Collecte perikelen

Collectes. Ik heb er helemaal niets op tegen. Stichtingen, organisaties die zich inzetten voor onderzoeken, medicijnen voor ziektes, ik begrijp ze wel. Ze hebben geld nodig. Alleen tegenwoordig lijkt er een heuse wildgroei te zijn aan deze instanties.

Waar je een twintig jaar geleden nog een overzichtelijk geheel had van collectanten, de ene week kwam de Zonnebloem, de andere week Reuma-fonds enzovoorts, lijken er de laatste jaren allerlei afsplitsingen, splintergroeperingen en weet ik allemaal wat voor wazige stichtingen bij zijn gekomen. Wat dat betreft lijkt het net politiek Den Haag.

Nogmaals, ik heb niks tegen goede doelen, mijn zoon is gehandicapt, dus ik besef heel goed dat ze erg nodig zijn. Maar ik heb wel iets tegen de toegenomen volume en de vasthoudendheid van sommige collectantes. Valt me namelijk op dat het vaak vrouwen zijn. Kan ook mijn troebele brein zijn dat dit denkt, maar het volgende is allemaal écht gebeurd in een week tijd.

Op een mooie maandag in de vooravond, stond ik samen met mijn zoon onder de douche. Hij was nogal zwart van zand thuis gekomen, dus er moest flink geschrobd worden.

De deurbel

Shit! Nu?

Eerst dacht ik nog van ach die gaan wel weg. Maar helaas.

Weer de deurbel.

Oké, oké, waarschijnlijk een van de buren. Vlug schoot ik nat en al in een trainingsbroek en verder niets en instrueerde mijn zoon te blijven staan waar hij was. Hij wil nogal eens achter mij aan rennen en dat zou wel een heel koddig gezicht worden bij de deur. Haast was dus geboden.

Ik rende naar beneden en zwieperde de deur open in de veronderstelling mijn buurman te zien.

‘Goedemiddag. Collecte!’

Een vriendelijke glimlachende vrouw stond voor mij met een groene bus te zwaaien. Haar lach werd nog vriendelijker toen ze doorkreeg hoe ik er bij stond.

Nogal ongemakkelijk probeerde ik vriendelijk terug te lachen naar het rood geworden gezicht en haar grote pretoogjes.

‘Het komt… eh… nog al slecht uit. Ziet u,’ ik wees nog al schuchter naar boven waar de spettergeluiden vandaan kwamen, ‘Ik sta onder de douche met mijn zoon, dus moet snel eh…’

‘Ik zie het!’ floepte ze er met een alles zeggende grijns uit.

‘Kunt u later misschien even terug komen?’

Dat kon ze.

Eigenlijk ging ik er vanuit dat de vriendelijke collectante helemaal niet meer zou terugkomen. Na een dergelijk ongemakkelijke situatie, zou zij ook wel inzien dat ik wel andere prioriteiten had. Namelijk mijn zoon. Maar nee. Ze kwam doodleuk een uurtje later terug.

Ik opende de deur en daar stond ze. Lichtelijk teleurgesteld dat ik aangekleed was, maar ach er kwam in elk geval geld in haar bus.

Net als elke Nederlander geef ik graag hoor, maar soms komt het even niet uit.

Donderdag. En dit is echt waar. Voordat ik voor krent wordt uitgemaakt. Ik had boodschappen gedaan en geen cent meer in de knip. Ik ruimde net de laatste boodschappen weg en ja hoor.

Ding dong!

‘Ja!’ Gooide ik er iets onvriendelijker uit dan bedoeld bij het openen van de deur.

‘Collecte!’

Alweer?

Mijn gezicht verraadde alles.

‘Kom ik ongelegen?’ Vroeg ze.

Ja, eigenlijk wel.

‘Nee, hoor.’ Glimlachte ik geforceerd. ‘Het is alleen zo, dat ik geen geld op zak heb.’ Hakkelde ik er vriendelijk uit.

‘Ach, wat vervelend. Kunt u anders niet even pinnen?’

‘Wablief?’

‘Kunt anders niet pinnen?’

Haar blik van: dat doet u toch wel voor een goed doel? Raakte mijn allergie-snaar.

‘Nee mevrouw, ik ga nu niet pinnen. ‘ Ik gromde het er bijna uit.

‘Zal ik morgen anders even terugkomen? Welke tijd schikt u?’

Ja, hallo! Kun je niet gewoon verder?

‘Het spijt me, maar morgen ben ik er niet.’ Het klonk als een smoes, maar op vrijdag zou ik naar mijn vriendin toe gaan.

Haar gezicht verschoot kleur. Even meende ik iets van vinnigs te zien in haar ogen. Het was haar duidelijk. De concurrentie was haar voor geweest. Was ze nu maar op maandag of dinsdag langsgekomen. Maandag douche-dag, had ze nog mazzel gehad ook.

‘Geeft u niet aan goede doelen? U wilt niet dat kinderen een kans krijgen?’

Stichting kans voor een kind! Daar kwam ze voor! Wat een wonder dat ik hem nog weet uit al die collectes. Enfin.

‘Jawel mevrouw, ik geef heel veel om een kind. Sterker nog, ik heb een gehandicapte zoon en…’

‘Nou dan?’

Hopla, bus voor mijn neus.

‘Nou dan? Nou dan ben ik al behoorlijk bezig met een kans van een kind. Eigenlijk zou ik…’

‘Dan hebt u des te meer reden om te geven. U wilt toch ook dat uw zoon een mooie toekomst krijgt?’

Die opmerking raakte mijn emoties behoorlijk. Ik kreeg zo langzamerhand het gevoel dat collecte-organisaties collectief de jehova’s hadden ingeschakeld. Deur-dram ervaringsdeskundigen zeg maar.

‘Mevrouw!’ beet ik haar toe. ‘ík zie geen énkele reden waarom ik geld in uw bus zou moeten schuiven als…’

Ze wilde haar mond openen, maar ditmaal was ik voor.

‘Als elke cent die ik verdien voor de helft naar mijn zoon gaat. Niet door een collecte of andere inzameling actie. Nee, door mij en mij alleen! Alles om hem goed de toekomst in te krijgen. Dus alsjeblieft niet mij vertellen wat wel of niet goed voor mij of hem is.’

De collectante twijfelde even. Ze keek naar de straattegels en leek na te denken. Ondertussen voelde ik me ook wel iets schuldig over mijn uitschieter. Niet schuldig genoeg om alsnog ergens geld vandaan te toveren en te geven.

‘Oké,’ zei ze tenslotte. ‘Ik begrijp hier uit dat u niet gaat geven?’

Nog steeds dat toontje van ongeloof.

‘Nee mevrouw, ik geef voor een kans van míjn kind.’

Haar mond schoot nog één keer open, klaar voor haar verwijtende opmerking. Ik was haar wederom voor.

‘Oh, geen zorgen mevrouw, ik zal ruim geven voor de andere hulp behoevende kinderen… Ik weet zeker dat daarvoor nog wel tien collectes meer komen. Dag mevrouw!’

Ze stamelde er een “dag meneer” uit en snel sloot ik de deur. Ik haalde een paar keer diep adem. Ik was trots op mezelf. Ook al zou de collectante mij misschien wel een grote eikel vinden, ik was indirect voor mijn zoon opgekomen. Zo voelde het. Mijn kind, mijn kans, mijn persoonlijke stichting voor het goede doel. Vanuit het hart.

Soms kun je niet meer geven, al zou je wel willen.

Reacties

Silke

Dit delen:

Gerelateerde berichten

Koffie en appeltaart

Vers

I am Pieter van den Hoogeband

Reacties

Geef een antwoord Reactie annuleren