maar.’ Ik toverde een glimlach tevoorschijn.

‘En, Michiel, maak je nog wel eens wat leuks mee?’

‘Nou,’ zei ik met een spannend gezicht. ‘Zal ik je eens vertellen over de dag ik uit mijn broek scheurde?’

Er zijn wel eens van die dagen dat er dingen gebeuren waarvan je nooit verwacht had dat die zouden gebeuren. Een gescheurde broek is er een van.

Bron afbeelding: Talpa.tv