‘Kom nu!’
Het kwam er zeurderige uit dan hij zelf door had. Een vader met drie kinderen kwam de trap opgelopen bij de bibliotheek. Zijn kroost had ik al vijf minuten eerder gehoord toen de schuifdeuren beneden open gingen en een vloedgolf aan prikkels met bijbehorende herrie binnenkwam.
‘Papa, papa, hier is het!’ De grootste van de drie stoof weg van zijn vader en rende een van de gangen in met boeken. Of beter gezegd: met spelletjes en puzzels. Nummer twee en drie volgden hem snel.
‘Jongens doe nu eens zachtjes! In de bibliotheek moet je stil en rustig zijn.’
‘Maar wij zijn rustig,’ stuiterde de tweede voor zijn neus.
‘Ik wil dit! Papa! Ik wil dit!’ De derde duwde nog net niet een puzzel in zijn vaders buik.
Zelf stond ik een gang verder bij de boeken over muziek en theater. Eigenlijk had ik deze gang nu wel bekeken, maar ik besloot om toch nog maar even tussen de boekenplanken door naar de andere gang te spieden. De vader met drie kinderen deed me aan iemand denken.
‘Jongens zoveel mogen jullie er niet meenemen.’
‘Jawel, jawel, jawel, ‘ klonk het als een mitrailleur uit de mond van de derde en waarschijnlijk de jongste. Tevens de drukste. Als prikkels voelbaar waren geweest als luchtdruk, dan waren er op dat moment rijen boeken uit de kasten gevlogen.
‘Papa, we mogen er acht per kind.’ Klonk het van de eerste en de meest rustige van de drie. De vader leek hem ook het meest te vertrouwen.
‘Weet je dat zeker?’
‘Ja, ja, ja, ja, ja!’ schreeuwde de tweede. ‘Anders vragen we bij de balie wel! Kom maar mee.’
En weg stoof de middelste.
‘Hier blijven!’ Een diepe zucht volgde.
Ik vond het best wel knap hoe deze vader zo gepast commanderend streng kon zijn naar zijn zonen toe.
Het jochie wandelde niet begrijpend terug. Pa bond in.
‘Nou, ieders acht dan, maar je hoeft niet per se ac…’
Met de snelheid van drie Tasmaanse duivels gristen zijn zonen acht dingen uit de kasten, zonder ook maar te kijken wat ze namen en duwden dit bij hun pa in de handen die met de mond open naar de puzzels, spelletjes en zowaar ook nog een boek, keek.
‘Dit hoeft toch niet allemaal mee, jongens?’
Een koor van onsamenhangend adhd-gepraat zwol op als een groep kwetterende zwaluwen die zojuist wegvlogen. Je zag de wanhoop op het gezicht van de vader. Waar was hij in Godsnaam aan begonnen? Wat had hij vanochtend gedacht toen hij besloot om zijn zonen mee te nemen naar de bibliotheek. Ze leken duidelijk op hun moeder, zag je hem denken. Een algemeen gemakkelijk verwijt dat wij mannen wel durven te denken, maar niet hardop durven te zeggen. De enkelen die dit wel durfden hebben waarschijnlijk nog jarenlang dit moeten bezuren.
Hoe komisch het tafereel ook was, ik had ook wel een beetje met hem te doen. Inmiddels wist ik aan wie hij me deed denken. Aan mezelf. Nee. Beter nog: aan alle vaders. Alle papa’s die wel eens denken: Ik houd hiervan, dus mijn zoon of dochter automatisch ook. Mis. Op enkele uitzonderingen na, zijn kinderen vaak in van alles geïnteresseerd, behalve in wat jij leuk vindt. Noem het maar de wet van papa. Het is altijd wel bewonderenswaardig hoe vaders dit systematisch negeren en blijven proberen. Net zoals de vader een gang verder in de bibliotheek.
De kinderen sprintten met hun spelletjes in hun handen richting de trap.
‘Hier komen!’ siste de vadersstem.
‘Wat is er?’ klonk er in koor terug.
‘Het is een bibliotheek, daar ren je niet hard.’
‘Oké.’
De zonen draaiden zich om en renden iets minder hard de trap af. Hun vader achterlatend die nog maar eens diep zuchtte. Hij gaf zich gewonnen en liep met gebogen rug weg. De vader zei het niet, maar ik kon zijn gedachten lezen:
Ik neem ze nooit meer mee.
Reacties
Oh wat zonde dat ik niet in die bibliotheek was, had dit echt graag willen zien! Een echte vader die gezag wil, maar stiekem geen gezag neemt.
Die kids hebben in ieder geval wel de tijd van hun leven gehad zo te lezen, en stiekem mag vaders daar wel trots op zijn. Hoeveel kids kruipen er nog in een boek?
Mijn ouw vond het vroeger echt verschrikkelijk als ik met een onvoldoende voor het vak motoren en verbindingen thuis kwam. Want hoe was het mogelijk dat ik niet lassen wilde? Toen ik het vak liet vallen heeft hij zn best nog gedaan.. fietsbanden plakken laten zien en hopen dat ik het maar boeiend zou vinden.
Geweldig geschreven! Vaders zijn vaders, een hele belangrijke rol <3
Auteur
Hahaha… lassen? Dat is bijna de omgekeerde wereld. Ben jij dan een soort van metro-vrouw? (Binnenkort hierover ook een verhaal). Maar wel mooi om te lezen hoe wederom een papa zijn best deed om zijn kind iets te leren wat het niet wilde. 🙂
Hahaha, de metro vrouw! Ik vond het iig echt VERSCHRIKKELIJK. Het was vies, stonk en ik kon het gewoon niet. Begrijp nog niet waarom we dat vak hadden op school, bedoel… moet ik mn weg uit de bajes lassen? 😛
Leuk verhaal en van alle tijden. Mijn zoons zijn al volwassen maar met mama naar de bieb was niet het favoriete uitje.
Auteur
Hihi… zijn ze nog een beetje bijgedraaid? Ik doe nog steeds verwoede pogingen hier met de kinderen van mijn vriendin. Iemand moet toch het leesvirus krijgen? 🙂
Bij mij niet gelukt ze lezen heel af en toe mijn blog dat is dan 1e winst ???
vaders zijn en blijven vaders zo als altijd.
Auteur
Ik vrees het ook. 😉
Wat een prachtig verhaal, Michiel! Ik heb genoten, zag het gebeuren….arme vaders 😉
Auteur
Dankje Ellie, ja hahaha, wij hebben het best soms zwaar. 😉 😀
Wat vermoeiend lijkt me dat, arme man. Maar ze willen in ieder geval mee. Mijn zoon had/heeft de gruwelijke pest aan de bieb en lezen. En ik heb nog wel zoveel energie gestoken in het voorlezen vroeger. Jammer hoor, maar opdringen heeft geen zin inderdaad.
Auteur
Bij ons was het vroeger een beetje andersom, toen ik kon fietsen, zat ik ook al bij de bieb. Mijn ouders moesten me er juist weghalen. Haha.
Michiel wat weet je zo’n crisissituatie toch weer prachtig onder woorden te brengen. Ik kon gewoon over je schouder meekijken.
En deze zin is een plaatje op zich: Een koor van onsamenhangend adhd-gepraat zwol op als een groep kwetterende zwaluwen die zojuist wegvlogen. Prachtig.
Auteur
Hihi…dankjewel Harrij! Het af en toe oefenen met gedichten werpt zijn vruchten af.
heel mooi verhaal weer je hebt echt talent!!
Auteur
Dankje Sandra! 🙂
Geweldig en ik wacht nu al op het verhaal, als de kids samen met pa het spul terug hebben gebracht 😉
Auteur
Ik vermoed dat er dan ergens paracetamol in het verhaal voorkomt, haha.
Ik probeer mij voor te stellen hoe het zou gaan als ik met de middelste drie (op jongere leeftijd) naar de bibliotheek zou gaan. Dan weet ik gelijk weer waarom ik dat nooit zou doen. Niet eens proberen. Dan komt die vader er nog redelijk goed vanaf 🙂
Auteur
Hihi..was het zo erg? 😀
En dan nog een tikkeltje erbij 🙂
Wat ik zo leuk vind aan jouw verhalen Michiel, ze doen me vaak terugdenken aan de tijd dat ik een jochie was. De blogwereld wordt – en ik zeg niet niet zonder respect – gedomineerd door vrouwen, en dan met name vrouwen die schrijven over het moederschap. Als man zonder kinderen kan je daar lang niet altijd iets mee. Door jouw stukjes, snap ik ook die vrouwen beter.
Auteur
Haha, hier moet ik echt om glimlachen. Ik hoop me ook staande te houden tussen al die bloggende vrouwen. 😀 Leuk hoe je het bekijkt! Motiveert mij weer om hopelijk nog veel leuke verhalen te bloggen.
Ik heb de mijne zoveel mogelijk zelf laten kiezen wat ze willen zonder mijn wil op te dringen. Ze moesten wel van alles eens “proeven”, maar dan was de keus aan hen.
Haha mooi stuk! Daar had ik ook wel bij willen zijn. Ben benieuwd hoe ik het er straks de jaren vanaf zal brengen als aanstaande papa.
Auteur
Vast wel goed. Volgens mij heb jij je hart wel op de goede plek zitten. 🙂
♪♫♪♫♪
mét solo refrein, zoals de ouden zongen
zo piepen de jongen
uit volle borst en longen
allicht ook zij die dit altijd al verdrongen
Weer heel goed geschreven, Michiel!
Lenjef
Auteur
Merci Lenjef! 🙂
Mooie observatie, Michiel. En misschien is het jouw voorland?
Auteur
Een zit-er-middenin-land. 🙂