Bruggen naar het onbekende

Eerst vielen ze me niet eens op. En daar waren ze op eens. Statig, praktisch. Tevoorschijn komend tussen een rij bomen en met een lichte kromming over de weg verdwijnend in het groen aan de andere zijde. Soms waren ze kaarsrecht en soms zelfs nog compleet van baksteen.

De snelweg in Duitsland heeft vele gezichten. Vaak langdurig en nog veel vaker; bouwen aan de weg met files. De route naar Winterberg onthulde iets bijzonders voor me. De bruggen. Ze doemden met de regelmaat van dauwdruppels vallend van een tak op.
Ik had er geen oog voor tot dat me wat opviel. Hoe ik ook mijn best deed, ik kon niet ontdekken waar ze vandaan kwamen aan de linkerzijde van de snelweg en waar ze verdwenen aan de rechterkant. Enkele bomen of soms een compleet bos vormden een soort van gordijn van waaruit de brug zijn acte de préséance maakte.
Het activeerde mijn fantasie. Opeens zag ik voor mij een film van een ouderwetse brug krommend over een grauw betonnen weg die verdween in de mist. De brug doemde op vanuit een donker woud en verdween in een rond kolkend paars niets.
Een volgende brug kwam. Een schilderij. Deze kroop als een groene scheut de blauwe hemel in waar de zon als een soort bloemenkop dienst deed. Een Dali op de Autobahn.
Het was enorm fascinerend. Keer op keer. Brug op brug. Mijn vriendin keek me bedenkelijk aan. Waar ik mee bezig was. Ik maakte haar deelgenoot van het mysterie van het geen begin, geen einde van de bruggen. Hoe ik ook keek. Ik vertelde haar tevens mijn fantasieën over deze bouwwerken hangend over de snelweg. Waar ik bang was dat ze me uit zou lachen, glimlachte ze. Zij concludeerde heel nuchter maar bijna fantasievol tegelijk dat het een soort bruggen naar het
onbekende moesten zijn.
De weg naar het bekende, de bruggen naar het onbekende. Je kon als je wilde, naar zo’n brug toerijden. Ontdekken wat er nu was. Het was haast een symboliek met het leven. Maar net niet.
Waarom zou ik willen weten waar deze bruggen naartoe leidden als dat zou betekenen dat ik mijn schilderijen en fantasiefilms niet meer kon maken in mijn hoofd?
Soms moet je iets laten wat het is. Deze bruggen moesten blijven leiden naar het niets. Zo was het bedoeld en zo liet ik ze hangen in mijn verbeelding.