Bier und Bergen

De Willinger Hochheideturm. Ik laat het even op je inwerken. Precies het is Duits. Maar wat het nu precies is. Ik had er ook nog nooit van gehoord. Maar het is een toren.

Ja! Hoor ik je al zeggen, zo goed Duits konden wij ook wel.

Klopt. Maar het is een bijzondere toren. Niet zozeer het gebouw an sich, maar meer de rest.

De Hochheideturm is een toren boven op een berg bij Willingen, een ski-dorpje gelegen in het prachtige Hochsauerland nabij Winterberg. Het hoge spichtige gebouw biedt een mooi uitzicht over de bergen en onderaan is een prachtig meertje.

Tevens kun je sportief doen door deze toren van de buitenaf beklimmen via allerlei gekleurde grepen tot aan de top aan toe.

Goed, tot zover ontdek je plekje. Het is niet de bedoeling dat de lezer in slaap valt, nietwaar?

We kwamen vroeg in de morgen aan en konden de toren in de verte zien opdoemen. Het was een drukte van belang onderaan de voet van de berg. Groepen mensen, vooral mannen, wachtend voor de gondellift of koffiedrinkend bij het restaurant ernaast. Hier en daar werd er al een biertje genuttigd. Je moet het maar lekker vinden op de vroege ochtend.

We dronken even een kop koffie om vervolgens richting de gondellift te togen. Op naar de Turm.

Boven aangekomen zagen we de toren in al haar pracht. Nou ja, om heel eerlijk te zijn, het was een doodgewone toren. De locatie maakte het schitterend. De ruwe rotsen, de naaldbomen en het glooiende landschap. Prachtig! Alleen iets hoorde er niet bij. Paste niet. Op een afstandje hoorde wij hoempapa-achtige muziekklanken en heel veel pratende mensen. Wat op de afstand die wij stonden, nog het meeste klonk als een gezapige regenbui. We keken elkaar een keer aan en haalden onze schouders op. Niet interessant. Dat hoge gebouw, daar moesten we zijn. Een wenteltrap met tweeëntwintig raampjes. Op elk niveau één. Even moed in ademen en……..omhoog! Even aan de zuurstoffles en dan genieten bovenin. Dat gingen we doen.

De toren was top. Niks mis mee. Stond mooi degelijk aan de grond vast. Bovenin deinde hij amper mee in de wind. Top! Deutsche grundlichheit. Dat zag en voelde je meteen. Het uitzicht was ook fabelhaft. Alles klopte. Zoals het in het boekje stond, precies zo stond het ook voor mijn neus. De bergen, de bomen. Alles. Als je iets aan Duitsers kunt overlaten dan is het wel dat alles klopt. Zelfs als er een deurbel zit, dan klopt het nog.

Terug naar beneden. Net zoals omhoog; met de trap. Zonder zuurstoffles ditmaal. Richting de uitgang, naar buiten en de frisse dennenlucht inademen. Ik hoestte het uit. Of de dennenbomen waren hier verslaafd aan zware shag of er was iets anders loos. Bier -en nicotinelucht was wat ik inhaleerde. Iets klopte er niet. Vreemd. Vooral in Duitsland. Stond niet in het boekje.

We hadden een mooie bergwandeling in de planning en een route uitgestippeld naar beneden. Nabij de gondellift zwol het geluid van pratende mensen aan. Haast onwerkelijk.

Wat is dit toch?

De nicotine lucht werd ook erger. Linten van blauwig rook kringelden boven de bomen en wat chaletjes uit. We liepen verder en daar was het. Een heel groot niet kloppend geheel.

Ik keek in mijn boekje. Keek weer op. Nog een keer in mijn boekje. En weer terug op met mijn mond open ditmaal. Voor ons… Hoe leg ik dit nu uit zonder dat je de geloofwaardigheid van het verhaal verliest. Want is het echt waar. Voor ons, tussen wat chaletjes, stonden een paar honderd mensen. Gewoon op het zand, hei, rots, natuur. Massaal bier te drinken. De chaletjes bleken soort van kroegen. Ergens stond er nog een bratwursten-kar en dat was het.

Ik staarde even naar mijn mede-wandelaars. Even checken of ik niet per ongeluk toch zuurstof tekort had gehad in de toren en dat ik nu ijlde. Nee, de rest stond met net zo’n open mond als ikzelf. Het was het meest onwerkelijke beeld dat ik ooit had gezien.

Omdat het ondertussen miezerde hadden we een blauwe poncho aangetrokken. Dit versterkte alleen nog maar meer het surrealistische beeld.

Daar stonden we dan. De blue men group. In de regen beland ten midden van een Oktoberfest bovenop een berg. Althans daar leek het nog het meest op. Het grappige was  dat de groep feestende Duitsers ons net zo aangaapten als wij hen!

Gaan die wandelen? Zo? Als blauwe smurfen?

Je kon het ze horen denken.

Ik keek nog eens goed om me heen. Bergen, natuur, blauwe lucht. Alles klopte. Wij, de blauwe colonne. Wij waren niet gek! Nee, zij! De bierdrinkers in de bergen. Zij waren het! Maar waarom staarden zij ons aan alsof wij de koekoek waren die ontsnapt was uit de klok?

Waarschijnlijk stonden zij hier elk weekend. Was dit hún soort van vrijetijdsbesteding. Waar wij voetballen of volleyballen op een zaterdag, staan zij op een… berg. Misschien hadden zij het inderdaad wel bij het rechte eind en klopte het wél. Ook al stond het niet in het boekje. Zij deden iets wat de berg gewend was. Namelijk dennentakken geel roken en bomen omver pissen. Wij, daarentegen, deden iets wat de berg hooguit in de winter kende. Afdalen in nuchtere toestand.

Dat is raar. Dat doe je niet.

En op die wijze staarden de Duitsers ons ook aan.

Haast verontschuldigend dat wij hun Bier und Bergen-fest een beetje verstoord hadden met onze blauwe poncho’s, liepen we verder. Snel terug naar beneden. Terug naar waar Kaffee und Kuchen nog normaal waren in de ochtend.