Ik ben een gebroken man. Nou ja, mijn pink is gebroken. Michiel zou Michiel niet zijn wanneer het niet het meest debiele ongeluk ooit was. Neem een dikke tak, een robuuste knipschaar met lange hengels en een niet al te handige tuinman. Overschat vervolgens de tak die je moet doorknippen, zet veel kracht en krak! Niet de tak maar mijn pink die tussen de hengels van de schaar brak.
Daar zat ik dan met een niet te gebruiken vinger. Mooi dik en pijnlijk. Dan kun je maar een ding doen. Een week eigenwijs zijn en dan naar de dokter. Zo ook ik.
Met een goed ingetapete pink zat ik netjes een minuut eerder dan de afspraak in de wachtkamer. Afijn, dik een half uur later was ik aan de beurt. Tape eraf en de vinger in de kundige handen van de arts. Tja, hij kon het ook niet zeggen, ik moest maar eens foto’s laten maken in het ziekenhuis een stad verderop.
Zo ging ik op pad met een licht pijnlijke pink zonder enige verband of wat dan ook. Wat zijn er dan toch veel rotondes wanneer je ze niet nodig hebt. Mijn pink was het hier mee eens, want die vond alles kloppend. Met pijn en nog meer pijn kwam ik uiteindelijk bij het ziekenhuis aan.
Aan de receptie van het ziekenhuis wilde ze graag mijn geboortedatum en naam weten. Nadat ze er niet intrapten dat ik van 1992 was, mocht ik doorlopen naar de balie van de röntgen. Wederom naam en geboortedatum. Goh, dacht ik, misschien moest de medische wereld eens Facebook nemen, dan hoeven ze dat niet steeds te vragen. “1984,” riep ik, maar helaas, grapje wederom mislukt.
Een kleine half uur later mocht ik op de foto. Als een volleerd handmodel poseerde mijn vinger van zijn zwoelste kanten. Gebroken was de conclusie, maar niet goed genoeg voor gips. Onderstaande conversatie volgde met de assistente. Bizar maar waar.
‘U moet er even mee terug naar de dokter, die gaat het intapen.’
‘Huh? Kan dat hier niet? Ik bedoel, dit is toch een ziekenhuis?’
‘Nee, helaas. Ik mag het niet doen en de chirurg zit in een andere stad.’
Verbazende stilte.
‘Maar hoe kon hij dan zien dat mijn…’
‘Ik heb hem even de foto’s toegestuurd en gebeld.’
‘Oh, ja, logisch.’
‘U moet tegen de dokter zeggen dat hij er buddy-tape om moet doen. Dan weet hij voldoende.’
Dat maakte me wel ongerust. Dat mijn arts kennelijk niet weet wat er om mijn vinger moet.
Licht geïrriteerd toog ik al kloppend en mopperend door rotonde-city terug naar mijn dokter.
Receptie gesloten.
Grrr.
Mijn pink klopte hard genoeg bij de receptie om de aandacht te trekken van een assistente.
‘Ja?’
‘Mijn pink is gebroken en ik moest van het ziekenhuis hem hier in laten tapen bij de dokter. Met buddy-tape,’ zei ik er dapper achteraan.
‘Oh, maar dat doen wij hier normaal gesproken niet.’
Vanuit het onderste van mijn lichaam begon het lava te borrelen.
‘Waar dan wel? De groenteboer? Bakker? Zeg het maar. Ziekenhuis ook al niet, maar dat zou ook wel héél raar zijn, natuurlijk.’
Mijn sarcasme kwam kennelijk nog niet helemaal over. De assistente, behulpzaam dat ze was, dacht even mee.
‘Fysiotherapeut misschien?’
Uitbarsting!
Al het lava spoot als een flinke scheldkanonnade over de receptiedesk. De pijn in mijn pink hielp ook niet echt om nog enigszins genuanceerd over te komen.
De haren van de assistente wapperde als waren ze van Hans Klok om haar oren van mijn getier. Ze kon niet anders doen dan toch gauw even de dokter vragen. Snel vluchtte ze weg en kwam ze even later wonder boven wonder terug. De dokter zat nu in een bespreking en zij mocht niet tapen, omdat het op een speciale wijze moest. Na een aantal excuses kon ik de volgende ochtend terugkomen.
Als ik geweten had dat een gebroken pink zo zorgintensief was dat het twee dagen in beslag neemt, had ik nooit die verrekte boom gesnoeid!
De volgende ochtend. Bij de arts. Ik zat op de eerste rij om de speciale manier van tapen te mogen aanschouwen met de beroemde buddy-tape. Iets wat een assistente niet mocht, maar na het bekijken van deze wondermethode ben ik er haast van overtuigd dat ik het de volgende keer door mijn buurmeisje laat doen.
Zorg anno 2016. Klaar bij de dokter? Kun je meteen een cursus stresstherapie aanvragen. Kan ik dadelijk de röntgenfoto’s ook nog betalen van mijn eigen risico. Kan ze niet eens op mijn open haard zetten!
Bron afbeelding: dagboekvoorhetleven.wordpress.com
Reacties
Dat kan ik natuurlijk niet “leuk” vinden (maar is wel verrekte leuk opgeschreven), sterkte!
Auteur
Hahahaha..dank je… kan er nu zelf ook wel om lachen.
Ik begrijp je ergernis helemaal, en het is pure bureaucratie, maar ik schreef er gisteren een logje over, mss wil je dat eens lezen?? God, dit doe ik normaal echt NOOIT! ?
Auteur
Ik ga hem lezen! 😀
Arme Michiel, ik leef met je mee. Ik heb zelf nog nooit iets gebroken maar in mijn woonplaats is het ook vergeven van de rotondes en vluchtheuvels. Wij hoeven daarom nooit meer op wintersport. Afdalingen en slalommen kan gewoon in de buurt. Toch is dat een stuk minder prettig als je last van je rug hebt, iets teveel hebt gegeten of gedronken, bijna gaat bevallen of blijkbaar iets hebt gebroken. Vorig jaar ben ik op de stoep van het ziekenhuis gestruikeld met een opengesprongen wenkbrauw als gevolg. Omdat het vijf vóór vijf was konden ze me niet helpen op de eerste hulp. Ik moest naar mijn huisarts voor een doorverwijzing (?) Gelukkig was de verpleegster die achter mij liep zo behulpzaam om haar collega in niet mis te verstane woorden duidelijk te maken dat dit echt belachelijk was. Ach de psychiaters varen er wel bij denk ik.
Auteur
Och jee!! Sta je daar met een bloedende wenkbrauw (ook nog tig hindernissen overleefd) en willen ze je wegsturen?
Goed dat die collega er was!! 🙂
Jemig de pemig er is in 20 jaar dus niets veranderd lees ik al. Mijn zoontje kwam ik denk zo’n 18 jaar geleden met zijn vingertje tussen de deur (lees deze onhandige mamma deed de deur dicht met de vinger van het ventje ertussen ai). Vingertje geknakt en topje hing er wel heel zielig bij. Moeders in alle staten natuurlijk (schuldgevoel alom) dus huppakee naar de eerste hulp (dan kon toen nog op de bonnefooi) tegen het verkeer in (wist ineens de weg niet meer) bij het ziekenhuis aangekomen. Ja hoor dat moest gehecht. Na heel lang wachten met een huilende peuter en ik overstuur kreeg ik het bericht of ik de volgende dag terug wilde komen om het te laten hechten?? Toen heb ik even mijn labiele houding laten varen en het op een schelden gezet en ja hoor daar kwam een platisch chirug om het vingetje van zoonlief van een 3-tal hechtingen te voorzien. Op na-controle vroeg ik hoe het kon dat ze mij een dag hadden willen weg sturen. De arts was hoogstverbaasd want als ik was weggegaan en de volgende dag terug was dat topje niet meer te redden geweest……Jemig de pemig. Hoe kan het toch dat je dus ook met dit soort dingen alleen door een assistent, een arts in opleiding of wat dan ook gezien wordt ipv door iemand met een echt diploma? En wij maar dokken met zijn allen. Succes met je pink in elk geval!
Auteur
Hihi… ik lach je toe, omdat ik helemaal voor me zie hoe je leeg loopt als een ballon met dit relaas!
Het is helaas maar waar. Ik kreeg in elk geval het gevoel dat ik een slachtoffer was tussen een verzekeringsvete van huisarts en ziekenhuis… Het voelde meer aan als uurtje-factuurtje dan dat je een patiënt bent. Hoe mooi de zorgverzekeraars het ook proberen te vertellen in de reclame.
Het steeds gekker… daar gaat je eigen risico… dat weten ze wel snel te vinden. Sterkte met je pink!!!
Auteur
de rekening zal inderdaad sneller gaan dan de behandeling. 🙂
Tnxx!
Er zijn geen woorden voor…echt niet leuk voor jou, maar heel leuk beschreven!
Auteur
Hihi..tnxx!
Ik mag niet lachen, ik mag niet lachen, ik mag niet lachen, ik mag niet lachen…
Maar helaas ~proest~
Het is het soort lach Michiel, wat ik ook laat bulderen als ik naar kanniewaarzijn zit te kijken, die lach, met schaamrood gewoon en een grrrrrrrr in mijn achterhoofd… en hoofdschuddend met open mond zit te kijken… nu dus lezen…
En daar betaal je dan straks nog meer geld voor in 2017. Het één mag niet, ik krijg nu B12 injecties welke alleen door de assistenten wordt gedaan, niet door de huisarts, kosten per keer? Twee keer per week dus nu, 9 euro nogwattus…
X
Auteur
Hahahahaha..ik kan er nu zelf ook wel om lachen hoor. 😀
TJa… zorg wordt duurder en nog bureaucratischer als je het mij vraag. 🙂
XX
Absoluut, en dat laatste klopt niet omdat het duurder wordt, vroeger had je het effect van particulier en ziekenfonds, heb mensen gekend die toen particulier waren, konden meteen, direct geregeld, bla… klaar.
Auteur
Dan moet het sowieso maar op de schop. 🙂
Deze was weer het delen waard Michiel 🙂
Auteur
Hihi…many thanks! X
My poor Michiel. Van het kastje naar de muur, en terug. Kafka dus. Je zal maar een oud besje zijn zonder vervoer… Ik steek voor jou mijn duim en mijn pink op!
Auteur
Dat was mijn gedachten ook.. Hihi..duim terug en….. koffie!! 😉 X
Leuk verhaal, helaas waargebeurd voor jou! Niet te doen, zoveel kasten en muren!
Auteur
Het jaagt alleen maar de hoge kosten op. TnxX
Sterkte met je pink en beterschap voor onze zorg, want dat is hard, hárd nodig…
Zonnige groet
Auteur
eens!.. een hele mooie warme groet terug. X
Vervelend allemaal, maar je hield er toch maar mooi een geweldig verhaal aan over.
Trouwens, weet je dat je in verpleeghuizen etc, iemand geen paracetamol tegen hoofdpijn mag geven als deze niet op zijn of haar medicatielijst staat? Dat moet je eerst overleggen met de verpleegkundige dienst. Belachelijk toch zeker. Thuis neem je zo’n ding gewoon in, ook als je oud bent. (Dus dat is wat ik meestal gewoon maar doe op mijn werk. Mijn boerenverstand gebruiken en kijken of iemand niet toevallig allergisch is voor paracetamol. Dat scheelt weer een hoop ‘overleg’.
Auteur
Tnxx!
Ja.. het is ongelooflijk hoe, voor mijn gevoel, de sociale zorg in no-time kapot gemaakt is.
En met je wijsvinger en middelvinger heb je nu deze blogpost getypt?
Beterschap!
Vriendelijke groet,
Auteur
Met 8 vingers, Rob. 🙂 En dat is niet makkelijk..haha.
Ik leef met je mee.
Ik gebruik er maar twee …
Vriendelijke groet,
Auteur
Dan heb je nog 8 op reserve. 🙂
Wat een gedoe en dat met een gebroken pink. Dat moeten ze zelfs serieus nemen in het ziekenhuis
Auteur
Ja, dat zou je denken.. aan het personeel lag het ook niet, die zijn wel aardig, maar die bureaucratische toestanden… daar zit het grote euvel.
Nou ja!!! Wat bizar
Auteur
Helaas, maar waaar.
🙁
Auteur
🙂
Echt hilarisch omschreven, maar te gek is het hè…
Waar moet dat toch allemaal naar toe…
Auteur
🙂
Ja, daar ben ik de volgende verkiezingen ook wel nieuwsgierig na. 🙂
Hehehe, gezeik is het ook altijd hè? Dit is nou de reden dat je altijd een professional met de heggenschaar moet laten werken. Zij zijn deze kloppende taferelen gewend en hebben ongetwijfeld altijd vrienden en tape bij zich.
Kan me voorstellen dat dit gedoe behoorlijk frustrerend werkt. Fijn, specialisten en doorverwijzingen.
Auteur
Hahahahaha…ja de volgende keer huur ik een tuinman in. 🙂
Ps. Sorry, dat ik niet zo vaak op je site te vinden ben.. tis mega schrijf-hectisch druk… op het moment.
Oh haha, geen probleem joh! Ik lees zelf ook bar weinig blogs de laatste tijd; stage-studie-hectisch0druk. 😉 Lees nu ff e.e.a. bij. :p
Auteur
U is master! Of is dat geen straattaal? haha…
🙂
Whahahaha chillax G. Mijn straattaal is ook nog niet zo up-to-date. XD
Auteur
‘Aan!’ 😛
Je mag je dossier opvragen hoor, dus die foto’s kunnen boven de open haard als je dat persé wilt. Al zou ik niet al te vaak aan dit gedoe willen worden herinnerd.
Auteur
Hmmm… ik denk toch dat ik mijn vriendin daar maar laat hangen. 😉 🙂