De tijd

Oldenzaal is een stadje helemaal in het oosten van Nederland gelegen. Verstopt tussen de natuur in Twente. Het is een stad van gemiddelde grootte en het centrum is er klein doch knus.

Nu heb je ergens, in het hart van dit knusse oord, een brasserie. Een plek zoals vele andere steden en dorpen er een van hebben. Een gelegenheid om even te zitten, kop koffie of thee erbij, appeltaartje. Je weet het wel, een centraal rustpunt voor de winkelaars en zongenieters. Het etablissement heeft een mooie simpele naam, die wel de lading dekt voor wat haar functie is: De Tijd.

Op een mooie nazomerse zaterdagmiddag, vond ik dat het eens tijd werd om mijn favoriete bezigheden te combineren: Terrasje, kop koffie met wat lekkers, bij voorkeur saucijzenbroodje en mensen kijken.

Heerlijk! Ik doe het graag. Kijken naar de mensen in verschillende soorten en maten. Niet om te kijken hoeveel mooie vrouwelijke schepsels er bestaan. Hoewel ik wel man blijf natuurlijk. Het is me meer om hoe ze lopen. Met welke aura, attitude en vooral de gezichtsuitdrukking. Vooral als mensen met meer dan één zijn. Hoe zijn ze naar elkaar toe.

Ik fantaseer er graag de situaties bij of probeer ze te raden.

Zo was er kennelijk een muziekfeest geweest de dag ervoor en dit kon je zien aan de mensen. Ik zat in een hoekje achterin op het terras en kon precies zien wie wel en wie niet gisteren op het feest waren geweest. Enkele vermoeide gezichten passeerden mijn blikveld. Sommigen dames hoopten het te camoufleren met een (te) grote zonnebril. Gooische Vrouwen in Oldenzaal zeg maar.

Wat me direct opviel was een ander fenomeen. Mannen en afkleden. Zonder dat ik de stad Oldenzaal wil veroordelen van veel bierbuiken, liepen deze wel opvallend veel rond deze zomerse dag. Op een gegeven moment ontdekte ik er een patroon in. Ik stootte mijn vriendin aan en wees naar twee mannen die toevallig achter elkaar kwamen aangewandeld. Had er een rode loper neergelegd en het had op een gesponsorde modeshow van een biermerk geleken.

Ik wees  haar op het feit dat ze de blouse uit de broek hadden. Waarschijnlijk met de illusie dat het afkleed.

‘Mannen denken dat het afkleed’, zei ik tegen mijn vriendin.

Zij keek mijn richting uit en spotte de mannen waar ik op doelde.

‘Nou ja, het helpt wel iets. Alleen die ruiten op de blouse zijn niet zo handig.’

Nee, dacht ik, terwijl ik mij een tekening van Escher op een van de buiken voorstelde.

Prompt daarna kwam er op onze denkbeeldige loper een volgend mannelijk model aangewandeld. De blouse wederom uit de broek. Of deze man had een strandbal ingeslikt, of hij genoot iets te veel van het bourgondische leven in deze knusse stad. Een wel hele grote buik stak strak af in zijn blouse.

‘De truc werkt niet bij elke man ,’ gniffelde mijn vriendin.

Ik grinnikte. Heerlijk even stiekem ongegeneerd mensen bekijken en een beetje mag je er wel om lachen toch?

Een man en vrouw kwamen op ons denkbeeldig podium. Zij in een rolstoel, hij verliefd naar haar kijkend. De vrouw had een schild om zich, dat kon je zo zien. Niet voor haar vriend, maar voor de buitenwereld. De kijkers. De mensen die het niet kunnen laten om even te loeren naar zij in de rolstoel. Ik ben zo’n kijker. Alleen niet omdat zij in een rolstoel zit. Heel even had ik de neiging om haar te vertellen dat ik altijd naar mensen kijk. Dat ik ze interessant vindt. Rolstoel, krukken, lopend of kruipend het maakt mij niets uit. Ik bedacht me dat ik mij hier alleen maar verdachter zou maken. Ze wist niets van mij. Houden zo.

Ik weet niet waarom, maar het stel fascineerde mij. Zij, de krachtige vrouw, herrezen uit het as na een ongeluk, ziekte, iets. Hij, verliefde man, beschermend, zorgzaam, maar vooral heel veel aandacht voor haar zonder dat het beschermend over komt.

Ze verdwenen in een overdekte passage. Ik glimlachte. Deze mensen waren bezig met leven. Zij hadden geen feest of losse blouse nodig. Dat voelde je. Dat zag je.

Net toen ik verder wilde kijken wie er nu bij mijn straattheatertje voorbij zou wandelen, zag ik vanuit mijn ooghoek het stel weer terug komen. De beschermende bubbel leek bij de vrouw te zijn verdwenen en ik wist direct waarom. Op haar schoot zat een kind. Hun kind? Ik weet het niet. Maar wat ik wel wist, was dat deze peuter directe toegang had tot haar hart. Ze straalde en lachte.

Ze moest een oploop op om in de winkelstraat te komen. Moedig trok ze aan haar wielen om deze kleine beklimming te volbrengen. Het koste haar moeite, maar de glimlach bleef staan op haar gezicht. Haar vriend of man duwde haar bijna stiekem aan. Alsof hij niet wilde dat ze het zou ontdekken.

Ze had de top bereikt. Het kind lachte. Zij lachte zonnestralen en trots terug. Hij straalde en zweefde een meter in de lucht. Geluk in een notendop. Recht voor mijn neus. Een voorstelling van het leven zoals je hem nooit in een theater zult zien.

De Tijd, een toepasselijke naam voor passanten waarmee je niets van doen hebt, maar heel even in elkaars minuten zit.