Hoe klein ons kikkerlandje ook mag zijn. Hoe overbevolkt ook. Gelukkig hebben we nog plekken waar de natuur nog kan schitteren in al haar schoonheid. Er is een plek in dit landje waar ik in de loop der jaren stilletjes aan verliefd op geworden ben. Dat zijn de wadden.
Als je er bent, deel uitmakend van het ruige landschap, heb je veelal niet eens door in wat voor unieke schoonheid je staat. Dit besef komt vaak later als je teruggekeerd bent naar het alledaagse groen uit je eigen omgeving. Dan opeens komt het besef. Het besef dat we een prachtig stukje ongerept Nederland hebben. De ruige duinen, de kwelders. Alles wat leeft ademt er waddenlucht.
Toen ik op Vlieland was, kortstondig genietend van het eilandenleven, trof ik op verschillende plekken een soort van blauw glazen tegels in de vorm van een druppel of kiezel. Wat je er ook maar in zag. Op deze tegels stonden mooie gedichten over het eiland en de Wadden. Dit inspireerde mij om zelf een gedicht te maken ter ere van deze omgeving. Tussen al mijn luchtige verhalen in, wil ik jullie graag deelgenoot maken van mijn ode aan de Wadden:
Geen gebied is zo ruig als deze eilanden met zee,
Reizend over het donker blauw, trotserend het zilte water.
Geen mens die haar ooit stoppen kon.
Waar slik en kwelders buitendijks land opbouwen.
De meeuwen vliegend, ritmisch met het thermiek mee.
Schelpen en schalen worden bewaard voor later
Waar een strandjutter op zijn eerste eiland zoekend begon.
De eilanden voor noeste mannen en vrouwen.
Ik ben er van gaan houden.
De wadden.
Geen eiland is zeker van haar bestaan.
Duinen houden slechts beperkt stand.
Verdronken eiland een schim uit de tijd.
Een stil antwoord van het land dat lijdt.
Niet veel tijd om te rouwen,
De wadden.
Waar natuur haar gang mag gaan.
De wind bepaalt wat zweeft of land.
Waar je wegdrijft naar vreemde werelden en landen.
Liggend op het strand, zand reizend door je handen.
Terschelling of Ameland, Vlieland of Rottumeroog.
Nimmer was ik zo verliefd op de ruige natuur, het desolate landschap.
Kijkend naar de dieren bij De Koog,
de grijze zeehond, de bergeend of de kanoet.
Vrije geluiden komen mij als een symfonie tegemoet
De wadden.
Zal er ooit een grotere Nederlandse liefde mijn hart hiervan stelen?
Is er een plek zilter en ruiger van schoonheid dan zij?
Al lagen er duizend antwoorden in het verschiet.
Er gaat niets boven ons Nederlands Waddengebied.
Reacties
Dat moet wel vanuit een verliefd hart geschreven zijn. En mooi zijn ze, die wadden van ‘ons’.
Auteur
Dat ist Harrij. 🙂
Auteur
Helemaal mee eens Michiel, heel mooi <3
Auteur
Dankje. <3
Prachtig Michiel. Mijn fotocamera ligt te trappelen van ongeduld 😉
Auteur
:-)… Dank je. Mocht je foto’s hebben, laat het me weten. Dan, als het mag, plaats ik er eentje of twee bij dit verhaal. Het beeld dat het verhaal verteld.
Mooi!
Prachtig bedoel ik.
Ik ken alleen Texel een klein beetje van mijn eerste vakantie met vrienden in1983.
Auteur
Echt een tip om weer eens te bezoeken. 🙂
Je spreekt liefde voor de eilanden uit, mooi gedaan. MIchiel.
Auteur
Super bedankt Ellie. 🙂
Na het lezen van je verhaal gisteravond had ik (tot ik in slaap viel) het liedje van Boudewijn de Groot in mijn hoofd.
Ik heb zelf een klein jaar op Texel gewoond, heel mooi eiland, maar ik was blij weer op vaste land te kunnen wonen.
Auteur
Welk liedje? Als ik vragen mag?
“De vondeling van Ameland.” Ik vind dat een geweldig nummer. Heeft op zich niets met Ameland te maken, maar het riep het wel in mij op. (Ameland vind ik ook een prachtig eiland, ben daar vaak op vakantie geweest).
Heel mooi Michiel! Je kunt ook dichten:-) Je hebt de sfeer op de eilanden mooi beschreven!
Auteur
Dankjewel Sylvette! ?
Nou en of ze mooi zijn, de Wadden!
Auteur
Zeker weten!