Ze worden geboren zonder dat zij beseffen dat ze bijzonder zijn. Dan ontwikkelt zich iets. Een talent. Een karaktereigenschap. Iets wat hen bijzonder maakt. Iets waardoor wij als kind, tiener tegen hen opkeken.
Een voetballer, zanger, acteur, maar ook dichterbij huis. Je buurvrouw die elke zaterdag haar bejaarde buurman helpt met boodschappen doen. Een jongen die zich vrijwillig  inzet om de stad schoon te houden. Zo zijn er legio voorbeelden. Iedereen kent wel iemand. Een held die zichzelf niet als held ziet.
Als jochie keek ik tegen de groten der aarde op. Ze waren er gewoon. Dat was normaal. Ik draaide Queen bijvoorbeeld helemaal grijs. Wilde Van Basten zijn of Bergkamp. Speelde onder de douche de solo van ‘Purple Rain’. Het hoorde bij mijn leven.
Op een dag kwam er een kras op mijn beeld van onsterfelijkheid. Freddie Mercury stierf. Hoe kon dit? Helden stierven niet. De hele dag heb ik zoals een puber betaamt, er stoer over gedaan. Dat het me niet deerde. Bij de eerste de beste klanken van ‘The show must go on’ barstte ik echter in tranen uit op mijn kamertje.
De pijn sleet en het ouder worden gaf je nieuwe inzichten. Helden konden sterven. Alleen deden ze dit een hele poos niet. Totdat opeens Jackson gedag zei. Winehouse, Harrison, Thé Lau. Slechts een greep uit de laatste jaren.
In een paar maanden tijd in dit prille jaar hebben daar opeens twee zangers en een voetballegende aan toegevoegd. Veel te jong, maar dat is het altijd.
Prince liet donderdag 21 april echt de duiven huilen. De zoveelste held die van onze aardkloot vertrok.
Ik ben geen jongetje meer. Ik ben een grote vent met een eigen kind. Die zijn eigen helden zal scheppen. Alleen is het kleine kereltje in mij opeens voor de tweede keer met de neus op de feiten gedrukt. De pioniers van toen sterven langzaam uit. Helemaal niet het oneindige leven. Wel voor eeuwig vastgelegd, Mercury galmt nog steeds door mijn woonkamer en ik speel nog steeds, inmiddels, echt gitaar op ‘Purple Rain’.
Het is een harde realiteit waarin ik niet de gave heb het tegen te houden,
Ergens in Minnesota is er misschien wel een baby geboren die over een jaar of achttien de nieuwe held wordt voor vele tieners. Een pionier die de muziek weer verder brengt waar het nu is.
Tot die tijd koester ik de helden die nog zijn. In juni ga ik naar Paul McCartney. Een dinosaurus die weigert te capituleren. Een legende van het eerste uur die zijn onsterfelijkheid zolang mogelijk wil behouden. Ik ga hem zien en koester het. Het kan zomaar de laatste keer zijn.
Helden, ze worden geboren zonder het te beseffen, ze leven  zonder er bewust van te zijn. Pas als ze sterven en neerkijken op onze aarde. Dan pas hebben ze het door. Dat kunnen alleen de échte helden.