‘Mijn ouders kozen liever voor de dood dan voor mij.’
Dit zinnetje ging door merg en been toen ik het hoorde op TV. Een autistische man van een jaar of veertig. Bierbuikje, slobbershirt, ruige hipsterbaard en dik brilletje. Zijn kamer zag er uit als een gamershol waar vaker het licht van de laptop scheen dan dat van de zon.
Een man met het niveau waar eeuwig een mama en papa nodig zouden zijn. Uitgerekend zij waren er niet meer. Ze hadden gekozen voor de dood. Mama raakte ongeneeslijk ziek en zou vroeg sterven. Papa kreeg niet veel later de vreselijke ziekte kanker en zou een lijdensweg tegemoet gaat. De ouders hadden besloten om de wereld uit te stappen nu hun leven nog van enige kwaliteit was.
Een jongen, want dat was het. Geen man, maar een kereltje, deed schijnbaar emotieloos zijn verhaal. Iets waar autisten een patent op hebben. Alleen schijn bedroog. Ieder woord dat over zijn tong rolde, had stuk voor stuk een groot gewicht aan emotie. Hij moest ze dragen. Hoeveel woorden hij er ook monotoon uitspuwde, de last zou zwaar blijven.
‘Ik begrijp het niet. Waarom wilden ze nu al dood? Ze hadden toch ook nog even kunnen wachten? Ik ben er toch ook?’
Roerloos staarde hij voor zich uit. Een innerlijke strijd woedde.
‘Papa en mama hadden beiden iets vreselijks. Ik wilde ook niet dat ze pijn leden. Papa was heel gek op mama.’
Je zag hem worstelen. Hij wist dat zijn ouders geen keuze hadden. Alleen daar kon hij niks mee. Zag hem zitten in zijn kamertje. Wie moest nu zijn mama zijn die hem vertelde dat hij wel zijn tanden moest poetsen. Dat hij ook eens naar buiten moest en niet de hele dag gamen. Wie werd nu papa? Iemand die hem even een schop onder zijn kont gaf? Of gewoon een mannenknuffel gaf, omdat papa dat ook altijd deed. Hij had een broer, maar dat voelde nu even niet het zelfde. Zielsalleen zittend op een bed vol games. Zelfs de camera zag hij niet meer. Ogen staarden in het korte verleden.
‘Papa ging op bed liggen achter mama. Zo deden ze dat altijd. Toen sloeg hij een arm om haar heen. Hij kon zo kijken naar mama. Dat deed hij zo mooi. Mama zag dat niet meer. Toen blies mama haar laatste adem uit. Papa zag dat en stierf met een glimlach mee. Zo zijn ze samen naar boven gegaan.’
De jongen keek omhoog alsof daar een tunnel naar de hemel zou openen. Hij deed zo zijn best om even geen autist te zijn. Dwong bijna zijn ogen om te huilen. Het lukte niet, maar ik voelde zijn verdriet en huilde voor hem. Iedereen die het programma keek weende waarschijnlijk voor hem.
Mijn ouders kozen voor de dood. Een zin die voor altijd in mijn hart gekerfd staat. Een kind moet zijn vader en moeder overleven, zegt men wel eens. Alleen soms zou je willen dat het net even anders zou zijn. De jongen zal er wel komen. Ik wens hem duizenden oprechte, echte tranen toe.
Reacties
Zo dan. Snap die ouders maar dat joch ocherm.
Auteur
Dat moeilijkste keuze ooit lijkt me… ouders hadden eigenlijk geen keuze en die arme jongen probeerde het allemaal te begrijpen…
Ik ben er stil van 🙁
Auteur
Dat was ik ook toen ik het zag. 🙁
Heel mooi en integer geschreven Michiel.
Heb de uitzending niet gezien., Soms is de zogenaamde emo-tv voor mij iets teveel van het goede.
Jij laat zien dat je er ook door geïnspireerd kan raken. Op de een of andere manier…
Auteur
Dank je Jacques. Ik kijk eigenlijk nooit emo-tv. Het kwam op de NOS ergens voorbij in een van de vele overzichten. Maar toen ik het zag, kon ik niet anders dan kijken en er van proberen te leren op een of andere wijze.
Kippenvel, wat een vreselijke keuze voor die ouders moet dat geweest zijn. Mijn hart huilt voor hem.
Auteur
de mijne ook…
Grijpt me recht naar de keel
Beste Michiel,
Iets van nuance is misschien hier wel op zijn plaats. Mensen met Autisme ligt er aan in welke gradatie kunnen soms hun emoties, en tranen wel laten zien. Voor de rest is het geen wat je schreef wel onroerend en duidelijk geschreven.
Ondanks dit verhaal wens ik bij deze nog veel schrijfplezier toe in 2017! Want dan kan ik lekker lezen.
Vriendelijke groeten,
Laura Bek.
Auteur
Klopt ook Laura, dank dat je er op wijst. Alleen ik wilde specifiek deze meneer er uitlichten met zijn type autisme.
Maar je hebt absoluut gelijk.
Ik hoop dat je nog veel van me gaat lezen, want dat betekend dat ik nog veel kan schrijven. 🙂
Ik zit zelden om woorden verlegen maar nu wel…Hartverscheurend!
Auteur
Dikke hug!
Mooi beschreven, je voelt jouw emotie in het verhaal!
Triest hoor… X
Auteur
Dank je. X
Mooi geschreven en erg triest voor de man. Waar ik benieuwd naar ben is hoe het voor de ouders is geweest om een zoon achter te laten die hulp nodig heeft. Lijkt me als vader namelijk erg zwaar om een kind zo achter te moeten laten.
Auteur
Dar bleef voor mijn gevoel een beetje onderbelicht. Wel was duidelijk dat de ouders, hoe dan ook, niet veel langer zouden hebben. Er was sowieso nog een broer en ik meende dat er een tante was die de zorg over nam.
Ja…Ik zag het interview ook en ook voor mij sprong dat zinnetje er uit. Schrijnend.
Wat autisme betreft…Jij zal je wel in die gast kunnen verplaatsen denk ik.
Auteur
Een beetje wel… in elk geval de tweestrijd waar hij in zat.
Wat erg!
Die komt binnen, heel mooi
Auteur
Dank je.
pfff, die raakt me. Zit hier met een brok in mijn keel.
Auteur
man-hug!
Haha thanks.
Hartverscheurend. Autisme, erg voor degenen die het zijn maar zeker ook voor iedereen die er bij betrokken zijn in de directe omgeving. Wat jij hebt gezien en beschreven moet een erg groot dilemma zijn geweest voor de twee ouders en niet te begrijpen voor de zoon. Vreselijk!
Auteur
Ik heb er zelf zeer veel mee te maken en ik denk ook dat dit een vrees is, die iedereen onbewust met zich meedraagt. Helemaal als voor je gevoel je kind nooit zonder je zal kunnen. Je hoopt maar dat, wanneer je weg bent, er mensen zijn die dit op kunnen vangen.
Ja, ik weet dat jullie Junior met veel liefde en zorg opvoeden Michiel en ik begrijp de zorgen wat autisme met zich mee brengt. Heb er veel respect voor. X
Auteur
Dank…dikke knuffel. X
Michiel. jij voelde zijn verdriet en je huilde voor hem terwijl je naar die documentaire keek en die bewuste zin hoorde.
Als een schrijver erin slaagt om hierover te schrijven op een manier dat ook de lezers zijn verdriet voelen en voor hem huilen dan verdient dat … verwondering en bewondering. Ik voelde zijn verdriet Michiel. Mijn respect!
Auteur
Dank je en dikke knuffel. X
Och wat sneu. Arm jong, hij begrijpt het niet en voelt zich in de steek gelaten… Terwijl zijn ouders eigenlijk een prachtige dood zijn gestorven(als ik het zo mag zeggen), zo samen in elkaars armen.
Je hebt het wel erg mooi beschreven Michiel, maar ik verwacht ook niet anders van jou. 🙂
Auteur
Super dank Roos. X
Jouw tekst raakt, Michiel. Het verhaal ook.
Auteur
Dank je Margo. X
Wauw, ontzettend mooi beschreven! Ik heb alleen geen idee over welk programma het gaat en zou het graag willen terugkijken, zou je me daar wat meer over kunnen vertellen?
Auteur
Hey Laura, dank je. 🙂
Het is een reclame van Eru prestige…google er maar eens op. 🙂
Je reactie op Laura (hierboven) klopt geloof ik niet helemaal… 🙂
Ik heb het niet gezien, en bijna zou ik zeggen gelukkig maar. Je weet dat ik zelf in een wereld vol autisme zit en nog dagelijks kom ik momenten tegen dat ik wilde dat ze even niet autistisch waren, dat dingen wat makkelijker te begrijpen zijn en emoties wat makkelijker getoond kunnen worden. Sommige dingen zijn niet uit te leggen en ik vraag me dan wel eens af wat ze wel snappen en wat niet (terwijl ik overtuigd ben dat ook ik autistisch ben). Ik weet niet wat moeilijker is, dat ik hen niet snap, of zij mij niet. Of dat ik heb juist wel snap, maar er niets mee kan.
Je hebt het mooi omschreven.
Auteur
Mooie woorden… ik kan al haast verklappen dat komende column over het snappen en niet snappen van autisten gaat… ben nu al benieuwd naar jou kijk… Dank je Nathalie. x
Ik houd je weblog in de gaten 😉